Pag-ibig at Katarungan: Ang Dalawang Pinakadakilang Mga Utos
Liksyon 12, Unang Semestre Marso 15-21, 2025.
Ibahagi ang Liksyong ito
Hapon ng Sabbath Marso 15
Talatang Sauluhin:
Kung sinasabi ng sinoman, Ako'y umiibig sa Dios, at napopoot sa kaniyang kapatid, ay sinungaling; sapagka't ang hindi umiibig sa kaniyang kapatid na kaniyang nakita, ay paanong makaiibig siya sa Dios na hindi niya nakita? KJV - 1Juan 4:20
Dapat nating pagsikapan ang lahat ng ating makakaya upang mapabuti ang kalagayan ng ating kapwa. Tungkulin nating gawing mas mabuting lugar ang mundong ito kaysa kung hindi tayo naririto.
“Kayong mga sa espiritu, ay inyong papanumbalikin ang gayon sa espiritu ng kahinhinan.” Galacia 6:1. Sa pamamagitan ng pananampalataya at panalangin, pigilan ang kapangyarihan ng kaaway. Bigkasin ang mga salita ng pananampalataya at pagpapalakas ng loob, na maghahatid ng kagalingan sa mga sugatang puso at nanghihinang espiritu. Marami ang nanghina at pinanghinaan ng loob sa matinding pakikibaka ng buhay, subalit isang maibiging salita ng pag-aliw sana ang nagbigay sa kanila ng bagong sigla upang mapagtagumpayan ang kanilang pagsubok. Huwag nating hayaang mapalampas ang pagkakataon na maipagkaloob ang kaaliwang ating tinanggap mula sa Diyos sa sinumang nagdurusa at nangangailangan. —DA 504.4
Ang lahat ng ito ay katuparan ng prinsipyong nakapaloob sa kautusan—ang aral na ipinakita sa talinghaga ng mabuting Samaritano at nahayag sa buhay ng ating Panginoong Jesu-Kristo. Ang Kanyang banal na karakter ay nagpapahayag ng tunay na diwa ng kautusan at nagtuturo sa atin kung ano ang tunay na kahulugan ng pagmamahal sa ating kapwa tulad ng pagmamahal natin sa ating sarili. Kapag ang mga anak ng Diyos ay nagpapamalas ng habag, kabutihan, at tunay na pag-ibig sa lahat ng tao, sila rin ay nagpapatotoo sa kabanalan ng mga kautusan ng langit. Sila ay nagiging saksi sa katotohanang “Ang kautusan ng Panginoon ay sakdal, na nagsasauli ng kaluluwa.” Awit 19:7. Ngunit ang sinumang nabigong ipamalas ang ganitong pag-ibig ay lumalabag sa kautusang kanyang ipinahahayag na iginagalang. Sapagkat ang ating pakikitungo sa ating kapwa ay isang repleksyon ng ating tunay na kaugnayan sa Diyos. Ang pag-ibig ng Diyos sa ating puso ang tanging tunay na bukal ng pagmamahal sa ating kapwa. “Kung sinasabi ng sinoman, Ako'y umiibig sa Dios, at napopoot sa kaniyang kapatid, ay sinungaling; sapagka't ang hindi umiibig sa kaniyang kapatid na kaniyang nakita, ay paanong makaiibig siya sa Dios na hindi niya nakita?” Minamahal, “kung tayo'y nangagiibigan, ang Dios ay nananahan sa atin, at ang kaniyang pagibig ay nagiging sakdal sa atin:.” 1 Juan 4:20, 12. —DA 505.1
Gawin mo ang lahat ng iyong makakaya upang magbigay ng kagalakan sa iba, upang pagbutihin ang kalagayan ng sanlibutan, at upang ipamalas na ikaw ay naririto upang maging daluyan ng pagpapala, hindi isang pabigat sa lupa.
Linggo, Marso 16
Ang Dalawang Pinakadakilang Mga Utos
Basahin ang Mateo 22:34–40. Paano sinagot ni Jesus ang tanong ng abogado ?
