Nasorpresa ng Biyaya
Liksyon 2, Q4, Oktubre 04-Oktubre 10, 2025
Ibahagi ang Liksyong ito
Hapon ng Sabbath Oktubre 4
Talatang Sauluhin:
“ Sa pananampalataya'y hindi napahamak na kasama ng mga manunuway, ang patutot na si Rahab, na tumanggap na payapa sa mga tiktik.” KJV - Hebreo 11:31
“May matinding pagkabalisa at kawalan ng tiwala sa sarili na hinarap ni Josue ang gawaing nasa kanyang harapan; ngunit naalis ang kanyang mga pangamba sa pamamagitan ng katiyakan ng Diyos, ‘kung paanong ako'y suma kay Moises, ay gayon ako sasa iyo: hindi kita iiwan ni pababayaan kita.... sapagka't iyong ipamamana sa bayang ito ang lupain na aking isinumpa sa kanilang mga magulang na ibibigay sa kanila..’ Hanggang sa matatayog na kabundukan ng Lebanon sa malayo, hanggang sa baybayin ng Malaking Dagat, at hanggang sa pampang ng Eufrates sa silangan—lahat ay magiging kanila.” PP 482.1
“Ang mga Israelita ay nakahimpil pa rin sa silangang panig ng Jordan, na siyang unang hadlang sa kanilang pag-angkin sa Canaan. ‘Tumindig ka,’ ito ang unang mensahe ng Diyos kay Josue, ‘tumawid ka sa Jordan na ito, ikaw at ang buong bayang ito, patungo sa lupaing ibinibigay ko sa kanila.’ Walang ibinigay na tagubilin kung paano sila tatawid. Alam ni Josue, gayunman, na anumang ipag-utos ng Diyos, Siya mismo ang gagawa ng daan upang ito’y magawa ng Kanyang bayan; at sa pananampalatayang ito, ang matapang na pinuno ay agad gumawa ng mga paghahanda para sa kanilang pagsulong.”. PP 482.3
Linggo Oktubre 5
Pangalawang Pagkakataon
Basahin ang Josue 2:1, kasama ang Bilang 13:1, 2, 25–28, 33; at Bilang 14:1–12. Bakit nagsimula si Josue sa misyon ng pananakop ng Lupang Pangako sa pamamagitan ng pagpapadala ng mga espiya?
Ilang milya lamang mula sa ilog, sa tapat ng lugar kung saan nakahimpil ang mga Israelita, naroon ang malaking lungsod ng Jerico na matibay na napapalibutan ng pader. Ang lungsod na ito ang nagsisilbing susi sa buong lupain, at magiging isang malaking hadlang sa tagumpay ng Israel. Dahil dito, nagsugo si Josue ng dalawang kabataang lalaki bilang mga tiktik upang bisitahin ang lungsod na ito at alamin ang tungkol sa mga naninirahan, sa mga yaman nito, at sa lakas ng mga kuta nito. Ang mga tagaroon, na tigib ng takot at paghihinala, ay laging nakabantay, kaya’t nasa malaking panganib ang mga sugo. Gayunman, sila’y iniligtas ni Rahab, isang babae sa Jerico, kahit na nanganganib ang kanyang sariling buhay. Bilang ganti sa kanyang kabutihan, ipinangako nilang poprotektahan siya kapag ang lungsod ay mapapasakamay ng Israel. PP 482.4
“Ligtas na nakabalik ang mga tiktik dala ang balita: ‘Tunay na ibinigay na ng Panginoon sa ating mga kamay ang buong lupain; sapagkat ang lahat ng naninirahan sa lupain ay nanghahapo dahil sa atin.’ Sa Jerico ay ipinahayag sa kanila: “Sapagka't aming nabalitaan kung paanong tinuyo ng Panginoon ang tubig sa Dagat na Mapula sa harap ninyo, nang kayo'y lumabas sa Egipto; at kung ano ang inyong ginawa sa dalawang hari ng mga Amorrheo, na nangasa dako roon ng Jordan, kay Sehon at kay Og, na inyong lubos na pinuksa. At pagkabalita namin, ay nanglumo ang aming puso, ni walang diwa na naiwan sa kanino mang tao, dahil sa inyo; sapagka't ang Panginoon ninyong Dios, ay siyang Dios sa langit sa itaas, at sa lupa sa ibaba.” Jos 2:10,11 PP 483.1
Basahin ang Juan 18:16–18, 25–27, at Juan 21:15–19. Anong mga pagkakatulad ang natuklasan mo sa pangalawang pagkakataon na ibinigay sa Israel bilang isang bansa at kay Pedro bilang isang tao?
