Sa Mga Awit: Ikalawang Bahagi
Liksyon 9, Pangalawang Semestre, Mayo 24-30, 2025
Ibahagi ang Liksyong ito
Hapon ng Sabbath, Mayo 24
Talatang Sauluhin:
“Purihin ka ng mga bayan, Oh Dios; purihin ka ng lahat ng mga bayan. Oh mangatuwa at magsiawit sa kasayahan ang mga bansa: sapagka't iyong hahatulan ang mga bayan ng karampatan, at iyong pamamahalaan ang mga bansa sa lupa. (Selah).” KJV - Awit 67:3, 4
Isaias 2:2 – “At mangyayari sa mga huling araw, na ang bundok ng bahay ng Panginoon ay matatatag sa taluktok ng mga bundok, at magiging mataas sa mga burol; at lahat ng bansa ay magsisiparoon doon.”
Mula sa guho ng Juda at Israel ay lilitaw ang isang Kaharian at isang bayan na itataas sa ibabaw ng lahat ng mga bansa.
Maging si propetang Daniel ay maliwanag na nagpahayag: “...At sa mga kaarawan ng mga haring yaon ay maglalagay ang Dios sa langit ng isang kaharian, na hindi magigiba kailan man, o ang kapangyarihan man niyao'y iiwan sa ibang bayan; kundi pagpuputolputulin at lilipulin niya ang lahat na kahariang ito, at yao'y lalagi magpakailan man.” (Daniel 2:44)
Pansinin na ang kahariang binabanggit ni Daniel ay itatatag “sa mga kaarawan ng mga haring ito,” at hindi pagkatapos ng kanilang kapanahunan. Higit pa rito, tandaan na ang kahariang ito (ang Iglesyang dinalisay) ang siyang dudurog sa malaking larawan. Sa darating na Kahariang ito (ang iglesya na nilinis at pinabanal), “sa kaniya tatalima ang mga bansa.” (Genesis 49:10)
Kapag ang Punong Himpilan ng ebanghelyo ay naitatag na sa paraang ito, tiyak na ang gawain ay matatapos nang walang pag-aatubili. Ang ebanghelyo ni Cristo ay mag-aani ng masaganang bunga, at ang mga taong naakay sa katotohanan ay hindi na gagamit ng kanilang mga araro at panggapas upang gumawa ng mga sandatang pumapatay, kundi ang kanilang mga sibat at espada ay gagawing mga kasangkapang pansaka—hindi na sila papatay, kundi sila’y magbubungkal upang magpakain.
Linggo, Mayo 25
Isang Handang Saklolo sa Kabagabagan
Basahin ang Awit 46. Anong mensahe ng pag-asa ang makukuha natin mula rito sa gitna ng kaguluhan ng buhay ngayon at sa nababatid nating magaganap sa lupa sa mga huling araw habang nagaganap ang malaking tunggalian dito ?
“Ang pinakakakila-kilabot na babalang kailanma’y naipahayag sa sangkatauhan ay matatagpuan sa mensahe ng ikatlong anghel. Isang kakila-kilabot na kasalanan na magdudulot ng poot ng Diyos na walang halong awa. Kaya’t hindi dapat hayaang manatili sa kadiliman ang mga tao ukol sa mahalagang paksang ito; ang babala laban sa kasalanang ito ay kailangang ipahayag sa buong mundo bago dumating ang mga kahatulan ng Diyos, upang maunawaan ng lahat kung bakit sila parurusahan at mabigyan ng pagkakataong makaiwas. Inihula ng propesiya na ang unang anghel ay magpapahayag ng kaniyang mensahe sa 'bawat bansa, lipi, wika, at bayan.' Ang babala ng ikatlong anghel, na bahagi ng tatluhang mensahe, ay dapat ding maipahayag sa gayunding lawak. Sa propesiya, ito'y inilalarawan na ipinapahayag nang malakas ng isang anghel na lumilipad sa gitna ng langit—isang mensaheng tiyak na aagaw ng pansin ng sanlibutan." (GC88 449.2)
