Mga Tagapagpauna
Liksyon 12, Pangalawang Semestre, Junyo 14-20, 2025
Ibahagi ang Liksyong ito
Hapon ng Sabbath, Hunyo 14
Memory Text:
“ Sapagka't hindi tayo binigyan ng Dios ng espiritu ng katakutan; kundi ng kapangyarihan at ng pagibig at ng kahusayan.” KJV – 2 Timoteo 1:7
“Kapag ang Diyos ay nagpapadala sa mga tao ng mga babala na napakahalaga na ito'y inilalarawan na ipinapahayag ng mga banal na anghel na lumilipad sa gitna ng langit, inaasahan Niya na ang bawat taong may kakayahang mag-isip ay magbibigay-pansin sa mensahe. Ang nakakatakot na mga hatol na ipinahayag laban sa pagsamba sa hayop at sa kanyang larawan (Apocalipsis 14:9–11) ay dapat mag-udyok sa lahat na pag-aralang mabuti ang mga propesiya upang malaman kung ano ang tatak ng hayop, at kung paano ito maiiwasan. Ngunit ang karamihan sa mga tao ay tumatalikod ng kanilang pandinig mula sa pakikinig sa katotohanan at bumabaling sa mga alamat. Ipinahayag ni apostol Pablo, habang tinatanaw ang mga huling araw: ‘Sapagka't darating ang panahon na hindi nila titiisin ang magaling na aral.’ 2 Timoteo 4:3. Ang panahong iyon ay lubos nang dumating. Ayaw ng maraming tao ang katotohanang mula sa Bibliya, sapagkat ito'y sumasalungat sa mga pagnanasa ng makasalanan at mapagmahal sa sanlibutang puso; at ibinibigay ni Satanas ang mga pandarayang kanilang kinasasabikan.” GC 594.2
“Ngunit magkakaroon ang Diyos ng isang bayan sa lupa na magtataguyod ng Bibliya at Bibliya lamang, bilang pamantayan ng lahat ng aral at batayan ng lahat ng reporma. Ang mga opinyon ng marurunong na tao, ang mga konklusyon ng agham, ang mga kredo o pasya ng mga konsehong pang-iglesia—gaano man karami at magkakaiba gaya ng mga iglesiang kanilang kinakatawan—ang tinig ng nakararami—ni isa man sa mga ito o lahat ng ito ay hindi dapat ituring na sapat na patunay para sa o laban sa alinmang punto ng paniniwalang panrelihiyon. Bago tanggapin ang anumang doktrina o kautusan, dapat tayong humiling ng isang malinaw na ‘Ganito ang sabi ng Panginoon’ bilang patunay nito.” GC 595.1
Linggo, Hunyo 15
Ang Daniel 2 at ang Historicist Approach sa Propesiya
Basahin ang Daniel 2:31–45. Ano ang panaginip ni Nabukadnezar, at paano Ito binigyang-kahulugan ni Daniel ?
“Ang mga kahariang bumagsak na, ang mga kahariang umiiral pa rin, at ang mga kahariang darating pa lamang, na ang mga batas ay may kinalaman sa bayan ng Diyos ay iniulat sa anyong larawan nina Daniel at ni Juan na tagapagpahayag.”
Si Nabucodonosor, hari ng sinaunang Babilonya, habang naguguluhan tungkol sa tagal ng kanyang kaharian, ay pinakitaan sa isang panaginip ng isang dakilang larawan na binubuo ng apat na uri ng metal. Ang ulo nito ay ginto; ang dibdib at mga bisig ay pilak; ang tiyan at mga hita ay tanso; ang mga binti ay bakal; at ang mga paa ay isang bahaging bakal at ang isang bahagi ay putik na luto. Sa pagpapaliwanag ng pangitain ay sinabi ni Daniel sa hari:
**Ang apat na metal ng malaking larawan ay sumasagisag, gaya ng apat na hayop, ng sunud-sunod na apat na hari sa kani-kanilang panahon. Ang mga paa (kanan at kaliwa) na bakal at putik ay malinaw na kumakatawan sa dalawang uri ng mga hari (leftist at rightist) sa ikalimang yugto—ang panahon kung kailan ang Diyos ng langit ay ‘magtatatag ng isang kaharian, na hindi mawawasak kailanman.’ Ang mga daliri ng paa ay nagpapakita ng karamihan ng mga hari sa parehong kampo, ang leftist at rightist.”