Lumapit ang isang eskriba kay Jesus na may isang tuwirang tanong: “Ano ang pinakauna sa lahat ng mga utos?” Ang tugon ni Cristo ay malinaw at may kapangyarihan: “Ang pangulo ay, Pakinggan mo, Oh Israel; Ang Panginoon nating Dios, ang Panginoon ay iisa: At iibigin mo ang Panginoon mong Dios ng buong puso mo, at ng buong kaluluwa mo, at ng buong pagiisip mo, at ng buong lakas mo. Ang pangalawa ay ito, Iibigin mo ang iyong kapuwa na gaya ng iyong sarili. Walang ibang utos na hihigit sa mga ito.” Sinabi ni Cristo na ang ikalawang utos ay tulad ng una, sapagkat ito ay nagbubuhat dito: “Iibigin mo ang iyong kapwa gaya ng iyong sarili. Wala nang ibang utos na higit na dakila kaysa sa mga ito.” “Sa dalawang utos na ito nakasalalay ang buong kautusan at ang mga propeta.” —DA 607.1
Ang dalawang utos na ito ay kapahayagan ng prinsipyo ng pag-ibig. Ang una ay hindi maaaring sundin habang sinusuway ang ikalawa, gayundin, ang ikalawa ay hindi maaaring tupdin habang nilalabag ang una. Kapag ang Diyos ay binigyan ng tamang lugar sa luklukan ng ating puso, ang ating kapwa ay mabibigyan din ng tamang pagpapahalaga. Siya ay iibigin natin gaya ng ating sarili. At tanging sa pamamagitan ng lubos na pagmamahal sa Diyos natin tunay na maiiibig ang ating kapwa nang may ganap na katarungan. —DA 607.2
Basahin ang Mateo 19:16–23. Paano nauugnay ang mga sagot ni Jesus sa mga tanong ng mayamang batang pinuno sa Kanyang mga sagot sa tanong ng abogado sa Mateo 22?
Ipinakita ng mayamang binata na hindi niya tunay na tinupad ang kautusan ng Diyos, sapagkat ang kanyang kayamanan ang naging kanyang diyus-diyusan. Hindi niya maaaring sundin ang mga utos ng Diyos habang ang sanlibutan ang una sa kanyang puso. Mas iniibig niya ang mga kaloob ng Diyos kaysa sa mismong Tagapagbigay. Inalok siya ni Cristo ng pagkakataong makasama Siya: “Sumunod ka sa Akin,” ngunit hindi kasinghalaga ng kanyang pangalan at kayamanan sa mundong ito ang Manunubos para sa kanya. Ang pagpapalit ng kayamanang panlupa, na nakikita, para sa kayamanang makalangit, na hindi nakikita, ay tila isang napakalaking sakripisyo sa kanya. Tinanggihan niya ang alok ng buhay na walang hanggan, lumisan siyang malungkot, at mula noon, ang mundo ang naging kanyang diyos.
Libu-libo ang dumaraan sa ganitong pagsubok—tinitimbang si Cristo laban sa sanlibutan—at marami ang pinipiling manatili sa mundo. Tulad ng mayamang pinuno, tumatalikod sila sa Tagapagligtas, sinasabi sa kanilang mga puso, “Hindi ko ipagkakatiwala sa Taong ito ang aking buhay.” —DA 520.4
Lunes, Marso 17
Ang Dalawang Pinakamalaking Kasalanan
Basahin ang Awit 135:13–19. Ano ang inihahayag nito tungkol sa isang karaniwang kasalanan na binibigyang-diin sa buong Kasulatan?