"Sa huling kaganapan ng tunggalian, ang buong sangkatauhan ay mahahati sa dalawang dakilang pangkat:—yaong mga tumutupad sa mga kautusan ng Diyos at may pananampalataya kay Jesus, at yaong mga sumasamba sa hayop at sa kaniyang larawan at tatanggap ng kaniyang tatak. Bagamat magsasanib-puwersa ang simbahan at estado upang pilitin 'ang lahat, maliliit at malalaki, at mayayaman at mga dukha, at ang mga laya at ang mga alipin na tumanggap ng marka ng hayop (Pahayag 13:16), ang bayan ng Diyos ay hindi kailanman susunod dito. Nakita ng propeta sa Patmos “yaong nangagtagumpay sa hayop, at sa kaniyang larawan, at sa bilang ng kaniyang pangalan, ay nangakatayo sa tabi ng dagat na bubog, na may mga alpa ng Dios, at inaawit nila ang awit ni Moises na alipin ng Dios, at ang awit ng Cordero.” (GC88 450.1)
**Sa likod ng maiitim na ulap ay sumisikat ang isang bituin na lalong nagniningning dahil sa kadiliman. Ito’y nagbibigay ng pag-asa at kagalakan sa mga tapat, ngunit naghahatid ng kahatulan at poot sa mga lumalabag sa kautusan ng Diyos. Yaong mga nagsakripisyo ng lahat alang-alang kay Cristo ay ligtas na ngayon—nakatagong tila nasa lihim na kubol ng Panginoon. Sila’y nasubok, at sa harap ng sanlibutan at ng mga mapanghamak ng katotohanan, ay ipinakita nila ang kanilang katapatan sa Kanya na namatay para sa kanila. Isang kagila-gilalas na pagbabago ang dumapo sa kanila na nanindigan sa pananampalataya kahit sa harap ng kamatayan. At sila’y biglaang mapapalaya mula sa madilim at malupit na paniniil ng mga taong naging tila demonyo. Ang kanilang mga mukha, na kamakailan lamang ay maputla, balisa, at pagal, ay ngayo’y nagniningning sa pagkamangha, pananampalataya, at pag-ibig. Mula sa kanilang mga labi ay sumisiklab ang awit ng tagumpay: ‘Ang Dios ay ating ampunan at kalakasan, handang saklolo sa kabagabagan. Kaya't hindi tayo matatakot bagaman ang lupa ay mabago, at bagaman ang mga bundok ay mangaglipat sa kagitnaan ng mga dagat; Bagaman ang tubig niyaon ay magsihugong at mabagabag. Bagaman ang mga bundok ay mangauga dahil sa unos niyaon. (Selah).” (Awit 46:1–3; DD 48.1)
Lunes, Mayo 26
Pag-asa sa Gitna ng Kaguluhan
Basahin ang Jeremias 4:23–26. Ano ang sinasabi nito sa atin tungkol sa kapalaran ng sanlibutang ito,hanggang sa magkaroon ng “bagong langit at bagong lupa” (Apoc. 21:1)?
Ang tagpong inilalarawan dito, sa konteksto ng nalalapit na kahatulan ng Diyos sa lupain ng sinaunang Israel dahil sa kanilang paghihimagsik, ay hindi maaaring, ayon sa matalinong pag-unawa, itakda lamang sa lupaing iyon. Hindi ito maaaring paliitin—gaya ng iniisip ng ilan—na para bang ang lupain lamang ng bayan ng Diyos ang gagawing “walang laman,” “wasak,” at “walang anyo”; na para bang ito lamang ang mawawalan ng liwanag, ng ibon, ng hayop, o ng naninirahan, habang ang natitirang bahagi ng daigdig ay magpapatuloy sa pagtanggap ng mga pagpapala. Sa halip, ang kasulatan ay dapat tanggapin ayon sa tuwiran nitong pahayag, na malinaw na nagpapakita na ang buong daigdig ang magdaranas ng gayunding wakas. Kaya’t maliwanag na ang salitang “lupa” ay hindi maaaring ipakahulugan lamang bilang “Palestina,” gaya ng pagpapaliwanag ng ilan.
