Pagganyak at Paghahanda para sa Pagmimisyon

Hapon ng Sabbath, Nobyembre 4

Linggo, Nobyembre 5

Upang Ibahagi ang Mabuting Balita

“Pagkaumagang-umaga ay nagsiparoon ang mga banal na babae sa libingan, na may dalang mga pabango upang pahiran ang katawan ni Jesus, at nakita nilang naigulong na ang bato mula sa pintuan ng libingan at ang katawan ni Jesus ay wala na doon. Ang kanilang mga puso ay nalumbay sa pagaakalang kinuha ng mga kaaway ang kanyang katawan. At, narito, nakatayo sa tabi nila ang dalawang anghel na nakadamit na puti; maliwanag at nagniningning ang kanilang mga mukha. Naunawaan nila ang sadya ng mga banal na babae, at agad nilang sinabi sa kanila na hinahanap nila si Jesus, ngunit wala siya roon, siya ay nagbangon, at maaari nilang tingnan ang dakong pinaglagyan nila sa kaniya! Inutusan nila silang pumunta at sabihin sa kanyang mga alagad na Siya'y nangunguna sa Galilea: at doon siya makikita. Ngunit ang mga babae ay nagsipangilabot at nangagitla. Dali-dali silang tumungo sa mga alagad na nagdadalamhati, dahil ang kanilang Panginoon ay napako sa krus; dali-dali nilang sinabi sa kanila ang mga bagay na kanilang nakita at narinig. Ang mga alagad ay hindi makapaniwala na Siya ay nabuhay, ngunit, kasama ng mga babae na nagdala ng ulat, nagmadali silang tumungo sa libingan, at nalaman na tunay na si Jesus ay wala roon. Naroon ang kanyang mga kayong lino, ngunit hindi sila makapaniwala sa mabuting balita na si Jesus ay muling nabuhay mula sa mga patay. Umuwi sila na namamangha sa mga bagay na kanilang nakita, gayundin sa ulat na hatid sa kanila ng mga babae. Ngunit pinili ni Maria na magtagal sa paligid ng libingan, iniisip ang kanyang nakita, at nabalisa sa pag-iisip na maaaring siya ay nalinlang. Pakiramdam niya ay may naghihintay sa kanya na mga bagong pagsubok. Ang kanyang kalungkutan ay nanumbalik, at siya ay napahagulgol sa mapait na pag-iyak. Siya ay yumuko upang tumingin muli sa libingan, at nakita ang dalawang anghel na nakadamit ng puti. Maliwanag at nagniningning ang kanilang mga mukha. Ang isa ay nakaupo sa ulunan, at ang isa sa paanan, kung saan inihimlay si Jesus. Kinausap nila siya nang magiliw, at tinanong siya kung bakit siya umiiyak. Sinabi niya sa kanila, Sapagka't kinuha nila ang aking Panginoon, at hindi ko maalaman kung saan nila inilagay siya. 1SG 71.2

“At sa kanyang paglingon ay nakitang nakatayo si Jesus, at hindi nalalaman na yaon ay si Jesus. Magiliw na nagsalita si Jesus kay Maria, at tinanong ang dahilan ng kanyang kalungkutan, at tinanong siya kung sino ang kanyang hinahanap. Sa pagaakalang yao'y maghahalaman, ay nagsabi sa kaniya, Ginoo, kung ikaw ang kumuha sa kaniya, ay sabihin mo sa akin kung saan mo siya inilagay, at akin siyang kukunin. Si Jesus ay nagsalita sa kanyang sariling makalangit na tinig, at sinabi, Maria. Kilala niya ang tono ng mahal na boses na iyon, at mabilis na sumagot, Raboni! at may kagalakan na lumapit siya upang yakapin siya; ngunit sinabi ni Jesus, Huwag mo akong hipuin; sapagka't hindi pa ako nakakaakyat sa Ama, nguni't pumaroon ka sa aking mga kapatid, at sabihin mo sa kanila, Aakyat ako sa aking Ama at inyong Ama, at aking Dios at inyong Dios. Masayang nagmadali siyang pumunta sa mga alagad dala ang mabuting balita. Mabilis na umakyat si Jesus sa kanyang Ama upang marinig mula sa kanyang mga labi na tinanggap niya ang sakripisyo, at nagawa niyang mabuti ang lahat ng bagay, at tinanggap ang lahat ng kapangyarihan sa langit, at sa lupa, mula sa kanyang Ama. ” 1SG 73.1