“Ngayon ay ipinag-utos na ang paghahanda para sa pagsulong. Ang bayan ay dapat maghanda ng pagkain na tatagal ng tatlong araw, at ang hukbo ay dapat maging handa para sa labanan. Buong puso namang sumang-ayon ang bayan sa mga plano ng kanilang pinuno at tiniyak sa kanya ang kanilang tiwala at suporta: ‘Lahat ng iyong iniutos sa amin ay aming gagawin, at saan mo man kami suguin ay paroroon kami. Kung paanong aming dininig si Moises sa lahat ng mga bagay, ay gayon ka namin didinggin: sumaiyo lamang ang Panginoon mong Dios, na gaya kay Moises.” PP 483.2; Jos 1:16,17
“Pagkatapos ng Kanyang pagkabuhay na maguli, tatlong ulit sinubok ni Cristo si Pedro. ‘Simon, anak ni Juan, iniibig mo baga ako ng higit kay sa mga ito? Hindi na itinataas ni Pedro ang kanyang sarili kaysa sa kanyang mga kapatid. Siya’y dumulog sa Isa na nakababasa ng kanyang puso. ‘Panginoon, nalalaman mo ang lahat ng mga bagay; nalalaman mo na kita'y iniibig.’” Juan 21:15, 17; COL 154.2
“Tatlong ulit hayagang itinakwil ni Pedro ang kanyang Panginoon, at tatlong ulit ding pinanumbalik ni Jesus sa kanya ang katiyakan ng kanyang pag-ibig at katapatan, na itinusok ang tanong na iyon na gaya ng isang palaso na matalim sa kanyang sugatang puso. Sa harap ng mga alagad, ipinahayag ni Jesus ang lalim ng pagsisisi ni Pedro, at ipinakita kung paanong ang minsang mapagmalaking alagad ay lubos nang napakumbaba.” DA 812.2
Lunes Oktubre 6
Halaga sa Hindi Inaasahang Mga Lugar
Basahin ang Josue 2:2–11, Hebreo 11:31, at Santiago 2:25. Ano ang sinasabi ng mga talatang ito tungkol kay Rahab?
“Si Rahab ay isang patutot na naninirahan sa Jerico. Itinago niya ang dalawang tiktik na Israelita na isinugo upang siyasatin ang mga depensa ng lungsod na iyon. Dahil sa kanyang kabutihan sa kanila, at sa kanyang pagpapahayag ng pananampalataya sa Diyos, ipinangako ng mga tiktik na maililigtas ang buhay ni Rahab at ng kanyang sambahayan kapag dumating ang pag-atake sa Jerico.” DG 35.3
“Sinabi ng Diyos na ang lungsod ng Jerico ay itatalaga sa kapahamakan, at na lahat ng naroon ay mamamatay maliban kay Rahab at sa kanyang sambahayan. Maililigtas sila dahil sa kabutihang ipinakita ni Rahab sa mga sugo ng Panginoon.” —The Review and Herald, September 16, 1873. DG 36.1
“Sa pagliligtas ng Israel mula sa Egipto, ang kaalaman tungkol sa kapangyarihan ng Diyos ay kumalat sa malayo at malawak. Ang mga mapanlaban na tao ng kuta ng Jerico ay nanginig. “At pagkabalita namin, ay nanglumo ang aming puso, ni walang diwa na naiwan sa kanino mang tao, dahil sa inyo; sapagka't ang Panginoon ninyong Dios, ay siyang Dios sa langit sa itaas, at sa lupa sa ibaba. “Josue 2:11.—Patriarchs and Prophets, 369 (1890). DG 36.2
“Lahat ng naninirahan sa lungsod ng Jerico, kasama ang bawat nilalang na naroon, ‘maging lalaki o babae, bata o matanda, at baka, at tupa, at asno,’ ay pinatay sa tabak. Tanging ang tapat na si Rahab, kasama ang kanyang sambahayan, ang nakaligtas, bilang pagtupad sa pangako ng mga tiktik. Ang lungsod mismo ay sinunog.” —Patriarchs and Prophets, 491 (1890). DG 36.3
“Basahin ang Mateo 1:1–16 para sa talaan ng lahi ni Jesus, na ang isa sa mga ninuno ay si Rahab.”