“At sa mga kaarawan ng mga haring yaon [hindi pagkatapos, kundi sa mismong mga araw ng mga haring kinakatawan ng mga paa at daliri ng malaking larawan] maglalagay ang Dios sa langit ng isang kaharian, na hindi magigiba kailan man, o ang kapangyarihan man niyao'y iiwan sa ibang bayan; kundi pagpuputolputulin at lilipulin niya ang lahat na kahariang ito, at yao'y lalagi magpakailan man.” (Daniel 2:44). Kaya’t makikita natin na habang ang mga bansa sa ating kapanahunan (na sinasagisag ng mga paa at daliri ng malaking larawan sa Daniel 2:41–42) ay umiiral pa, ang Panginoon ay magtatatag ng kaharian na siyang gugupo sa kanila. Pagkatapos ay masasabi: “Ang kaharian ng sanglibutan ay naging sa ating Panginoon, at sa kaniyang Cristo: at siya'y maghahari magpakailan kailan man.” (Pahayag 11:15).
Ano ang tumama sa larawan? Hindi ba’t ito ang bato na ayon kay Daniel ay sagisag ng muling itinatag na Kaharian ng Diyos? Isaalang-alang din na ang larawan ay hindi tinamaan ng bato hangga’t ito (ang bato) ay nahiwalay muna mula sa bundok, na hindi sa pamamagitan ng mga kamay, at pagkatapos ay lumago at pinuno ang buong lupa, kaya’t naging isa na ring malaking bundok. Dan 2:44-45, 35. Bilang paglilinaw sa katotohanang ito, idinagdag ng propetang Isaias:
“At mangyayari sa mga huling araw, na ang bundok ng bahay ng Panginoon ay matatatag sa taluktok ng mga bundok, at magiging mataas sa mga burol; at lahat ng bansa ay magsisiparoon doon. At maraming bayan ay magsisiyaon at mangagsasabi, Halina kayo, at tayo'y magsiahon sa bundok ng Panginoon, sa bahay ng Dios ni Jacob; at tuturuan niya tayo ng kaniyang mga daan, at tayo'y magsisilakad sa kaniyang mga landas: sapagka't mula sa Sion ay lalabas ang kautusan, at ang salita ng Panginoon ay mula sa Jerusalem.” (Isaias 2:2–3).
**Kaya’t gaya ng batong hiwalay na mula sa isang bundok sa paraang supernatural, na naging isa ring malaking bundok at pinuno ang buong lupa, ito’y nagpapakita ng proseso ng katuparan ng propesiya sa kasaysayan: na ang bato (sapagka’t ito’y lalago) ay sagisag ng unang mga bunga ng kaharian; na ang kaharian ay magsisimula sa 144,000 “mga lingkod ng Diyos” (Pahayag 7:3); at na samakatuwid, ang iglesya ng Laodicea (sapagka’t ito ang huli kung saan ang trigo at ang damo ay magkahalo, at siya ring pinanggagalingan ng ani ng trigo—ang 144,000 ang unang bunga) ay ang bundok kung saan kinuha ang bato, ang unang bunga ng kaharian.
**Dagdag pa rito, makikita na ang pagkakahiwalay nila “nang hindi sa pamamagitan ng kamay ng tao,” ay malinaw na nagpapahiwatig na sila’y titipunin ng mga anghel; na ang kanilang pagdami, gaya ng paglago ng bato, ay resulta ng pagkakatipon ng ikalawang bunga mula sa lahat ng bansa, kaya’t ang bundok o kaharian ay pinupuno ang lupa; at ang gawaing supernatural na ito ng paghihiwalay ng bato, ng pagtatangi sa 144,000—ang nukleo ng kaharian—ay ang pagpapanibago o pagdadalisay ng iglesya.”