“Kayo'y manumbalik sa kaniya na inyong pinanghimagsikan lubha, Oh mga anak ni Israel. Sapagka't sa araw na yaon ay itatapon ng bawa't tao ang kaniyang mga diosdiosang pilak, at ang kaniyang mga diosdiosang ginto, na ginawa ng inyong sariling mga kamay, sa ganang inyo ay naging kasalanan, Kung magkagayo'y mabubuwal ang taga Asiria sa pamamagitan ng tabak, na hindi sa tao: at ang tabak, na hindi sa mga tao, lalamon sa kaniya: at kaniyang tatakasan ang tabak, at ang kaniyang mga binata ay magiging mamumuwis.” — Isaias 31:6-8 (KJV)
Dahil sa kanilang pagsamba sa diyus-diyosan, pinahintulutan ng Diyos ang taga-Asiria na sakupin ang Kanyang bayan at ang kanilang magandang lupain. At tiyak na magpapatuloy ang pamamahala ng taga-Asiria sa lupain hangga’t nagpapatuloy ang bayan ng Diyos sa kanilang pagsamba sa mga diyus-diyosan. Ngunit sa sandaling iwaksi ng lahat ang kanilang mga diyus-diyosan—oo, sa sandaling magkaroon ng isang dakilang pagbangon at pagbabago sa puso ng bayan—tiyak na babagsak ang taga-Asiria (ang kapangyarihang naghahari sa kanila sa kasalukuyan), at tiyak ding babalik ang bayan ng Diyos sa Kanya.
Basahin ang Zacarias 7:9–12. Ayon sa propetang si Zacarias sa talatang ito, ano ang idinidikta ng Diyos? Paano ito at ang kasalanan ng idolatriya ay nauugnay sa dalawang dakilang utos?
Sinabi ni Job: “Kung hinamak ko ang katuwiran ng aking aliping lalake o aliping babae, nang sila'y makipagtalo sa akin: Ano nga ang aking gagawin pagka bumabangon ang Dios? At pagka kaniyang dinadalaw, anong isasagot ko sa kaniya?... Kung pinagkaitan ko ang dukha sa kanilang nasa, o pinangalumata ko ang mga mata ng babaing bao: O kumain akong magisa ng aking subo, at ang ulila ay hindi kumain niyaon;.. Kung ako'y nakakita ng sinomang nangangailangan ng kasuutan, o ng mapagkailangan ng walang kumot; Kung hindi ako pinagpala ng kaniyang mga balakang, at kung siya'y hindi nainitan ng balahibo ng aking mga tupa: Kung binuhat ko ang aking kamay laban sa ulila, sapagka't nakita ko ang tulong sa akin sa pintuang-bayan: Kung nagkagayo'y malaglag ang aking balikat sa abot-agawin, at ang aking kamay ay mabali sa buto. Sapagka't ang kasakunaang mula sa Dios ay kakilabutan sa akin, at dahil sa kaniyang karilagan ay wala akong magawa.
Kung ang ganitong takot sa Diyos at pagmamahal sa katuwiran ay umiiral sa ating mga iglesya at sa lahat ng ating mga institusyon, anong malaking pagbabago ang magaganap! “Mapalad siya na nagpapakundangan sa dukha: ililigtas siya ng Panginoon sa panahon ng kaligaligan. Pananatilihin siya, at iingatan siyang buhay ng Panginoon, at siya'y pagpapalain sa ibabaw ng lupa; at huwag mong ibigay siya sa kalooban ng kaniyang mga kaaway. Aalalayan siya ng Panginoon sa hiligan ng panghihina: iyong inaayos ang buo niyang higaan sa kaniyang pagkakasakit.” — HM Hulyo 1, 1891, talata 17
Martes, Marso 18
Martes, Marso 18
Basahin ang Awit 82. Paano ipinapahayag ng Awit na ito ang malasakit ng Diyos sa katarungan sa mundong ito? Ano kaya ang kahulugan nito sa atin ngayon ?