Martes Oktubre 7
Bagong Katapatan
Basahin ang Josue 2:12–21 at Exodo 12:13, 22, 23. Paano nakatutulong ang mga talata sa Exodo sa pag-unawa mo sa kasunduan sa pagitan ng mga espiya at ni Rahab?
“ Narito, pagka kami ay pumasok sa lupain, ay iyong itatali itong panaling pula sa dungawan na iyong pinagpababaan sa amin: at iyong pipisanin sa iyo sa loob ng bahay ang iyong ama, at ang iyong ina, at ang iyong mga kapatid, at ang buong sangbahayan ng iyong ama..” KJV - Joshua 2:18
“At kaniyang sinabi, Ayon sa inyong mga salita, ay siya nawang mangyari. At kaniyang pinapagpaalam sila at sila'y yumaon: at kaniyang itinali ang panaling pula sa dungawan.” KJV - Joshua 2:21
“Lahat ng naninirahan sa lungsod, kasama ang bawat nilalang na naroon, ‘maging lalaki at babae, bata at matanda, at baka, at tupa, at asno,’ ay pinatay sa tabak. Tanging ang tapat na si Rahab, kasama ang kanyang sambahayan, ang nakaligtas, bilang pagtupad sa pangako ng mga tiktik. Ang lungsod mismo ay sinunog; ang mga palasyo at templo nito, ang mga magagarang tahanan kasama ang lahat ng marangyang kagamitan, ang mamahaling tela at mga mahalagang kasuotan, ay iwinaksi sa apoy. Ang mga bagay na hindi masisira ng apoy—‘ang pilak, at ang ginto, at ang mga sisidlan ng tanso at bakal’—ay inilaan para sa paglilingkod sa tabernakulo. Maging ang mismong lugar ng lungsod ay itinalaga sa sumpa; ang Jerico ay hindi na muling maitatayo bilang isang kuta; may pahayag ng kahatulan laban sa sinumang magtatangkang muling magtayo ng mga pader na winasak ng kapangyarihan ng Diyos. Ang mahigpit na pahayag ay ginawa sa harapan ng buong Israel: ‘Sumpain ang lalake sa harap ng Panginoon, na magbangon at magtayo nitong bayan ng Jerico; kaniyang inilagay ang tatagang-baon niyaon sa kamatayan ng kaniyang panganay, at kaniyang itatayo ang mga pintuang-bayan niyaon sa kamatayan ng kaniyang bunso.’” PP 491.3
“Ang ganap na paglipol sa mga tao ng Jerico ay katuparan lamang ng mga utos na dating ibinigay sa pamamagitan ni Moises hinggil sa mga naninirahan sa Canaan: ‘Iyong sasaktan sila, at iyong lilipulin sila.’ Deuteronomio 7:2. ‘Sa mga bayan ng mga taong ito, ... ay huwag mong ililigtas ang anumang may hininga.’ Deuteronomio 20:16. Sa marami, ang mga utos na ito ay tila salungat sa espiritu ng pag-ibig at habag na itinagubilin sa ibang bahagi ng Biblia, ngunit ito ay tunay na mga hatol ng walang hanggang karunungan at kabutihan. Ang Diyos ay nagbabalak na itatag ang Israel sa Canaan, upang makabuo sa kanila ng isang bansa at pamahalaan na siyang magiging pagpapakita ng Kanyang kaharian sa lupa. Hindi lamang sila magiging mga tagapagmana ng tunay na relihiyon, kundi magpapalaganap din ng mga prinsipyo nito sa buong sanlibutan. Ang mga Cananeo ay lubos nang nagpakasama sa pinakamarurumi at pinakanakakasirang anyo ng pagsamba sa diyus-diyosan, at kinakailangang linisin ang lupain mula sa mga bagay na tiyak na hahadlang sa katuparan ng mabiyayang layunin ng Diyos.” PP 492.1
“Nang malapit nang patayin ng Diyos ang mga panganay sa Egipto, iniutos Niya sa mga Israelita na tipunin ang kanilang mga anak mula sa mga Egipcio at dalhin sa kanilang sariling mga tahanan at pahiran ng dugo ang mga hamba ng pinto, upang makita iyon ng anghel na mamumuksa at lampasan ang kanilang mga tahanan. Tungkulin ng mga magulang na tipunin ang kanilang mga anak. Ito ang iyong gawain, ito ang aking gawain, at ito ang gawain ng bawat inang naniniwala sa katotohanan. Ang anghel ay maglalagay ng tanda sa noo ng lahat ng hiwalay sa kasalanan at sa mga makasalanan, at ang anghel na mamumuksa ay susunod, upang lubos na pumatay, maging bata o matanda.” 5T 505.2
Miyerkules Oktubre 8
Mga Magkasalungat na Prinsipyo
Basahin ang Josue 9:1–20. Ano ang mga pagkakatulad at pagkakaiba sa pagitan ng kuwento ni Rahab at ng mga Gibeonita? Bakit makahulugan ang mga ito?