**Sa wakas, yamang ang bato, gaya ng nakita, ay nahiwalay—ang kaharian ay naitatag—“sa mga araw ng mga haring ito” (mga hari ng daliri ng paa), hindi pagkatapos ng kanilang mga araw, at yamang ang 144,000 “mga lingkod ng Diyos” ay nakatayo sa Bundok Sion (Pahayag 14:1), malinaw na ipinakikita na ang kahariang-bato sa simula ay naitatag sa Banal na Lupain habang ang mga hari ng daliri ng paa ay naroroon pa.”
Walang alinlangan, samakatuwid, na ang 144,000 tapat na mga lingkod ng Diyos (Pahayag 14:5), na bumubuo sa pamahalaan ng Diyos sa simula, ang batong sumira sa larawan, at na kalauna’y naging isang malaking bundok na pumuno sa buong lupa, ay may mahalagang bahagi sa ganap na pagbagsak ng lahat ng pamahalaang makalupa. Kaya’t, sa panahong iyon, sa buong mundo, sino pa nga ba kundi sila lamang ang maaaring masabihang:
“…sapagka't sila'y mga taong pinaka tanda;… isang malaking bayan at matibay; hindi nagkaroon kailan man ng gaya niyaon, ni magkakaroon pa man pagkatapos ng mga yaon, hanggang sa mga taon ng maraming sali't saling lahi.” (Zacarias 3:8; Joel 2:2)
Lunes, Hunyo 16
Sumasamba sa Larawan
Basahin ang Daniel 3:1–12. Anong kahalagahan ang matatagpuan sa katotohanang ang rebulto ay buong ginto at hinihiling ng haring sambahin ito?
Ang mga salitang, “ ikaw ang ulo na ginto,” ay nagiwan ng malalim na impresyon sa isipan ng pinuno. Nang makita ito ng mga pantas sa kanyang kaharian, sinamantala nila ang pagkakataon, lalo na’t bumalik na naman ang hari sa pagsamba sa mga diyus-diyosan. Iminungkahi nila na gumawa siya ng isang imaheng katulad ng nakita niya sa panaginip, at itayo ito sa isang lugar kung saan makikita ng lahat ang ulong ginto na isinalarawan bilang kanyang kaharian. (PK 504.1)
Nasiyahan ang hari sa papuring mungkahi, kaya’t nagpasiya siyang ipatupad ito—at higitan pa ang orihinal.
Sa halip na muling likhain ang imaheng gaya ng nakita niya, nais niyang pagandahin ito. Hindi ito magiging imahe na bumababa ang halaga mula ulo hanggang paa, kundi yari ito sa purong ginto—simbolo ng Babilonya bilang isang walang hanggang, di-nasisira, at makapangyarihang kaharian na dudurog sa lahat ng ibang kaharian at mananatili magpakailanman. (PK 504.2)
Mula sa kanyang napakalaking kayamanan, ipinagawa ni Nabucodonosor ang isang napakalaking imaheng ginto, na kahalintulad ng anyo ng imaheng nakita niya sa pangitain, maliban sa isang bagay—ang buong imahe ay yari sa ginto.
Bagamat sanay ang mga Caldeo sa mga engrandeng representasyon ng kanilang mga diyus-diyosan, wala pa silang nagawang kasindakila at karangyang tulad nito—animnapung siko ang taas at anim na siko ang lapad. Kaya’t hindi na nakapagtataka na sa isang lupain na laganap ang pagsamba sa mga diyus-diyosan, ang kagila-gilalas at napakahalagang imaheng ito sa kapatagan ng Dura, na kumakatawan sa kaluwalhatian, karangyaan, at kapangyarihan ng Babilonya, ay itinalagang isang bagay ng pagsamba.
Inihanda ito, at inilabas ang isang kautusan na sa araw ng pagtatalaga, kailangang ipakita ng lahat ang kanilang sukdulang katapatan sa kapangyarihan ng Babilonya sa pamamagitan ng pagsamba sa imahe. (PK 505.2)
Basahin ang Daniel 3:17–18, ang mga salita ng tatlong lalaking kabataang Hebreo sa kanilang pagsalungat sa hari. Ano ang itinuturo nito tungkol sa pananampalataya at kung ano minsan ang hinihingi nito sa atin?