“Sa maingat na pangangalaga ni Jehoshaphat sa mga karapatan at kalayaan ng kanyang mga nasasakupan, kanyang binigyang-diin ang pagtingin sa kaloob ng Diyos ng katarungan sa bawat kasapi ng pamilya ng tao, ang Diyos na naghahari sa lahat. “Ang Dios ay tumatayo sa kapisanan ng Dios; siya'y humahatol sa gitna ng mga dios.” At silang mga itinalaga upang maging hukom sa ilalim Niya ay nararapat na “hatulan ang dukha at ulila: gawan ng kaganapan ang napipighati at walang nagkakandili.,” at “iligtas sila mula sa kamay ng masama.” Awit 82:1, 3, 4. — PK 198.2
“Ano ang aking ilalapit sa harap ng Panginoon, at iyuyukod sa harap ng mataas na Dios? paroroon baga ako sa harap niya na may mga handog na susunugin, na may guyang isang taon ang gulang? Kalulugdan baga ng Panginoon ang mga libolibong tupa, o ang mga sangpu-sangpung libong ilog na langis? ibibigay ko baga ang aking panganay dahil sa aking pagsalangsang, ang bunga ng aking katawan dahil sa kasalanan ng aking kaluluwa?” — Mikas 6:6, 7 (KJV)
Ang tanong na ito ng bayan, habang inihahayag ang banal na kasulatang ito, ay nagpapahayag ng kanilang pananaw kung ano ang lubos na kalugud-lugod sa Panginoon. Inaakala nilang isang handog mula sa mga bagay na materyal ang pinakamainam na maiaalay para sa kapatawaran ng kanilang mga kasalanan. Maging sa ating sarili, nasasaksihan natin ang gayon ding bagay sa ating mga iglesia. Ito rin ang kalagayan noong unang pagdating ni Cristo: Napakaingat ng mga Judio sa pagbabalik ng ikapu kahit sa kaliit-liitang bahagi ng kanilang kita, tulad ng yerbabuena, at ng anis at ng komino, at inyong pinababayaang di ginagawa ang lalong mahahalagang bagay ng kautusan, na dili iba't ang katarungan, at ang pagkahabag, at ang pananampalataya.” Mateo 23:23. Ang matapat na pagbabalik ng ikapu ay ipinahayag ng Panginoon bilang isang bagay na kapuri-puri, ngunit kailanman ay hindi ito dapat ipalit sa katarungan, habag, at pananampalataya. Ang parehong sagot ay dumarating sa atin ngayon sa pamamagitan ng propetang Mikas: “Kaniyang ipinakilala sa iyo, Oh tao, kung ano ang mabuti; at ano ang hinihingi ng Panginoon sa iyo, kundi gumawa na may kaganapan, at ibigin ang kaawaan, at lumakad na may kababaan na kasama ng iyong Dios?” — Mikas 6:8 (KJV)
Ang paggawa ng katarungan, ang pagmamahal sa habag, at ang pagpapakumbabang pakikisama sa ating Diyos ang pinakadakilang handog na maiaalay natin sa Panginoon.
Miyerkules , Marso 17
Tinawag Upang Magtatag ng Katarungan
Basahin ang Mateo 23:23–30. Ano ang itinuturo ni Jesus dito tungkol sa kung ano ang pinakamahalaga? Ano sa palagay mo ang ibig Niyang sabihin kapag tinutukoy Niya ang “higit na mahalagang bagay” ?