Martes, Nobyembre 7

Ang Paghihintay at ang Misyon

“Ang mga disipulo ay nananabik na malaman ang eksaktong oras para sa paghahayag ng kaharian ng Diyos; ngunit sinabi sa kanila ni Jesus na hindi ukol sa kanila ang pagkaalam ng mga panahon o ng mga bahagi ng panahon, na itinakda ng Ama sa kaniyang sariling kapamahalaan. Ang maunawaan kung kailan ipapanumbalik ang kaharian ng Diyos ay hindi isang bagay na pinakamahalagang malaman nila. Sila ay dapat matagpuang sumusunod sa Guro, nagdarasal, naghihintay, nagbabantay, at gumagawa. Dapat silang maging mga kinatawan sa mundo ng katangian ni Cristo. Ang mahahalagang bagay para sa matagumpay na karanasang Kristiyano sa panahon ng mga alagad ay mahalaga rin sa ating panahon. “At sinabi niya sa kanila, Hindi ukol sa inyo ang pagkaalam ng mga panahon o ng mga bahagi ng panahon, na itinakda ng Ama sa kaniyang sariling kapamahalaan. Datapuwa't tatanggapin ninyo ang kapangyarihan, pagdating sa inyo ng Espiritu Santo.” At pagkatapos na bumaba sa kanila ang Espiritu Santo, ano ang dapat nilang gawin? “Kayo'y magiging mga saksi ko sa Jerusalem, at sa buong Judea at Samaria, at hanggang sa kahulihulihang hangganan ng lupa.” ( Mga Gawa 1:7, 8 ). 1SM 185.2

“Ito ang gawain kung saan tayo rin ay dapat makibahagi. Sa halip na mabuhay na umaasa para sa ilang espesyal na panahon na kapananabikan, dapat nating pagbutihin ang kasalukuyang mga pagkakataon, gawin ang dapat gawin upang ang mga kaluluwa ay maligtas. Sa halip na aksayahin ang mga kapangyarihan ng ating isipan sa mga haka-haka tungkol sa mga panahon at bahagi ng panahon na inilagay ng Panginoon sa Kanyang sariling kapangyarihan, na hindi ibinigay sa tao, dapat nating ipasailalim ang ating mga sarili sa kontrol ng Banal na Espiritu, upang gawin ang kasalukuyang mga tungkulin, upang ipamahagi ang tinapay ng buhay, na hindi hinaluan ng anumang opinyon ng tao, para sa mga namamatay na kaluluwa na hindi nakasumpong ng katotohanan.” 1SM 186.1

“ Ang Diyos ang ating Ama, na nagmamahal at nagmamalasakit sa atin bilang Kanyang mga anak; Siya rin ang dakilang Hari ng sansinukob. Ang mga kapakanan ng Kanyang kaharian ay ang ating mga interes, at dapat tayong gumawa para sa pagpapatibay nito. MB 107.2

“Ang mga disipulo ni Cristo ay naghahanap ng agarang pagdating ng kaharian ng Kanyang kaluwalhatian, ngunit sa pagbibigay sa kanila ng panalangin ay itinuro ni Jesus na ang kaharian ay hindi pa itatatag ng panahong iyon. Dapat nilang ipagdasal ang pagdating nito bilang isang kaganapan sa hinaharap. Ngunit ang petisyon na ito ay isa ding katiyakan sa kanila. Bagaman hindi nila makikita ang pagdating ng kaharian sa kanilang panahon, ang katotohanan na inutusan sila ni Jesus na ipanalangin ito ay isang katibayan na ito ay tiyak na darating sa panahong itinakda ng Diyos.” MB 107.3

Miyerkules , Nobyembre 8

“Siya na Iyong Ipinako sa Krus”

Hindi kailanman ang doktrina ng mga himala, lalo na ng mga wika at ng pagpapagaling, ay lubhang nabalisa, nahimok, at isinasagawa gaya ng sa buong Sangkakristiyanuhan ngayon. Gayunpaman, hindi kailanman nagkaroon ng mas malaking pagdududa tungkol sa pagiging totoo ng mga pagpapakita nito. At kapag nahaharap sa mga tumutuligsa sa mga himalang ito, ang mga hindi naniniwala o tumatanggap sa mga ito, ni nagtataglay ng ganong kapangyarihan ay magsasabi ng halos anumang bagay at lahat ng naiisip nila sa kanilang pagsisikap na kontrahin ang penomena at aliwin ang kanilang sarili sa kanilang limitadong espirituwal na kakayahan. Upang alisin ang usok na nagresulta mula sa mainit na isyu sa pagitan ng dalawang magkaaway na kampo ng mga Kristiyano, at upang ilantad ang katotohanan sa paksa, na lubos na tinakpan ng pangunahing kaaway, narito ang layunin ng Inspirasyon dito.