Bukod pa rito, nang masakop ang sinaunang Israel ng mga bansang pagano, ang mga bundok at burol ay hindi naman nanginig ni gumalaw ng marahan; ang mga lungsod ay hindi ganap na nawasak o naiwan nang walang tumatahan; ang mga ibon ay hindi napilitang lisanin ang lupain; at ang buong lugar ay hindi nabalot ng kadiliman. Kaya’t maliwanag na ang pagkapangalat sa mga Judio ay hindi ang katuparan ng propesiya ng Jeremias 4:23–28. Sa halip, ang daigdig ay muling magiging gaya ng kalagayan nito sa unang araw ng paglalang—“walang anyo at walang laman.” (Genesis 1:2). At kung paanong “ang kadiliman ay nasa ibabaw ng kalaliman” noon, gayundin ang mangyayari muli.
Mula sa mga naunang talata, ating makikita na habang ang unang 22 talata ng Jeremias 4 ay isang pagsaway sa kasamaan ng sinaunang Israel, ang mga talatang ika-23 hanggang ika-27 ay paningit, at nagpapahayag ng ganap na pagkawasak ng daigdig at ng paglipol sa lahat ng masasama saan mang dako sila naroroon. Kapag inalis ang mga paningit na talatang ito, muling nabubuo ang tuloy-tuloy na daloy ng kaisipan:
“Sapagka't ang bayan ko ay hangal, hindi nila ako nakikilala; sila'y mga mangmang na anak, at sila'y walang unawa; sila'y pantas sa paggawa ng masama, nguni't sa paggawa ng mabuti ay wala silang kaalaman... Dahil dito ay tatangis ang lupa, at ang langit sa itaas ay magiging maitim: sapagka't aking sinalita, aking pinanukala, at hindi ako nagsisi, o akin mang tatalikuran.” (Jeremias 4:22, 28)
Sa muling pagkakaugnay ng kaisipan, lumilitaw ang malinaw na katotohanan na sa talatang ika-28—“ Dahil dito ay tatangis ang lupa, at ang langit sa itaas ay magiging maitim”—ang salitang “dito” ay tumutukoy sa “kasamaan” na binanggit sa mga naunang talata bago ang paningit. Kaya’t ang Jeremias 4:23–27 ay isiningit upang ipakita na kung paanong hindi pinatawad ng Diyos ang Kaniyang sinaunang bayan dahil sa kanilang kasamaan, gayundin naman, hindi Niya palalampasin ang kasamaan ng sanlibutan ngayon. Ituturing Niyang pantay ang lahat ng kasalanan—maging ito man ay nasa loob ng iglesia o sa labas nito. Sa madaling sabi, sinasabi ng Diyos sa Kaniyang bayan, ang Israel: “Dahil sa kasamaan na gaya ng sa inyo, ang lupa ay magdadalamhati, at ang langit sa itaas ay magdidilim.” Akala ba ninyo’y palalampasin Ko kayo?”
Martes, Mayo 27
Sa Ilalim ng Kanyang Mga Paa
Basahin ang Awit 47:1–4. Ano ang sinasabi nito tungkol sa ating lugar, sa huli, sa kaharian ni Cristo?
Isa. 41:1, 2 – “Magsitahimik kayo sa harap ko, Oh mga pulo; at mangagbagong lakas ang mga bayan: magsilapit sila; saka mangagsalita sila; tayo'y magsilapit na magkakasama sa kahatulan. Sinong nagbangon ng isa na mula sa silanganan, na kaniyang tinawag sa katuwiran sa kaniyang paanan? siya'y nagbigay ng mga bansa sa harap niya, at pinagpuno niya siya sa mga hari; kaniyang ibinibigay sila na parang alabok sa kaniyang tabak, na parang pinaspas na dayami sa kaniyang busog.”