“Lahat ng iniuutos ng Diyos ay may malaking kahalagahan. Kinilala ni Cristo ang pagbabayad ng ikapu bilang isang tungkulin, subalit ipinakita Niya na hindi ito maaaring maging dahilan upang ipagwalang-bahala ang iba pang mga tungkulin. Ang mga Fariseo ay napakaingat sa pagbabalik ng ikapu mula sa mga halamang pananim sa hardin, gaya ng yerbabuena, anis, at ruda. Kaunting sakripisyo lamang ito para sa kanila, ngunit ito’y nagbigay sa kanila ng reputasyon ng pagiging tumpak at banal. Gayunman, sa parehong panahon, ang kanilang mga walang-kabuluhang pagbabawal ay nagpahirap sa bayan at nagpahina ng paggalang sa banal na sistemang itinakda ng Diyos. Pinuno nila ang isipan ng tao ng mga walang kabuluhang kaibahan at inilayo ang kanilang pansin mula sa mahahalagang katotohanan. Ang lalong mahahalagang bagay sa kautusan—ang katarungan, awa, at katotohanan—ay napabayaan. “Ang mga ito,” wika ni Cristo, “ay nararapat ninyong gawin, at huwag pabayaan ang iba.” — DA 617.1
Ang ibang mga batas ay pinilipit din ng mga rabbi sa parehong paraan. Sa mga tagubilin na ibinigay sa pamamagitan ni Moises, mahigpit na ipinagbabawal ang pagkain ng anumang maruming bagay. Ang pagkain ng karne ng baboy at iba pang mga hayop ay ipinagbawal dahil maaaring magdulot ito ng karumihan sa dugo at magpaikli ng buhay. Ngunit hindi iniwan ng mga Fariseo ang mga pagbabawal na ito ayon sa ibinigay ng Diyos; sa halip, kanilang pinalawak ito nang labis. Halimbawa, pinag-utusan nila ang bayan na salain ang lahat ng tubig na kanilang iinumin, upang matiyak na wala itong anumang maliliit na kulisap na maaaring maituring na maruming hayop. Ikinumpara ni Jesus ang mga walang saysay na kautusang ito sa laki ng kanilang tunay na mga kasalanan, at sinabi sa kanila: “Kayong mga tagaakay na bulag na inyong sinasala ang lamok, at nilulunok ninyo ang kamelyo!” — DA 617.2
“Sa aba ninyo, mga eskriba at mga Fariseo, mga mapagpaimbabaw! sapagka't tulad kayo sa mga libingang pinaputi, na may anyong maganda sa labas, datapuwa't sa loob ay puno ng mga buto ng mga patay na tao, at ng lahat na karumaldumal.” Kung paanong ang isang libingang pinaputi at pinalamutian ay nagtatago ng mga nabubulok na labi sa loob, gayundin naman, ang panlabas na kabanalan ng mga saserdote at pinuno ay nagkukubli ng kanilang kasamaan. Nagpatuloy si Jesus sa pagsasabi: — DA 617.3
“Sa aba ninyo, mga eskriba at mga Fariseo, mga mapagpaimbabaw! sapagka't itinatayo ninyo ang mga libingan ng mga propeta, at inyong ginayakan ang mga libingan ng mga matuwid, At sinasabi ninyo, Kung kami sana ang nangabubuhay nang mga kaarawan ng aming mga magulang disi'y hindi kami nangakaramay nila sa dugo ng mga propeta. Kaya't kayo'y nangagpapatotoo sa inyong sarili, na kayo'y mga anak niyaong mga nagsipatay ng mga propeta.” Upang ipakita ang kanilang pagpapahalaga sa mga propetang namatay, masigasig na pinalamutian ng mga Judio ang kanilang mga libingan. Ngunit hindi nila pinakinabangan ang kanilang mga aral ni binigyang-pansin ang kanilang mga saway. — DA 617.4
Noong panahon ni Cristo, ang libingan ng mga patay ay pinahahalagahan nang may labis na pamahiin, at napakalaking halaga ang ginugugol upang palamutian ang mga ito. Ngunit sa paningin ng Diyos, ito ay pagsamba sa diyus-diyosan. Sa kanilang di-wastong pagpapahalaga sa patay, ipinakita nilang hindi nila iniibig ang Diyos nang higit sa lahat, ni ang kanilang kapwa tulad ng kanilang sarili. Ang gayunding idolatriya ay lumaganap hanggang sa ating panahon. Marami ang nagkakasala sa pagpapabaya sa mga balo at sa mga ulila, sa mga may sakit at sa mahihirap, upang maitayo lamang ang magagarang monumento para sa patay. Ang oras, salapi, at lakas ay malayang ginugugol para sa layuning ito, samantalang ang mga tungkulin sa mga buhay—mga tungkuling malinaw na iniutos ni Cristo—ay naiiwan at hindi ginagawa. — DA 618.1