Walang saysay ang mga banta ng hari. Hindi niya napaatras ang tatlong lalaki mula sa kanilang katapatan sa Kataas-taasang Diyos. Mula sa kasaysayan ng kanilang mga ninuno, natutunan nila na ang pagsuway sa Diyos ay nagbubunga ng kahihiyan, kapahamakan, at kamatayan; at na ang pagkatakot sa Panginoon ang pasimula ng karunungan at pundasyon ng tunay na kasaganaan. Maging sa kanilang pagharap sa hurno, matahimik nilang sinabi:
“Oh Nabucodonosor, kami ay walang kailangan na magsisagot sa iyo sa bagay na ito. Narito, ang aming Dios na aming pinaglilingkuran ay makapagliligtas sa amin sa mabangis na hurnong nagniningas; at ililigtas niya kami sa iyong kamay, Oh hari.”
Lalong tumibay ang kanilang pananampalataya habang ipinahahayag nila na maluluwalhati ang Diyos sa pamamagitan ng Kanyang pagliligtas, at may tagumpay na katiyakan na bunga ng ganap na pagtitiwala sa Diyos, kanilang idinagdag:
“Nguni't kung hindi, talastasin mo, Oh hari, na hindi kami mangaglilingkod sa iyong mga dios, ni magsisisamba man sa larawang ginto na iyong itinayo.” Dan 3:16-18 (PK 507.3)
“Nang magkagayo'y ang mga lalaking ito'y tinalian na may mga suot, may tunika, at may balabal, at may kanilang ibang mga kasuutan, at sila'y inihagis sa gitna ng mabangis na hurnong nagniningas. Sapagka't ang utos ng hari ay madalian, at ang hurno ay totoong mainit, napatay ng liyab ng apoy ang mga lalaking yaon na nagsibuhat kay Sadrach, kay Mesach, at kay Abed-nego.” (PK 508.2)
Mula sa kanyang trono, tinitigan ng hari ang nangyayari, inaasahang makita ang ganap na pagkawasak ng mga taong sumuway sa kanya. Ngunit bigla siyang nagulat—ang kanyang damdamin ng tagumpay ay nagbago. Nakita ng mga maharlikang nakapaligid sa kanya na namutla ang kanyang mukha habang siya’y biglang tumindig at tumitig nang mabuti sa apoy. Sa gulat, tinanong ng hari ang kanyang mga pinuno:
“Di baga ang ating inihagis ay tatlong gapos na lalake sa gitna ng apoy? Sila'y nagsisagot, at nangagsabi sa hari, Totoo, Oh hari. Siya'y sumagot, at nagsabi, Narito, aking nakikita ay apat na lalake na hindi gapos na nagsisilakad sa gitna ng apoy, at sila'y walang paso; at ang anyo ng ikaapat ay kawangis ng isang anak ng mga dios.” Dan 3:24-25 (PK 509.1)
Paanong nalaman ng isang pagano kung ano ang anyo ng Anak ng Diyos?
Ang mga Hebreong bihag na naglingkod sa mga posisyon sa Babilonya ay nagpakita sa pamamagitan ng kanilang buhay at pagkatao ng katotohanan. Kapag tinatanong tungkol sa dahilan ng kanilang pananampalataya, malinaw at tuwiran nilang ipinaliwanag ito.Ipinahayag nila nang payak ang mga prinsipyo ng katuwiran at ipinakilala sa mga nakapaligid sa kanila ang Diyos na kanilang sinasamba. Isinalaysay nila ang tungkol kay Cristo, ang darating na Manunubos; at sa anyo ng ikaapat na kasama sa apoy, nakilala ng hari ang Anak ng Diyos. (PK 509.2)
Napakahalagang aral ang matututuhan mula sa karanasan ng tatlong kabataang Hebreo sa kapatagan ng Dura. Sa ating kapanahunan, maraming lingkod ng Diyos, bagaman walang kasalanan, ay hahayaang dumanas ng kahihiyan at pagmamalupit mula sa mga taong, sa inspirasyon ni Satanas, ay puspos ng inggit at relihiyosong pagkapanatiko.
Lalo pang uusbong ang galit ng tao laban sa mga nagpapabanal ng Sabbath ng ikaapat na utos; at sa huli, isang pandaigdigang kautusan ang magpapahayag na ang mga ito’y nararapat mamatay. (PK 512.1)
Ang panahong ito ng matinding kapighatian para sa bayan ng Diyos ay mangangailangan ng pananampalatayang hindi matitinag.