Ang muling pagtanggap ng lakas ay nangangahulugan ng pagtalikod sa kasalanan at paglapit sa Diyos, upang matuto mula sa Kanya. Kapag ito’y naisakatuparan, sila ay aanyaya naman ng iba upang lumapit sa hatol. Mananatiling tahimik ang mga bansa hanggang sa takdang panahong iyon. Pagkatapos ay sasabihin nila, “Halikayo, tayo’y umahon sa bundok ng Panginoon, sa bahay ng Diyos ni Jacob; tuturuan Niya tayo ng Kaniyang mga daan, at tayo’y lalakad sa Kaniyang mga landas: sapagkat mula sa Sion lalabas ang kautusan, at ang salita ng Panginoon mula sa Jerusalem.” (Mikas 4:2)
Kaya ang ating tungkulin ay ihanda ang daan ng Panginoon para sa pagtitipon ng Kaniyang bayan.
Ihambing ang 1 Tesalonica 4:13–17 at Zacarias 14:4, at bigyang-pansin ang mga paa ni Cristo. Anong mga pagkakaibang nakikita ninyo sa mga talatang ito, at ano ang itinuturo nila sa atin tungkol sa dalawang magkaiba, ngunit magkaugnay, na mga aspeto ng paghahari ni Cristo sa sanlibutang ito sa huli?
Zech. 14:2 -- " Sapagka't aking pipisanin ang lahat na bansa laban sa Jerusalem sa pagbabaka; at ang bayan ay masasakop, at ang mga bahay ay lolooban, at ang mga babae ay dadahasin; at ang kalahati ng bayan ay yayaon sa pagkabihag, at ang nalabi sa bayan ay hindi mahihiwalay sa bayan.."
Dahil ang Jerusalem ay ipagsasanggalang ng kuta ng apoy sa paligid (Zacarias 2:5) habang ang sambahayan ng Juda ay nananahan roon, tiyak na ang digmaang inilarawan dito ay magaganap bago pa maitatag ang sambahayan ng Juda. Sa labanan ding ito, matatalo ng mga bansa ang mga namumuno sa Lupang Pangako. Sa sandaling iyon magsisimulang maitatag ang sambahayan ng Juda.
Habang kinukubkob ng mga naglalabang bansa ang lungsod, nililimas ang mga bahay, at pinagsasamantalahan ang kababaihan, maliwanag na sila’y hindi mga matuwid na bansa. Gayunman, yamang hindi lahat ng mamamayan ay madadala sa pagkabihag, at yamang may mga maiiwan sa lungsod, malinaw na ang mga masama ang aalisin at ang mga matuwid ang maiiwan upang umanib sa sambahayan ng Juda.
Zech 14:3-4 —" Kung magkagayo'y lalabas ang Panginoon, at makikipaglaban sa mga bansang yaon, gaya nang siya'y makipaglaban sa araw ng pagbabaka. At ang kaniyang mga paa ay magsisitayo sa araw na yaon sa bundok ng mga Olivo, na nasa tapat ng Jerusalem sa dakong silanganan; at ang bundok ng mga Olivo ay mahahati sa gitna niya, sa dakong silanganan at sa dakong kalunuran, at magiging totoong malaking libis; at ang kalahati ng bundok ay malilipat sa dakong hilagaan, at ang kalahati ay sa dakong timugan.”
Kapag bumagsak ang kasalukuyang Jerusalem, tatayo ang mga paa ng Panginoon sa Bundok ng mga Olibo, at doon ay lilikhain ang isang malawak na libis—na nangangahulugang aalisin Niya ang lahat ng hadlang at balakid, upang ihanda ang lupain para sa pagbabalik ng Kaniyang bayan. Sa pagkakataong iyon matutupad ang propesiya sa Zacarias 10:8—na ang Panginoon ay “sisitsit” para sa Kaniyang bayan.
Zech 14:5—" At kayo'y magsisitakas sa libis ng aking mga bundok; sapagka't ang libis ng mga bundok ay magsisiabot hanggang sa Azel; oo, kayo'y magsisitakas gaya nang kayo'y tumakas mula sa lindol nang mga kaarawan ni Uzzias na hari sa Juda; at ang Panginoon kong Dios ay darating, at ang lahat na banal na kasama niya.