“At sinabi niya sa mga lalake, Talastas ko na ibinigay sa inyo ng Panginoon ang lupain, at dinatnan kami ng pangingilabot sa inyo at ang lahat na nananahan sa lupain ay nauupos sa harap ninyo. Sapagka't aming nabalitaan kung paanong tinuyo ng Panginoon ang tubig sa Dagat na Mapula sa harap ninyo, nang kayo'y lumabas sa Egipto; at kung ano ang inyong ginawa sa dalawang hari ng mga Amorrheo, na nangasa dako roon ng Jordan, kay Sehon at kay Og, na inyong lubos na pinuksa.
At pagkabalita namin, ay nanglumo ang aming puso, ni walang diwa na naiwan sa kanino mang tao, dahil sa inyo; sapagka't ang Panginoon ninyong Dios, ay siyang Dios sa langit sa itaas, at sa lupa sa ibaba. Ngayon nga, isinasamo ko sa inyo, sumumpa kayo sa akin sa pangalan ng Panginoon, na kung paanong ako'y nagmagandang loob sa inyo ay magmamagandang loob naman kayo sa sangbahayan ng aking magulang, at bibigyan ninyo ako ng tunay na tanda; At inyong ililigtas na buhay ang aking ama, at ang aking ina, at ang aking mga kapatid na lalake at babae, at ang lahat nilang tinatangkilik, at inyong ililigtas ang aming mga buhay sa kamatayan.” KJV — Josue 2:9–13
“Mula sa Shekem ay bumalik ang mga Israelita sa kanilang kampamento sa Gilgal. Doon ay dumating agad ang isang kakaibang pangkat na nagsabing nais nilang makipagtipan sa kanila. Ang mga sugo ay nagpakilalang mula sila sa isang malayong lupain, at ito’y wari’y pinatotohanan ng kanilang anyo. Ang kanilang mga damit ay luma at kupas, ang kanilang mga panyapak ay may mga tagpi, ang kanilang mga pagkain ay may amag, at ang mga sisidlang balat na ginamit nilang sisidlan ng alak ay punit at tinapalan, na para bang inayos nang madalian sa paglalakbay.” PP 505.1
“Sa kanilang malayong tahanan—na anila’y nasa labas ng hangganan ng Palestina—narinig daw ng kanilang mga kababayan ang mga kababalaghang ginawa ng Diyos para sa Kanyang bayan, at sila’y isinugo upang makipagtipan sa Israel. Ang mga Hebreo ay binigyang babala laban sa anumang pakikipagtipan sa mga sumasamba sa diyus-diyosan ng Canaan, kaya’t nagkaroon ng alinlangan sa isipan ng mga pinuno hinggil sa katotohanan ng mga salita ng mga banyaga. ‘Marahil kayo'y nananahang kasama namin,’ wika nila. Ngunit ang sagot ng mga sugo ay: ‘Kami’y inyong mga lingkod.’ Nang si Josue ay tahasang nagtanong, ‘Sino kayo? at saan kayo nanggaling?’ inulit nila ang kanilang sinabi, at idinagdag pa bilang patunay ng kanilang sinseridad: ‘Itong aming tinapay ay kinuha naming mainit na pinakabaon namin mula sa aming mga bahay nang araw na kami ay lumabas na patungo sa inyo; nguni't ngayon, narito, tuyo at inaamag:.’” PP 505.2
“Ang mga pahayag na ito ay nanaig. Ang mga Hebreo ay ‘hindi nagsangguni sa bibig ng Panginoon. At si Josue ay nakipagpayapaan sa kanila at nakipagtipan sa kanila, na pabayaan silang mabuhay: at ang mga prinsipe ng kapisanan ay sumumpa sa kanila. Sa gayon ay naisakatuparan ang kasunduan. At nangyari, sa katapusan ng tatlong araw, pagkatapos na sila'y makapagtipanan sa kanila, na kanilang nabalitaan na sila'y kanilang kalapit bayan, at sila'y nananahang kasama nila. Yamang alam ng mga Gibeonita na imposible nilang labanan ang mga Hebreo, sila’y gumamit ng panlilinlang upang iligtas ang kanilang buhay.” PP 505.3