Itinayo ng mga Fariseo ang mga libingan ng mga propeta at pinalamutian ang kanilang mga libingan, at sinabi sa isa’t isa, “Kung tayo ay nabuhay sa panahon ng ating mga magulang, hindi sana tayo nakisama sa kanila sa pagbubo ng dugo ng mga lingkod ng Diyos.” Subalit sa parehong panahon, kanila namang pinagpaplanuhang kitlin ang buhay ng Anak ng Diyos. Ito ay isang aral para sa atin. Dapat nitong buksan ang ating mga mata sa kapangyarihan ni Satanas na nanlilinlang sa isipan ng sinumang lumalayo sa liwanag ng katotohanan. Marami ang sumusunod sa yapak ng mga Fariseo. Kanilang iginagalang ang mga namatay para sa pananampalataya. Namamangha sila sa pagkabulag ng mga Judio sa pagtanggi kay Cristo. Kanilang sinasabi, “Kung nabuhay tayo sa Kanyang panahon, malugod sana nating tinanggap ang Kanyang mga turo; hindi sana tayo nakilahok sa kasalanan ng mga tumanggi sa Tagapagligtas.” Ngunit kapag ang pagsunod sa Diyos ay nangangailangan ng pagsasakripisyo at pagpapakumbaba, pinipigil nila ang kanilang budhi at tumatangging sumunod. Sa ganitong paraan, ipinapakita nila ang gayunding espiritu na siyang isinaad ni Cristo sa Kanyang hatol sa mga Fariseo. — DA 618.2
Huwebes, Marso 20
Sino ang Aking Kapwa?
Basahin ang talinghaga ng mabuting Samaritano sa Lucas 10:25–37. Ano ang sinasabi ng talatang ito sa liwanag ng sigaw ng mga propeta para sa awa at katarungan at sa mga uri ng kawalang-katarungan na ginawa ng iba't ibang grupo ng tao sa "ibang tao" sa buong kasaysayan?
Sa pagbibigay ng aral na ito, inilahad ni Cristo ang mga prinsipyo ng kautusan sa isang tuwiran at makapangyarihang paraan, ipinakikita sa Kaniyang mga tagapakinig na kanilang napabayaan ang pagsasagawa ng mga prinsipyong ito. Napakaliwanag at direkta ng Kaniyang mga salita na walang pagkakataong makapangatuwiran ang mga nakikinig. Ang abodago ay walang nakitang anumang maaaring batikusin sa aralin. Ang kaniyang pagkiling laban kay Cristo ay napawi. Subalit hindi pa niya lubos na napagtagumpayan ang kaniyang paghamak sa ibang lahi upang bigyang-pagkilala ang Samaritano sa pangalan. Nang tanungin siya ni Cristo, “Sino sa tatlong ito, sa akala mo, ang nagpakilalang kapuwa tao sa nahulog sa kamay ng mga tulisan? At sinabi niya, Ang nagkaawanggawa sa kaniya.” — COL 380.1
“Pagkatapos ay sinabi sa kaniya ni Jesus, ‘Humayo ka, at gayundin ang gawin mo.’ Ipakita mo ang gayunding banayad at mahabaging kagandahang-loob sa mga nangangailangan. Sa ganitong paraan, ipapakita mong sinusunod mo ang buong kautusan.” — COL 380.2
Tinupad ng Samaritano ang utos na, “Ibigin mo ang iyong kapuwa gaya ng iyong sarili,” kaya’t ipinakita niyang siya ay mas matuwid kaysa sa mga humamak sa kaniya. Itinaya niya ang kaniyang sariling buhay at itinuring ang sugatang lalaki bilang isang kapatid. Ang Samaritano ay isang sagisag ni Cristo. Ang ating Tagapagligtas ay nagpakita ng isang pag-ibig na hindi kayang pantayan ng sinumang tao. Nang tayo ay sugatan at malapit nang mamatay, Siya ay nahabag sa atin. Hindi Niya tayo nilampasan at hinayaang walang magawa at walang pag-asa upang mapahamak. Hindi Siya nanatili sa Kaniyang banal at maligayang tahanan, kung saan Siya ay minamahal ng lahat ng hukbo ng langit. Nakita Niya ang ating matinding pangangailangan, inako Niya ang ating kalagayan, at itinali Niya ang Kaniyang mga interes sa sangkatauhan. Siya ay namatay upang iligtas ang Kaniyang mga kaaway. Ipinanalangin Niya ang pumatay sa Kaniya. Itinuturo Niya sa atin ang Kaniyang sariling halimbawa at sinasabi sa Kaniyang mga alagad, “Ang mga bagay na ito ay iniuutos ko sa inyo, upang kayo'y mangagibigan sa isa't isa”; “Kung paanong inibig Ko kayo, gayon din naman kayo’y mag-ibigan sa isa’t isa.” Juan 15:17; 13:34. — COL 381.1