Ang saligan sa tamang pag-unawa sa buong paksa ay ang pangunahing katotohanan na sa araw ng Pentecostes ang mga disipulo ay tunay na nagsalita sa lahat ng mga wika ng mga tao na naroroon noon.

Mula sa mahalagang puntong ito, walang sinuman ang maaaring lumihis dito, na naniniwala sa talaan, o makaalam sa katotohanang nilalaman nito:

“At nang dumating nga ang araw ng Pentecostes, silang lahat ay nangagkakatipon sa isang dako. At biglang dumating mula sa langit ang isang ugong na gaya ng sa isang humahagibis na hanging malakas, at pinuno ang buong bahay na kanilang kinauupuan. At sa kanila'y may napakitang mga dilang kawangis ng apoy, na nagkabahabahagi; at dumapo sa bawa't isa sa kanila. At silang lahat ay nangapuspos ng Espiritu Santo, at nangagpasimulang magsalita ng iba't ibang wika, ayon sa ipinagkakaloob ng Espiritu na kanilang salitain. May mga nagsisitahan nga sa Jerusalem na mga Judio, mga lalaking religioso, na buhat sa bawa't bansa sa ilalim ng langit. At nang marinig ang ugong na ito, ay nangagkatipon ang karamihan, at nangamaang, sapagka't sa kanila'y narinig ng bawa't isa na sinasalita ang kaniyang sariling wika. At silang lahat ay nangagtaka at nagsipanggilalas, na nangagsasabi, Narito, hindi baga mga Galileong lahat ang mga nagsisipagsalitang ito? At bakit nga naririnig ng bawa't isa sa atin, ang ating sariling wikang kinamulatan? Tayong mga Parto, at mga Medo, at mga Elamita, at ang nangananahan sa Mesapotamia, sa Judea, at sa Capadocia, sa Ponto at sa Asia,

Sa Frigia at Pamfilia, sa Egipto at sa mga sakop ng Libia na karatig ng Cirene at mga nakikipamayang galing sa Roma, mga Judio, at gayon din ang mga naging Judio, Mga Cretense at mga Arabe, ay nangaririnig nating nagsisipagsalita sila sa ating mga wika ng mga makapangyarihang gawa ng Dios.” Mga Gawa 2: 1-11.

Bagama't ang paksang ito ay tinutuligsa ng kontrobersya, gayunpaman ay mayroon ditong hindi mapag-aalinlanganang katotohanan na anuman ang pag-aangkin ng sinuman, walang ibang sekta ng mga tao, mula na nang ang mga disipulong pinagkalooban ng himala ay nawala, ang nagtaglay ng kaloob na tinanggap ng lahat ng 120 noong Pentecostes. Kaya't ang malinaw na katotohanan ay ang kaloob na iyon ay ay tila itinaas ang mga pakpak nito at umalis mula sa mga tao, tulad ng ginawa mismo ng mga disipulo, at hindi na muling nahayag mula noong araw na iyon.

Mayroon pa bang magdududa sa pahayag na ito, kung gayon ang kailangan lamang upang sirain ito ay ang buksan ang kanilang mga bibig at magsalita ng mga wika ng lahat ng mga tao ngayon, tulad ng mga apostol na nagsalita ng mga wika ng mga tao sa kanilang panahon, o gumawa ng makasaysayang talaan ng gayong pagpapakita gaya ng nangyari noon. Ngunit sa patuloy na kawalan ng gayong ebidensya, ano kung gayon? Ang kaloob na ito ba ay muling magpapakita? Kung gayon, kailan? Bakit hindi pa ngayon?