Huwebes Oktubre 9
Nakakagulat na Biyaya
Basahin ang Josue 9:21–27. Paano pinagsama ni Josue ang katarungan at biyaya sa kanyang solusyon?
Lubhang nagalit ang mga Israelita nang malaman nila ang pandarayang ginawa sa kanila. Lalong tumindi ang kanilang galit nang, matapos ang tatlong araw na paglalakbay, sila’y dumating sa mga lungsod ng mga Gibeonita, na nasa gitna ng lupain. “Nagreklamo ang buong kapulungan laban sa mga pinuno;” ngunit tumanggi ang mga pinuno na sirain ang kasunduang iyon, kahit na ito’y nakuha sa pamamagitan ng daya, sapagkat sila’y “nanumpa sa kanila sa Panginoon Diyos ng Israel.” “At hindi sila sinaktan ng mga anak ni Israel.” Nangako ang mga Gibeonita na tatalikuran nila ang pagsamba sa mga diyos-diyosan at tatanggapin ang pagsamba kay Jehova; kaya’t ang pag-iingat sa kanilang buhay ay hindi pagsuway sa utos ng Diyos na lipulin ang mga sumasamba sa diyus-diyosan na mga Cananeo. Samakatuwid, sa kanilang panunumpa, hindi nila itinali ang kanilang sarili sa paggawa ng kasalanan. At kahit ang panunumpa ay nakuha sa pamamagitan ng pandaraya, hindi ito dapat hamakin. Ang pananagutan na ikinabit sa sariling salita—kung hindi ito nag-uutos ng masama—ay dapat ituring na sagrado. Walang anumang kapakinabangan, paghihiganti, o pansariling interes ang maaaring makapawalang-bisa sa kabanalan ng isang panata o pangako. “Ang mga sinungaling na labi ay kasuklamsuklam sa Panginoon.” Kawikaan 12:22. Sinong aahon sa bundok ng Panginoon? At sinong tatayo sa kaniyang dakong banal ay yaong siyang sumusumpa sa kaniyang sariling ikasasama at hindi nagbabago, Awit 24:3; 15:4. (PP 506.1)
Pinayagan ang mga Gibeonita na mabuhay, subalit sila’y itinalaga bilang mga lingkod sa santuwaryo, upang gumanap ng mabababang gawain. “At ginawa sila ni Josue nang araw na yaon na mga mamumutol ng kahoy at mga mananalok ng tubig sa kapisanan, at sa dambana ng Panginoon.” Buong pasasalamat nilang tinanggap ang mga kundisyong ito, sapagkat alam nilang sila’y nagkamali, at natutuwa na rin silang makaligtas sa kahit anong kapalit. Sinabi nila kay Josue: “At ngayon, narito, kami ay nasa iyong kamay: kung ano ang inaakala mong mabuti at matuwid na gawin sa amin, ay gawin mo. Sa maraming dantaon, ang kanilang mga inapo ay nanatiling kaugnay sa paglilingkod sa santuwaryo. (PP 506.2)
Binubuo ng apat na lungsod ang teritoryo ng mga Gibeonita. Wala silang hari, kundi pinamumunuan ng mga matanda o mga senador. Ang Gibeon, na pinakamahalaga sa kanilang mga bayan, ay “isang dakilang lungsod, gaya ng isa sa mga bayang hari,” “at lahat ng tao roon ay makapangyarihan.” Isa itong malinaw na patunay ng matinding takot na idinulot ng mga Israelita sa mga Cananeo, sapagkat ang mga taga-lungsod na tulad nito’y dumulog sa ganoong kahiya-hiyang paraan upang mailigtas ang kanilang buhay. (PP 506.3)