Dapat nilang ipakita na ang Diyos lamang ang karapat-dapat sambahin, at walang anumang dahilan—maging ang buhay man—ang magtutulak sa kanila upang gumawa ng kahit kaunting pagsang-ayon sa huwad na pagsamba.
Sa tapat na puso, ang mga utos ng makasalanan at may hangganang tao ay magiging walang halaga kung ihahambing sa Salita ng walang hanggang Diyos.
Ang katotohanan ay susundin, kahit pa ito’y magbunga ng pagkakakulong, pagpapatapon, o kamatayan. (PK 512.2)
Tulad noong panahon nina Shadrach, Meshach, at Abednego, ganoon din sa huling bahagi ng kasaysayan ng daigdig—makapangyarihang kikilos ang Panginoon alang-alang sa mga tumatayo sa katwiran.
Siya na lumakad kasama ng tatlong Hebreo sa hurnong nagniningas ay sasama rin sa Kanyang mga tagasunod saan man sila naroroon.
Ang Kanyang palagiang presensya ang magpapalakas at aaliw sa kanila. Sa gitna ng panahon ng kabagabagan, na hindi nangyari kailan man mula nang magkaroon ng bansa —ang Kanyang mga hinirang ay mananatiling di-natitinag.
Hindi kayang sirain ni Satanas at ng lahat ng hukbo ng kasamaan ang pinakamahina sa mga banal ng Diyos. Ang mga anghel na makapangyarihan ay mag-iingat sa kanila, at sa kanilang kapakanan, si Jehova ay mahahayag bilang isang “Diyos ng mga diyos,” na makapangyarihang magligtas hanggang sa sukdulan sa lahat ng nagtitiwala sa Kanya. (PK 513.1)
Martes, Hunyo 17
Sumasamba sa Larawan, na Naman
Basahin ang Apocalipsis 13:11–17; Apocalipsis 14:9, 11, 12; Apocalipsis 16:2; Apocalipsis 19:20; at Apocalipsis 20:4. Anong pagkakaiba ang narito na pinaglalabanan ng mga utos ng Diyos at mga utos ng tao?
Isinasagawa ng hayop na may dalawang sungay ang buong kapamahalaan ng unang hayop sa kaniyang paningin, ang hayop na mala-leopardo, na muli’y nagpapakita na ito’y isang kapangyarihang pandaigdigan. Sa katunayan, isang ganitong uri ng kapangyarihan ang kinakailangan upang pilitin ang lahat ng naninirahan sa daigdig na sumamba ayon sa kanyang utos, at upang maipatupad ang isang uri ng gobyerno ng pinagsamang iglesia at estado na kahalintulad ng naganap sa panahon ng Middle Ages. Oo, ganito kalakas na kapangyarihan ang kailangan upang impluwensyahan ang buong mundo upang yumukod sa kanya—maliban lamang sa mga ang pangalan ay nakasulat sa Aklat ng Buhay ng Kordero.
Kapag ipinatupad na ng hayop ang utos na walang sinuman ang maaaring bumili o magbenta, at dapat patayin ang sinumang hindi susunod, Diyos lamang ang makakapag-ingat sa Kanyang bayan—ang mga taong ang pangalan ay nakasulat sa “Aklat.”
Kapag ito’y naganap na, na hindi na malayo sa katuparan, ang mga ang pangalan ay nakasulat sa “Aklat ng Buhay” ay maliligtas, ngunit ang lahat ng iba pa ay tatanggap ng tanda ng hayop.
Wala nang magiging gitnang posisyon o gitnang uri.
Basahin ang Roma 1:18–25. (Pansinin ang ugnayan sa pagitan ng Roma 1:18 at Pahayag 14:9–10 tungkol sa “puot ng Diyos.”) Sa anong paraan, kung gayon, na ang usapin ng pagsamba sa larawan ay isa lamang kapahayagan ng ganito ring prinsipyo tungkol sa kanino ibinibigay ng mga tao sa kahulihan ang kanilang katapatan?