Matapos buksan ng Panginoon ang daan para sa muling pagtatatag ng sambahayan ng Juda, ang Kaniyang bayan—na una nang naipabatid sa kanila sa pamamagitan ng Kasalukuyang Katotohanan—ay magsisitakas patungo sa libis, sa lugar kung saan tatayo ang mga paa ng Panginoon, nang may kasiglahan gaya ng pagtakas mula sa isang lindol. At pagkatapos ay susunod ang lahat ng mga banal. May ilang patotoo sa mismong siping ito na nagpapatunay na ang kaganapang ito ay bago ang Milenyo:
-
Ang mga paa ng Panginoon ay tatayo sa bundok sa mismong araw ng digmaan kung kailan masasakop ng masasamang bansa ang Jerusalem.
-
Yaong mga tumatakas sa libis ay hindi bumababa mula sa langit.
-
Hindi sila masasama sapagkat hindi sila tumatakas palayo sa Panginoon, kundi patungo sa Kaniya, sa lugar kung saan naroroon ang Kaniyang mga paa.
-
Lahat ng mga banal ay sumusunod pagkatapos nila.
Ang aklat na “Early Writings,” pahina 53, ay nagpapakita ng dalawang aplikasyon ng siping ito, kabilang ang isa pagkatapos ng Milenyo.
Miyerkules, Mayo 28
Alak at Dugo
Basahin ang Awit 75. Basahin din ang Mateo 26:26–29 at Apocalipsis 14:9–12. Ano ang inilalahad ng Awit na ito tungkol sa ilang mga usapin sa paghuhukom, at paano ba nakakatulong ang ibang mga talatang ito upang maunawaan ang mga usaping ito ?
“Oh lahat na nangauuhaw, magsiparito kayo sa tubig at siyang walang salapi; magsiparito kayo, kayo'y magsibili, at magsikain; oo, kayo'y magsiparito, kayo'y magsibili ng alak at gatas ng walang salapi at walang bayad.” KJV - Isaias 55:1
Ano ang alak at ang gatas? Unahin muna natin ang alak. Habang ang tubig ay mayaman sa oxygen, ang alak naman ay mayaman sa iron. Kung walang iron sa katawan, ang oxygen ay magiging walang kabuluhan sa katawan ng tao, sapagkat ang iron ang nagsisilbing tren na nagdadala ng oxygen sa buong bahagi ng katawan. Kapag ang oxygen ay pumasok na sa mga baga, ang iron ang nagdadala nito at ipinapamahagi sa buong sistema. Kaya’t anuman ang kinakatawan ng alak, kung wala ito, ang tubig (buhay) ay magiging walang saysay; gayundin naman, ang tubig ay walang silbi kung wala ang alak (bilang simbolo).
Ang alak ay kumakatawan sa dugo ni Cristo. Kaya’t ito ang ginagamit sa banal na hapunan; isang sagisag ng nabuhos na dugo ni Cristo. Kung nais mong magkaroon ng buhay na walang hanggan (tubig), kinakailangan mo rin ang dugo ni Cristo (ang alak), sapagkat ang isa ay walang halaga kung wala ang isa pa. Muli nating makikita na walang ibang bagay sa lupa—anumang sangkap, substansiya, o elemento—ang maaaring gamitin upang kumatawan sa dugo ni Cristo.
“Ang malaking kasalanan laban sa Babilonya ay ito: pinainom niya ang lahat ng mga bansa ng alak ng galit ng kaniyang pakikiapid.” Ang kopang ito ng pagkalasing na iniaalok niya sa sanlibutan ay kumakatawan sa mga maling doktrina na kaniyang tinanggap bilang bunga ng kaniyang ilegal na pakikiisa sa mga makapangyarihan ng lupa. Ang pakikipagkaibigan sa sanlibutan ay sumisira sa kaniyang pananampalataya, at sa halip, siya ay naging kasangkapan sa pagkasira ng sanlibutan sa pamamagitan ng pagtuturo ng mga aral na salungat sa malinaw na pahayag ng salita ng Diyos.” —{4SP 234.2}
Huwebes, Mayo 29
Upang Malaman ang Iyong Pagliligtas
Basahin ang Awit 67. Paano tinutulungan ng himnong ito ng papuri ang iyong pagunawa sa ginagampanan ng bayan ng Diyos sa Apocalipsis 14:6–12 ?