Subalit mas mabuti sana para sa mga Gibeonita kung naging tapat sila sa Israel. Bagama’t ang kanilang pagpapasakop kay Jehova ang nagligtas sa kanilang buhay, ang kanilang pandaraya ang nagdala sa kanila ng kahihiyan at pagkaalipin. May ginawa ang Diyos na pagtatalaga na ang lahat ng tatalikod sa pagsamba sa diyus-diyosan at makikipag-isa sa Israel ay makikibahagi sa mga pagpapala ng tipan. Sila ay kabilang sa tinutukoy bilang “ang taga-ibang lupa na nakikipamayan sa inyo,” at maliban sa kakaunting pagkakataon, ang ganitong uri ay tatanggap ng pantay na pabor at pribilehiyo gaya ng Israel. Ang tagubilin ng Panginoon ay— (PP 507.1)
“‘Kung ang isang taga-ibang lupa ay makipamayan sa inyo sa inyong lupain, huwag ninyo siyang pipighatiin. Kundi ang taga-ibang lupa na nakikipamayan sa inyo ay magiging tulad ng isa na ipinanganak sa inyo, at iibigin ninyo siya na gaya ng inyong sarili.’” (Levitico 19:33, 34). Tungkol naman sa Paskua at paghahandog ng mga hain, iniutos: “‘Iisang tuntunin ang para sa inyo ng kapulungan at para rin sa taga-ibang lupa na nakikipamayan sa inyo: … kung paanong kayo, gayon din ang taga-ibang lupa sa harap ng Panginoon.’” (Mga Bilang 15:15). (PP 507.2)
Ganito sana tinanggap ang mga Gibeonita kung hindi nila pinili ang pandaraya. Hindi maliit na kahihiyan para sa mga mamamayan ng isang “lungsod hari,” na “ang lahat ng tao roon ay makapangyarihan,” na maging mga tagaputol ng kahoy at taga-igib ng tubig sa lahat ng kanilang salinlahi. Ngunit dahil sila’y nagsuot ng kasuotan ng kahirapan upang makapanlinlang, iyon ay itinakda na sa kanila bilang tanda ng walang hanggang pagkaalipin. Sa gayon, sa lahat ng kanilang salinlahi, ang kanilang pagiging mga lingkod ay magiging patotoo sa pagkamuhi ng Diyos sa kasinungalingan. (PP 507.3)
Biyernes Oktubre 10
Karagdagang Kaisipan
Mula sa kanilang kampamento sa mga punong akasya sa Shittim, bumaba ang buong hukbo hanggang sa pampang ng Jordan. Alam ng lahat na kung walang banal na tulong ay hindi sila maaaring makatawid. Noon ay panahon ng tagsibol, at ang pagkatunaw ng niyebe mula sa mga bundok ay nagpaapaw sa Ilog Jordan, kaya’t hindi ito madaanan sa karaniwang tawiran. Ipinasiya ng Diyos na ang pagtawid ng Israel sa Jordan ay maging isang himala. Sa banal na tagubilin, iniutos ni Josue sa bayan na italaga ang kanilang mga sarili; dapat nilang iwaksi ang kanilang mga kasalanan at linisin ang kanilang sarili mula sa lahat ng karumihan sa labas; “sapagkat bukas,” wika niya, “gagawa ang Panginoon ng mga kamangha-manghang bagay sa gitna ninyo.” Ang “kaban ng tipan” ang mauuna sa hukbo. Kapag nakita nila ang tanda ng presensya ni Jehova na pasan ng mga pari, aalisin ito mula sa gitna ng kampamento at itutungo sa ilog; at sila nama’y aalis sa kanilang kinatatayuan at “susunod dito.” Ang mga pangyayari ng pagtawid ay detalyado nang ipinahayag; at sinabi ni Josue, “Dito ninyo malalaman na ang Diyos na buhay ay nasa gitna ninyo, at na tiyak na Niya kayong ililigtas mula sa harapan ng mga Cananeo… Narito, ang kaban ng tipan ng Panginoon ng buong lupa ay tatawid sa unahan ninyo sa Jordan.” (PP 483.3)