Ang kagalitan ng Dios, ayon sa karaniwang pagkaunawa, ay ang pitong huling salot (Pahayag 15:1), at ito’y ibubuhos sa panahong pagitan ng pagsasara ng pinto ng awa at ng ikalawang pagparito ni Cristo.
“Bilang kaibahan sa mga tumutupad sa mga utos ng Diyos at may pananampalataya kay Jesus, itinuturo ng ikatlong anghel ang isa pang uri ng mga tao, laban sa kaninong mga kamalian ay ipinahayag ang isang solemne at nakakatakot na babala:
‘Kung ang sinoman ay sumasamba sa hayop at sa kaniyang larawan, at tumatanggap ng tanda sa kaniyang noo, o sa kaniyang kamay, Ay iinom din naman siya ng alak ng kagalitan ng Dios, na nahahandang walang halo sa inuman ng kaniyang kagalitan; at siya'y pahihirapan ng apoy at asupre sa harapan ng mga banal na anghel, at sa harapan ng Cordero” (Pahayag 14:9–10)
Ang tamang pagpapaliwanag sa mga simbolong ginamit ay kinakailangan upang maunawaan ang mensaheng ito. Ano ang kinakatawan ng hayop, ng larawan, at ng tanda? —GC 438.1
“At ang lahat, maliliit at malalaki, at mayayaman at mga dukha, at ang mga laya at ang mga alipin ay pinabigyan ng isang tanda sa kanilang kanang kamay, o sa noo; At nang huwag makabili o makapagbili ang sinoman, kundi siyang mayroong tanda, sa makatuwid ay ng pangalan ng hayop o bilang ng kaniyang pangalan.” (Pahayag 13:16–17)
Ang babala ng ikatlong anghel ay: “Kung ang sinoman ay sumasamba sa hayop at sa kaniyang larawan, at tumatanggap ng tanda sa kaniyang noo, o sa kaniyang kamay, Ay iinom din naman siya ng alak ng kagalitan ng Dios.”
Ang “hayop” na binanggit sa mensaheng ito, na ang pagsamba ay ipinag-uutos ng hayop na may dalawang sungay, ay ang una, o mala-leopardong hayop sa Pahayag 13—ang papa o kapapahan.
Ang “larawan ng hayop” ay kumakatawan sa uri ng apostate protestantism na mahahayag kapag ang mga iglesiang Protestante ay humingi ng tulong ng kapangyarihang sibil upang ipatupad ang kanilang mga aral.
Ang “tanda ng hayop” ay ipaliliwanag pa. —GC 445.2
Miyerkules, Hunyo 18
Pang-uusig sa Naunang Iglesya
Basahin ang Mga Gawa 12:1–17. Anong mga elemento sa kuwentong ito ang maaaring umanino sa mga pangyayari sa huling araw ?
Maaaring kutyain ng mga nag-aalinlangan ang pag-iisip na isang maluwalhating anghel mula sa langit ang magbibigay-pansin sa isang bagay na tila karaniwan lamang—tulad ng pagtugon sa simpleng pangangailangan ng tao—at kuwestyunin pa ang pagiging inspiradong salaysay nito.
Ngunit sa karunungan ng Diyos, ang mga bagay na ito ay isinulat sa banal na kasaysayan hindi para sa kapakinabangan ng mga anghel, kundi para sa mga tao—upang sa oras na sila'y makaranas ng mga pagsubok, makatagpo sila ng kaaliwan sa pag-iisip na alam ng langit ang lahat ng nangyayari.
Ipinahayag ni Jesus sa Kanyang mga alagad na walang kahit isang maya ang nahuhulog sa lupa nang hindi napapansin ng Ama sa langit, at kung kaya Niyang alalahanin ang mga pangangailangan ng maliliit na ibon sa himpapawid, lalo pa Niyang aalagaan ang mga taong maaaring maging kasapi ng Kanyang kaharian at, sa pamamagitan ng pananampalataya sa Kanya ay maging mga tagapagmana ng walang kamatayan.