Ang saserdote at ang Levita ay nanggaling pa sa templo upang sumamba—isang paglilingkod na itinalaga mismo ng Diyos. Isang dakila at mataas na pribilehiyo ang makibahagi sa paglilingkod na ito, at inisip ng saserdote at Levita na yamang sila ay pinarangalan nang gayon, hindi na nararapat para sa kanila ang maglingkod sa isang sugatang estranghero sa daan. Dahil dito, hindi nila pinansin ang natatanging pagkakataong ibinigay sa kanila ng Diyos upang maging Kaniyang kasangkapan sa pagpapala sa isang kapuwa-tao. — COL 382.1
Marami sa ating panahon ang gumagawa ng katulad na pagkakamali. Ibinubukod nila ang kanilang mga tungkulin sa dalawang magkahiwalay na uri. Ang isang uri ay binubuo ng malalaking bagay na dapat sundin ayon sa kautusan ng Diyos; samantalang ang kabilang uri ay binubuo ng mga tinatawag nilang maliliit na bagay, kung saan ang utos na, “Ibigin mo ang iyong kapuwa gaya ng iyong sarili,” ay hindi isinasaalang-alang. Ang larangang ito ng gawain ay iniiwan na lamang sa bugso ng damdamin o pansariling kagustuhan. Dahil dito, nasisira ang kanilang karakter, at ang relihiyon ni Cristo ay nabibigyan ng maling larawan. — COL 382.2
May ilan na iniisip na isang pagpapababa ng kanilang dangal ang maglingkod sa mga naghihirap na tao. Marami ang tumitingin nang may pagwawalang-bahala at paghamak sa mga taong winasak ng kasalanan ang kanilang espirituwal na buhay. Ang iba naman ay pinababayaan ang mahihirap sa ibang dahilan. Iniisip nilang gumagawa sila para sa gawain ni Cristo sa pamamagitan ng pagtatayo ng isang marangal na proyekto. Pakiramdam nila ay napakalaki ng kanilang ginagawang paglilingkod kaya’t hindi nila maaaring pag-aksayahan ng panahon ang pangangailangan ng mga dukha at nagdurusa. Sa pagsulong ng inaakala nilang dakilang gawain, maaari pa nilang apihin ang mahihirap. Maaari nilang ilagay ang mga ito sa mahirap at masaklap na kalagayan, pagkaitan ng kanilang mga karapatan, o ipagwalang-bahala ang kanilang pangangailangan. Gayunman, iniisip nilang ang lahat ng ito ay katanggap-tanggap sapagkat, ayon sa kanilang akala, pinauunlad nila ang gawain ni Cristo. — COL 382.3
Marami ang nagpapabaya sa isang kapatid o kapitbahay na nahihirapang makabangon mula sa masalimuot na kalagayan. Sapagkat ang mga ito ay nagpapahayag na sila’y mga Kristiyano, maaaring isipin ng iba na sa kanilang malamig na pagiging makasarili, kanilang inilalarawan si Cristo. Dahil ang mga lingkod ng Panginoon ay hindi lubos na nakikipagtulungan sa Kaniya, ang pag-ibig ng Diyos na dapat sana’y dumadaloy mula sa kanila patungo sa kanilang kapuwa ay malaki ang nagiging kakulangan. Dahil dito, napipigil ang pagbabalik ng maluwalhating pagpupuri at pasasalamat mula sa puso at labi ng tao patungo sa Diyos. Siya ay pinagnanakawan ng kaluwalhatiang nararapat sa Kaniyang banal na pangalan. Siya ay pinagnanakawan ng mga kaluluwang ipinagkamatay ni Cristo, mga kaluluwang nais Niyang dalhin sa Kaniyang kaharian upang manahan sa Kaniyang presensiya magpakailanman. — COL 383.1
Biyernes, Marso 21
Karagdagang Kaisipan
Ang aralin ay nagsisimula sa pamamagitan ng paghikayat sa atin na gawing mas mabuti ang sanlibutan sa pamamagitan ng pagtulong sa mga inaapi at pinahihirapan. Dapat tayong maging interesado na makita silang makamit ang hustisya sa mga pagkakataong kinakailangan.