“Ako’y nagagalak sa Panginoon sapagkat kamangha-mangha Niya akong pinalakas at pinagpala, at ako’y nakapagbigay ng patotoo na Kaniyang ipinagkatiwala sa akin. Nakikita natin ang pangangailangan ng mas maraming tapat at debotong manggagawa. Ang panalangin ay dapat magmula sa taos-pusong mga labi, na ang Diyos ng anihan ay magbabangon ng mga manggagawa upang madagdagan ang mga kasangkapan sa gawaing Kristiyano. Ang aanihin sa sanlibutan ay makakamtan sa pamamagitan ng banal na mga kasangkapan na nakikipagtulungan sa mga ahensiyang makatao. Sa sukat ng pagdami ng mga ahensiyang ito sa ilalim ng pamamatnubay ng mga banal na mensahero mula sa langit, gayundin kalawak ang aanihin.”—7LtMs, Lt 3, 1891, tal. 4
“Pagkatapos ng mga bagay na ito ay nakita ko ang ibang anghel na nananaog mula sa langit, na may dakilang kapamahalaan; at ang lupa ay naliwanagan ng kaniyang kaluwalhatian. At siya'y sumigaw ng malakas na tinig, na nagsasabi, Naguho, naguho ang dakilang Babilonia, at naging tahanan ng mga demonio, at kulungan ng bawa't espiritung karumaldumal, at kulungan ng bawa't karumaldumal at kasuklamsuklam na mga ibon. At narinig ko ang ibang tinig na mula sa langit, na nagsasabi, Mangagsilabas kayo sa kaniya, bayan ko, upang huwag kayong mangaramay sa kaniyang mga kasalanan, at huwag kayong magsitanggap ng kaniyang mga salot.” —Apocalipsis 18:1, 2, 4; GC 603.1
“Ang kasulatang ito ay tumutukoy sa panahong ang pahayag ng pagguho ng Babilonya, gaya ng ibinigay ng ikalawang anghel sa Apocalipsis 14 (talata 8), ay uulitin, na may karagdagang pagbabanggit ng mga katiwaliang pumasok sa iba’t ibang samahan na bumubuo sa Babilonya mula nang unang ipahayag ang mensaheng ito noong tag-araw ng 1844. Isang nakapanghihilakbot na kalagayan ng relihiyosong daigdig ang inilalarawan dito. Sa bawat pagtanggi sa katotohanan, ang isipan ng mga tao ay lalo pang nababalot ng kadiliman, at ang kanilang puso ay tumitigas, hanggang sila’y lubusang mahulog sa isang matigas at walang pananalig na kalagayan. Sa kabila ng mga babalang mula sa Diyos, patuloy nilang niyuyurakan ang isa sa mga utos ng Dekalogo, hanggang sa madala silang usigin ang mga taong gumagalang dito. Si Cristo ay tinatanggihan sa pamamagitan ng paghamak sa Kaniyang salita at sa Kaniyang bayan. Habang ang mga aral ng espiritismo ay tinatanggap ng mga simbahan, ang mga hadlang sa makasalanang puso ay inaalis, at ang pagpapanggap ng relihiyon ay nagiging takip upang itago ang pinakamasamang uri ng kasamaan. Ang paniniwala sa mga espirituwal na pagpapahayag ay nagbubukas ng pinto sa mapandayang mga espiritu at mga aral ng mga demonyo, at sa gayo'y ang impluwensiya ng masasamang anghel ay madarama sa mga simbahan.” —GC 603.2