O, kung ang isipan lamang ng tao ay makakaunawa—sa sukat na maaaring maunawaan ng may hangganang pag-iisip—ng plano ng pagtubos, ng gawain ni Jesus sa pagtanggap Niya ng likas ng tao, at kung ano ang ninanais Niyang maisakatuparan para sa atin sa pamamagitan ng kahanga-hangang kababaang-loob na ito, tiyak na mapupukaw ang mga puso ng tao sa pasasalamat sa dakilang pag-ibig ng Diyos, at sa kababaang-loob ay kanilang sasambahin ang banal na karunungang lumikha ng hiwaga ng biyaya! —5T 749.1
Sa kasalukuyan, ang mga anghel ng langit ay ipinapadala upang maglingkod sa mga magiging tagapagmana ng kaligtasan.
Hindi pa natin alam kung sino sila ngayon; hindi pa hayag kung sino ang magtatagumpay at makakabahagi sa mana ng mga banal sa liwanag.
Ngunit ang mga anghel ng langit ay lumalakad sa buong kalawakan ng mundo—naghahanap upang aliwin ang mga nagdadalamhati, protektahan ang mga nasa panganib, at akitin ang mga puso ng mga tao kay Cristo.
Wala ni isa mang nalilimutan o nalalampasan.
Ang Diyos ay hindi nagtatangi ng tao; pantay ang Kanyang pagmamalasakit sa bawat kaluluwang Kanyang nilikha. — ST December 13, 1905, par. 6
Ang parehong anghel na iniwan ang maharlikang hukuman ng langit upang iligtas si Pedro mula sa kamay ng kanyang manguusig ay siyang naging tagapagdala ng puot at kahatulan kay Herodes.
Hinipo ng anghel si Pedro upang gisingin siya mula sa pagkakatulog; ngunit ibang uri ng hampas ang ibinigay niya sa masamang hari—isang hampas na nagdala ng nakamamatay na sakit sa kanya. —The Spirit of Prophecy 3:344.” TA 234.1
Huwebes, Hunyo 19
Ang Tanda ng Hayop
Basahin ang mga sumusunod na talata Mateo 12:9–14 at Juan 5:1–16. Anong usapin ang nagbunsod ng pagnanais ng mga lider ng relihiyon na patayin si Jesus?
Iniharap si Jesus sa Sanedrin upang sagutin ang paratang ng paglabag sa Sabbath.
Kung ang mga Judio noong panahong iyon ay isang malayang bansa, sapat na sana ang ganitong paratang upang ipataw sa Kanya ang kamatayan. Ngunit hindi ito naisakatuparan dahil sila’y nasa ilalim ng pamamahala ng mga Romano. Wala nang kapangyarihan ang mga Judio upang magpataw ng parusang kamatayan, at ang mga paratang laban kay Cristo ay walang bigat sa hukuman ng mga Romano. Gayunpaman, may iba pa silang layuning nais makamit. Sa kabila ng kanilang pagsisikap na pigilan ang Kanyang gawain, si Cristo ay nakakakamit ng higit pang impluwensiya sa mga tao, maging sa Jerusalem, kaysa sa kanila. Maraming tao, na hindi naaakit ng mga mahabang pangangaral ng mga rabbi, ang nahalina sa Kanyang mga turo. Nauunawaan nila ang Kanyang mga salita, at ang kanilang mga puso ay naaaliw at napupukaw. Nagsalita Siya tungkol sa Diyos, hindi bilang isang mapaghiganting hukom, kundi bilang isang mahabaging Ama, at ipinakita Niya ang larawan ng Diyos sa pamamagitan ng Kanyang sarili. Ang Kanyang mga salita ay parang balsamo sa sugatang espiritu. Sa pamamagitan ng Kanyang mga salita at ng Kanyang mga gawa ng awa, binabali Niya ang mapang-aping kapangyarihan ng lumang mga tradisyon at mga utos na gawa ng tao, at inilalahad ang pag-ibig ng Diyos sa walang-hanggang kapuspusan nito. —DA 204.4
Si Jesus ay naparito upang “dakilain ang kautusan at gawin itong marangal.”