Ang Aralin ng Linggo ay tumatalakay sa dalawang dakilang utos at kung paano ito ipinaliwanag ni Jesus sa eskriba at sa mayamang binata. Ang tugon ni Jesus sa eskriba ay naghayag ng lalim ng kautusan, na tinanggap nang may pasasalamat ng eskriba at pinuri pa si Jesus dahil sa Kaniyang paliwanag. Ang mayamang binata, sa kabilang dako, ay inakala niyang siya ay matapat na tagapag-ingat ng kautusan, subalit ipinakita ni Jesus na siya ay isang sumasamba sa diyus-diyosan. Ang kaniyang kayamanan ang naging kaniyang diyos.
Ang Aralin ng Lunes ay tumutukoy sa dalawang pinakadakilang kasalanan—ang pagsamba sa diyus-diyosan, na isang pagpapawalang-halaga sa unang dakilang utos: ang pag-ibig sa Diyos, at ang masamang pakikitungo sa mahihirap at nangangailangan, na isang pagpapawalang-bahala sa ikalawang dakilang utos: ang pag-ibig sa ating kapuwa.
Ang Aralin ng Martes ay nakatuon sa hustisya. Nais ng Diyos na tayo’y kumilos nang may katarungan, umibig sa awa, at lumakad nang may pagpapakumbaba sa Kaniyang harapan. Nais Niyang ang hustisya ay maipatupad sa kapakinabangan ng mga inaapi at pinahihirapan, kapwa sa loob ng Iglesia at sa lipunan.
Ang Aralin ng Miyerkules ay binabanggit ang Mateo 23:23-30 upang ipakita ang matinding pagsaway ni Jesus sa mga eskriba at Pariseo. Mahigpit nilang tinutupad ang pagbibigay ng ikapu mula sa mga halaman sa kanilang mga hardin, at masusing sinusunod ang mga batas tungkol sa kalinisan. Sila rin ay nagpapakita ng labis na paggalang sa mga nag-alay ng kanilang buhay para sa pananampalataya. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ipinagwalang-bahala nila ang lalong mahahalagang bagay sa kautusan—ang katarungan, ang awa, at ang katotohanan.
Ang Aralin ng Huwebes ay gumagamit ng talinghaga ng mabuting Samaritano sa Lucas 10:25-37 upang ipahayag ang panawagan para sa hustisya sa mga inaapi at pagkain para sa mga nagugutom.
Ngayon, ipanalangin natin na magkaroon tayo ng pananampalataya tulad nina David, Daniel, at Jose. Sila’y mga kabataan pa lamang nang sila’y magsimulang gumanap ng kanilang mga tungkulin, ngunit sila ay matatag sa kanilang paninindigan, gaya ng isang karayom na palaging tumuturo sa hilaga. Hindi sila lumihis kahit kaunti mula sa kanilang mga matuwid na tungkulin o prinsipyo, anuman ang kanilang pinagdaraanan. Dahil sa kanilang katatagan ng loob at sigasig na mapabuti ang daigdig, kinalugdan sila ng Panginoon at ginawang mga pinuno. Ngayon, marapat nating ipanalangin na hindi tayo maging hadlang sa katuwiran, kundi maging mga tagapagtayo sa landas ng kabihasnan. Sa halip na basta lamang umangkin ng puwang sa sanlibutan, nawa’y maging mabubungang puno tayo sa dakilang ubasan ng Diyos.