“Tungkol sa Babilonya, sa panahong tinutukoy ng propesiyang ito, ay ipinahayag: “Sapagka't ang kaniyang mga kasalanan ay umabot hanggang sa langit at naalaala ng Dios ang kaniyang mga katampalasanan.” (Apocalipsis 18:5). Napuno na niya ang sukat ng kaniyang pagkakasala, at ang pagkapuksa ay malapit nang bumagsak sa kaniya. Ngunit ang Diyos ay mayroon pa ring bayan sa Babilonya; at bago dumating ang Kaniyang mga paghatol, ang mga tapat na ito ay kinakailangang tawagin palabas, upang huwag silang makibahagi sa kaniyang mga kasalanan at upang hindi sila makatanggap ng kaniyang mga salot. Kaya nga ang kilusang inilarawan ng anghel na bumabang mula sa langit, na nagpaliwanag sa lupa ng kaniyang kaluwalhatian at sumisigaw ng malakas, ay nagpapahayag ng mga kasalanan ng Babilonya. Kasama ng kaniyang mensahe ay naririnig ang panawagan: ‘Mangagsilabas kayo sa kaniya, bayan ko.’ Ang mga pahayag na ito, na nagkakaisa sa mensahe ng ikatlong anghel, ay bumubuo ng huling babalang ibibigay sa mga nananahan sa lupa.” —GC 604.1
**“Sa harap ng malinaw na isyung ito, ang sinumang yuyurak sa kautusan ng Diyos upang sundin ang utos ng tao ay tatanggap ng tatak ng hayop; tatanggapin niya ang tanda ng katapatan sa kapangyarihang pinili niyang sundin kaysa sa Diyos. Ang babala mula sa langit ay: ‘Kung ang sinoman ay sumasamba sa hayop at sa kaniyang larawan, at tumatanggap ng tanda sa kaniyang noo, o sa kaniyang kamay, Ay iinom din naman siya ng alak ng kagalitan ng Dios, na nahahandang walang halo sa inuman ng kaniyang kagalitan.”—Apocalipsis 14:9, 10; GC 604.3
Biyernes, Mayo 30
Karagdagang Kaisipan
"Ang awit na ito, gayundin ang dakilang pagliligtas na ipinagdiriwang nito, ay nag-iwan ng bakas na kailanma’y hindi mabubura sa alaala ng sambayanang Hebreo. Sa bawat salinlahi, inulit ito ng mga propeta at mang-aawit ng Israel bilang patotoo na si Jehova ang lakas at tagapagligtas ng lahat ng sa Kanya’y nagtitiwala. Ngunit ang awit na ito ay hindi lamang ukol sa mga Hudyo. Tinutukoy din nito ang ganap na pagwasak sa lahat ng kaaway ng katuwiran at ang huling tagumpay ng Israel ng Diyos. Nakita ng propeta ng Patmos ang karamihang nakasuot ng puti—yaong mga “nangagtagumpay”—na nakatayo sa “isang dagat na bubog na may halong apoy,” na may hawak na “mga alpa ng Diyos.” At inaawit nila ang awit ni Moises na alipin ng Dios, at ang awit ng Cordero.” —Apocalipsis 15:2, 3 PP 289.1
“Huwag sa amin, Oh Panginoon, huwag sa amin, kundi sa iyong pangalan ay magbigay kang karangalan, dahil sa iyong kagandahang-loob, at dahil sa iyong katotohanan.” Mga Awit 115:1 . Ganyan ang diwa ng awit ng pagliligtas ng Israel, at iyan din ang diwang dapat mamayani sa puso ng bawat umiibig at may takot sa Diyos. Sa Kanyang paglaya sa ating kaluluwa mula sa pagkaalipin sa kasalanan, ang Diyos ay gumawa ng isang pagliligtas na lalong dakila kaysa sa pag-ahon ng mga Hebreo mula sa Dagat na Pula. Tulad ng hukbo ng Israel, dapat nating purihin ang Panginoon ng buong puso, kaluluwa, at tinig, dahil sa Kanyang “mga kagilagilalas na mga gawa sa mga anak ng mga tao!” Ang mga nagpapahalaga sa dakilang habag ng Diyos at hindi nalilimutan kahit ang Kanyang maliliit na biyaya ay magbibigkis ng kagalakan at aawit ng papuri mula sa puso. Ang mga araw-araw na pagpapalang tinatanggap natin mula sa kamay ng Diyos, at higit sa lahat, ang kamatayan ni Jesus upang dalhin sa ating abot ang kaligayahan at ang langit, ay dapat maging walang humpay na paksa ng pasasalamat. Anong habag, anong walang kapantay na pag-ibig ang ipinamalas ng Diyos sa ating mga makasalanan, nang tayo’y Kanyang kinalinga at inari Niyang natatanging kayamanan! Anong dakilang sakripisyo ang ginawa ng ating Manunubos upang tayo’y maging mga anak ng Diyos! Dapat nating papurihan ang Diyos sa pinagpalang pag-asa na ipinagkaloob sa atin sa pamamagitan ng Kanyang dakilang plano ng pagtubos. Dapat natin Siyang purihin para sa makalangit na pamana at sa Kanyang masaganang mga pangako; purihin Siya sapagkat si Jesus ay nabubuhay upang mamagitan para sa atin. PP 289.3