Upang mabigyang kasagutan ang mga tanong na ito, kailangan muna nating isaalang-alang kung nasa anong kondisyon ang mga unang disipulo ni Cristo nang kanilang tanggapin ang kaloob ng mga himala, dahil ang gayong kalagayan lamang din ang maaaring magdala ng katulad na mga resulta. Una sa lahat, alalahanin na ang bawat isa sa mga alagad ay nagkaisa (Mga Gawa 2:1) bago nila tinanggap ang kaloob. Ngunit bago ang Pentecostes mayroon pang inggit sa pagitan nila at may pagnanais pa na maging higit sa kaysa sa isa sa posisyon, prestihiyo, at sa iba pang bagay. Ang Sangkakristiyanuhan ngayon ay mas masahol pa; sa katunayan, ito ay mas masahol kaysa sa iba pang kapanahunan. Hindi kailanman nagkaroon ng ganoong kontrobersya, ganoong pag-aaway, gayong pag-aakusa at pagsumpa, sa pagsisikap na itaas ang sarili at ibaba ang iba. Ito ay hindi partikular na tumutukoy sa katotohanan na ang isang sekta ay hindi sumasang-ayon sa isa pa, dahil alam ng lahat na kung walang mga pagkakaiba, hindi magkakaroon ng sekta. Sa halip, ang espesyal na ikinababahala ay ang katotohanang halos walang dalawang indibiduwal sa loob ng isang sekta ang nagkakasundo sa lahat ng punto ng pagtuturo at kagawian. At bukod pa sa pagiging punung-puno ng mga di-pagkakasundo, pagkakabaha-bahagi, at pagkapanatiko ng bawat uri, ang bawat denominasyon sa Sangkakristiyanuhan ay tinutuligsa sa iba’t ibang espirituwal na sakit nito. At sino ang makakatanggi dito?

Bago pa umusbong ang malungkot na mga kalagayang ito, nagbabala ang Panginoon na ang mga tao ay mangatutulog at hahayaan ang Diyablo na maghasik ng kanyang “mga pansirang damo” sa gitna ng “trigo” (Mat. 13:25, 28). Gaano katagal? – “Hanggang sa pag-aani.” At “sa panahon ng pag-aani,” sabi ng Panginoon, “sasabihin ko sa mga mangaani, Tipunin muna ninyo ang mga pangsirang damo, at inyong pagbibigkisin upang sunugin; datapuwa't tipunin ninyo ang trigo sa aking bangan.” Matt. 13:30.

Naaayon sa Bibliya na ang Diyos ay hindi magbibigay ng kaloob ng mga himala sa isang bayan maliban na ang mga taong nabibilang sa isang grupo ay nagkakaisa, at sila'y “nakakakita ng mukhaan” (Isa. 52:8), at dahil hindi maisasagawa ng Espiritu ang pagkakaisang iyon ngayon habang ang mga pansirang damo ay nakahalo pa sa trigo, kung gayon ang lahat ay nararapat na makipagkasundo sa kanilang sarili sa nakapagtuturo at nagliligtas na disiplina ng paghihintay sa Panginoon hanggang sa dumating ang “pag-aani” - hanggang sa ang mga pansirang damo, ang mga hindi nagkakatugma o mga huwad, ay alisin. Yaong mga hindi makapaghihintay, at naiinip na magkaroon ng kapangyarihan ngayon upang gumawa ng mga kababalaghan ay malilinlang ng kanilang sarili sa isang huwad na kaloob. Sa pagnanais na magkaroon ng kaloob na kapangyarihang gumagawa ng himala na kinikilala sa halip sa mga kaloob na magagamit para sa pagpapabilis ng pag-aani, binibigyang-kasiyahan nila ang kanilang sarili sa mga huwad na bagay, kung paanong nasiyahan si Paraon sa kanyang sarili sa mga huwad na ahas na ginawa ng kanyang mga dakilang tao laban sa ahas ni Moises (Ex. 7:10–12). Kung ang mga huwad na manggagawa ng himala at yaong mapaghanap ng himala sa ngayon ay hindi magsisisi sa kanilang kahangalan na ito, kung gayon kailangan nilang bayaran ang kaparusahan ng kanilang kahangalan.

Ano nga ba ang katotohanan tungkol sa kaloob na ito? Magtatapos ba ang gawain ng ebanghelyo nang wala ito? Ang inspirasyon ay hindi nananatiling tahimik sa tanong na ito, ngunit, tulad ng makikita natin malinaw na ang gawain ng ebanghelyo ay hindi kailanman magtatapos, “ang pag-aani” ay hindi kailanman maaani, nang walang pagpapakita sa buong mundo ng kaloob na mga Himala, kabilang ang kaloob ng mga wika.