Sa takdang oras, nagsimulang kumilos ang bayan, at ang kaban, pasan sa balikat ng mga pari, ang nanguna. Iniutos na umatras ang bayan, upang magkaroon ng puwang na mahigit kalahating milya sa palibot ng kaban. Lahat ay nagmasid na may matinding interes habang ang mga pari’y lumalapit sa pampang ng Jordan. Nakita nilang buhat ang banal na kaban, patuloy na lumalakad tungo sa umaalimpuyong ilog, hanggang sa ang mga paa ng mga tagapasan ay lumubog sa tubig. Biglang umatras ang agos sa itaas, habang ang agos sa ibaba’y patuloy na umagos, at ang sahig ng ilog ay natuyo. (PP 484.1)
Sa utos ng Diyos, lumakad ang mga pari hanggang sa gitna ng ilog at doon nanatili, habang ang buong hukbo’y bumaba at tumawid sa kabila. Kaya’t itinatak sa isip ng buong Israel na ang kapangyarihang pumigil sa tubig ng Jordan ay siya ring kapangyarihang nagbukas sa Dagat na Pula apatnapung taon na ang nakalipas. Pagkatapos na makatawid ang lahat ng tao, dinala ang kaban patungo sa kanlurang pampang. At nang ang mga paa ng mga pari ay nakaapak na sa tuyong lupa, agad na bumalik ang tubig na nabimbin, at rumagasa sa likas na agos nito, na gaya ng isang malakas na baha. (PP 484.2)
Hindi pinahintulutan ng Diyos na ang susunod na mga salinlahi ay mawalan ng patotoo sa dakilang himalang ito. Habang ang mga pari’y nakatayo pa sa gitna ng Jordan, labindalawang lalaki na pinili—isa mula sa bawat lipi—ay kumuha ng tig-iisang bato mula sa sahig ng ilog at dinala iyon sa kanlurang pampang. Ang mga batong ito’y itatayo bilang monumento sa unang lugar ng kampamento matapos tumawid. Inutusan ang bayan na ipasa sa kanilang mga anak at mga apo ang salaysay ng pagliligtas na ginawa ng Diyos para sa kanila, gaya ng sinabi ni Josue: “Upang makilala ng lahat na mga bayan sa lupa ang kamay ng Panginoon, na makapangyarihan; upang sila'y matakot sa Panginoon ninyong Dios magpakailan man.” (PP 484.3)
Ang epekto ng himalang ito, sa mga Hebreo man o sa kanilang mga kaaway, ay napakahalaga. Ito ay katiyakan para sa Israel ng patuloy na presensya at proteksyon ng Diyos—isang patunay na Siya’y kikilos para sa kanila sa pamamagitan ni Josue, gaya ng ginawa Niya sa pamamagitan ni Moises. Ang gayong katiyakan ay kinakailangan upang patatagin ang kanilang puso sa pagsisimula ng pananakop ng lupain—isang napakalaking tungkulin na nagpahina noon sa pananampalataya ng kanilang mga ama apatnapung taon na ang nakaraan. Ipinahayag ng Panginoon kay Josue bago ang pagtawid: “Sa araw na ito ay pasisimulan kong padakilain ka sa paningin ng buong Israel, upang kanilang makilala, na kung paanong ako'y suma kay Moises ay gayon ako sasaiyo.” At natupad ang pangako. “ Nang araw na yaon ay pinadakila ng Panginoon si Josue sa paningin ng buong Israel; at sila'y natakot sa kaniya, gaya ng kanilang pagkatakot kay Moises, sa lahat ng mga araw ng kaniyang buhay.” (PP 484.3)