Ang sinumang naghahandog ng papuri,’ sabi ng Maylalang, ‘ay lumuluwalhati sa Akin.’” — Awit 50:23. Ang lahat ng nilalang sa langit ay nagkakaisang nagpupuri sa Diyos. Kaya’t matutunan nawa natin ngayon pa lamang ang awitin ng mga anghel, upang tayo’y makasabay sa kanila kapag tayo’y napabilang na sa kanilang maningning na hanay. Sabihin natin kasama ng salmista, “ Samantalang ako'y nabubuhay ay pupurihin ko ang Panginoon: ako'y aawit ng mga pagpuri sa aking Dios, samantalang ako'y may buhay.” “Purihin ka ng mga bayan, Oh Dios; purihin ka ng lahat ng mga bayan.” Psalm 146:2; 67:5. PP 289.3
"Sa Kanyang kagandahang-loob, dinala ng Diyos ang mga Hebreo sa kalaliman ng kabundukan sa harap ng dagat, upang maipakita Niya ang Kanyang kapangyarihan sa kanilang pagliligtas at upang lubos na pahiyain ang kapalaluan ng kanilang mga mapang-api. Maari Niya silang iligtas sa alinmang paraan, ngunit pinili Niya ang pamamaraang ito upang subukin ang kanilang pananampalataya at patatagin ang kanilang tiwala sa Kanya. Ang mga tao’y pagod at takot, ngunit kung sila'y nag-atubiling sumunod nang utusan ni Moises na lumakad, kailanman ay hindi bubuksan ng Diyos ang daan para sa kanila. Sa pamamagitan ng ‘pananampalataya'y nagsipagdaan sila sa gitna ng Dagat na Mapula na gaya ng sa lupang tuyo.’ Hebreo 11:29. Sa kanilang paglakad hanggang sa mismong tubig, ipinakita nilang pinaniniwalaan nila ang salita ng Diyos na ipinahayag ni Moises. Ginawa nila ang lahat ng kanilang makakaya, at pagkatapos ang Makapangyarihan ng Israel ang naghati sa dagat upang bigyang daan ang kanilang mga paa.” Hebreo 11:29 PP 290.1
"Ang dakilang aral na itinuturo rito ay para sa lahat ng panahon. Kadalasan, ang buhay Kristiyano ay napapaligiran ng mga panganib, at tila napakahirap gampanan ng tungkulin. Ang imahinasyon ay nagpapakita ng napipintong kapahamakan sa harap at ng pagkaalipin o kamatayan sa likod. Ngunit malinaw na sinasabi ng tinig ng Diyos, ‘Magpatuloy kayo.’ Dapat tayong sumunod sa utos na ito kahit hindi natin makita ang liwanag sa harap, at maramdaman man natin ang malamig na alon sa ating mga paa. Ang mga hadlang na pumipigil sa ating pagsulong ay kailanma’y hindi mawawala sa harap ng isang pusong nag-aatubili at may pagdududa. Yaong mga ipinagpapaliban ang pagsunod hanggang sa mawala ang lahat ng anino ng kawalang-katiyakan at wala nang panganib ng pagkabigo o pagkatalo—ay kailanma’y hindi susunod. Ang bulong ng kawalang-paniniwala ay, ‘Hintayin muna natin na mawala ang mga hadlang at makita natin nang malinaw ang daan;’ ngunit ang pananampalataya ay buong tapang na humahakbang pasulong, umaasa sa lahat ng bagay, naniniwala sa lahat ng bagay.” PP 290.2