Hindi Niya layuning pababain ang dangal nito, kundi itaas ito. Sinasabi ng Kasulatan, “Siya'y hindi manglulupaypay o maduduwag man, hanggang sa maitatag niya ang kahatulan sa lupa.” (Isaias 42:4)
Naparito Siya upang palayain ang Sabbath mula sa mga pabigat na tuntuning ginawa ng tao na sa halip na maging pagpapala, ito’y naging sumpa. —DA 206.1
Dahil dito, pinili Niya ang Sabbath upang isagawa ang pagpapagaling sa Bethesda. Maari Niyang pagalingin ang maysakit sa alinmang araw ng sanglinggo; o kaya’y maaari Niya itong pagalingin nang hindi sinasabihang buhatin ang kanyang higaan. Ngunit hindi Niya magagawa roon ang layunin Niyang maisakatuparan. May matalinong layunin sa bawat kilos ni Cristo sa Kanyang buhay sa lupa. Bawat ginawa Niya ay may kabuluhan sa sarili nito at sa aral na taglay nito. Sa mga may karamdaman sa tabi ng tubig, pinili Niya ang may pinakamatinding kalagayan upang ipamalas ang Kanyang kapangyarihang magpagaling, at inutusan ang lalaking ito na buhatin ang kanyang higaan at lumakad sa lungsod, upang ipahayag ang dakilang himalang ginawa para sa kanya. Ito ay magbubunsod ng tanong kung ano ang naaayon sa kautusan na gawin sa Sabbath, at magbubukas ng daan upang Kanyang tuligsain ang mga pagbabawal ng mga Judio ukol sa Araw ng Panginoon at ipahayag na walang bisa ang kanilang mga tradisyon. —DA 206.2
Biyernes, Hunyo 20
Karagdagang Kaisipan
Hindi na malayo ang panahon sa paparating na pagsubok sa bawat kaluluwa. Ang pagsunod sa huwad na Sabbath ay ipipilit sa atin. Ang laban ay magiging sa pagitan ng mga utos ng Diyos at ng mga utos ng tao.Yaong mga unti-unting sumuko sa mga kahilingan ng sanlibutan at sumunod sa mga kaugaliang makamundo ay sa panahong iyon ay susunod sa mga may kapangyarihan, kaysa tumanggap ng panlilibak, pang-iinsulto, pagbabanta ng pagkabilanggo, at kamatayan. Sa panahong iyon, ang ginto ay ihihiwalay sa latak. Ang tunay na kabanalan ay mahihiwalay nang malinaw mula sa huwad na anyo at ningning nito. Maraming bituin na ating hinangaan dahil sa kanilang kaningningan ay mawawala sa kadiliman. Yaong mga nagsuot ng panlabas na palamuti ng santuwaryo, ngunit hindi nakadamit ng katuwiran ni Cristo ay mahahayag sa kahihiyan ng kanilang sariling kahubaran. —PK 188.1
Sa mga naninirahan sa lupa, na nasa bawat dako ng daigdig, ay may mga taong hindi lumuhod kay Baal. Gaya ng mga bituin sa langit na lumilitaw lamang sa gabi, ang mga tapat na ito ay magniningning kapag ang kadiliman ay bumalot sa lupa at makapal na kadiliman sa mga tao. Sa mga bansang pagano ng Aprika, sa mga bansang Katoliko ng Europa at Timog Amerika, sa Tsina, sa India, sa mga pulo ng dagat, at sa lahat ng madidilim na sulok ng daigdig ang Diyos ay may inihanda na isang kalangitan ng mga hinirang na sa wakas ay magniningning sa gitna ng kadiliman, na malinaw na ihahayag sa isang tumalikod na mundo ang kapangyarihang nagpapabago na dulot ng pagsunod sa Kanyang kautusan. Maging ngayon ay lumilitaw na sila sa bawat bansa, sa bawat wika at bayan; at sa oras ng pinakamatinding apostasiya, kapag ginawa na ni Satanas ang sukdulang pagsisikap upang pilitin ang “lahat, maliliit at malalaki, at mayayaman at mga dukha, at ang mga laya at ang mga alipin ” na tumanggap—sa kaparusahan ng kamatayan—ng tanda ng katapatan sa huwad na araw ng pamamahinga, ang mga tapat na ito, “walang dungis at walang kapintasan na mga anak ng Diyos, na walang sala,” ay “magniningning na parang mga ilaw sa sanlibutan.” (Apocalipsis 13:16; Filipos 2:15) Kapag mas madilim ang gabi, lalong maningning ang kanilang liwanag. —PK 188.2