Ngunit, maaari mong sabihin, kung ang mga Anghel, at hindi ang mga tao, ang maghihiwalay ng mabuti sa masama, at sa gayon ay tapusin ang “pag-aani,” kung gayon ano ang silbi at pakinabang ng kaloob sa sangkatauhan, kung wala nang mga kaluluwang ililigtas pagkatapos nito? Ito ang punto ng kalituhan na kinakailangan ng simbahan ang liwanag at baka siya ay maging bulag at bumulusok at mawala sa kanyang landas sa makapal na kadiliman sa hinaharap.

Upang magkaroon ng buong liwanag dito, kailangan muna nating alamin ang katotohanan na ang pre-pentecostal harvest ay naganap sa iglesiang nadaya sa kanyang sarili, sa mga Hudyo; at sa pamamagitan ng kapangyarihang gumagawa ng himala na ipinakita ni Cristo Mismo, nagbunga ito ng 120 disipulo, ang mga unang bunga ng mga bubuhaying muli. Samantalang ang post-pentecostal harvest ay naganap sa mga bansa; at sa pamamagitan ng kapangyarihang himala na ipinakita ng 120 disipulong puspos ng Espiritu, nagbunga ito ng di-mabilang na karamihan ng mga nagbalik-loob sa Kristiyanismo (Mga Gawa 2:41, 47), ang pangalawang bunga ng mga bubuhaying muli.

Ngayon upang ibuod ang mga tipo bago ang Pentecostes: (1) ang mga unang bunga ay may bilang; (2) sila ay nagmula lamang sa iglesia mismo; (3) ang mga himala noon ay ginawa ni Cristo Mismo.

Ngayon pagdating naman sa mga tipo pagkatapos ng Pentecostes: (1) ang pangalawang bunga ay hindi binilang; (2) nagmula sila sa mga bansa; (3) ang mga himalang ginawa noon ay sa pamamagitan ng mga binilang (ang 120), ang mga unang bunga.

Alinsunod dito, ang antitypical Pre-pentecostal harvest ay magaganap sa isang iglesya na nadaya sa kanyang sarili, ang Laodicean, "ang bahay ng Diyos"; at sa pamamagitan ng kapangyarihang gumagawa ng himala na ipinamalas mismo ng Langit sa mga anghel (Mat. 13:39), magbubunga ito ng 144,000, ang mga unang bunga ng mga hindi mamamatay kailanman. Samantalang ang antitypical post-pentecostal harvest ay magaganap sa mga bansa; at sa pamamagitan ng kapangyarihang gumagawa ng himala na ipinamalas ng 144,000 na puspos ng Espiritu, magbubunga ito ng lubhang karamihan na hindi mabibilang ng sinuman (Apoc. 7:9), ang pangalawang bunga ng mga hindi mamamatay kailanman.

Biyernes, Nobyembre 10

Karagdagang Kaisipan

 “Nararamtan ng baluti ng katuwiran ni Cristo ang iglesya ay papasok sa kanyang huling labanan. “Maganda na parang buwan, maliwanag na parang araw, kakilakilabot na parang hukbo na may mga watawat,' siya ay yayaon sa buong mundo na nagtatagumpay, at upang magtagumpay.” – Prophets and Kings, p. 725.

“Nakasuot ng kumpletong baluti ng liwanag at katuwiran, siya ay papasok sa kanyang huling labanan. Ang dungis, ang walang kabuluhang materyal, ay maaalis, at ang impluwensya ng katotohanan ay magpapatotoo sa mundo sa nagpapabanal at nagpaparangal na katangian nito.” – Testimonies to Ministers, p. 17-18.

“ At itatayo ng mga taga ibang lupa ang iyong mga kuta, at ang kanilang mga hari ay magsisipangasiwa sa iyo: sapagka't sa aking poot ay sinaktan kita, nguni't sa aking biyaya ay naawa ako sa iyo. Ang iyo namang mga pintuang-bayan ay mabubukas na lagi; hindi masasara sa araw o sa gabi man; upang ang mga tao ay mangagdala sa iyo ng kayamanan ng mga bansa, at ang kanilang mga hari ay makakasama nila.” Isa. 60:11, 12.

Ang iglesyang inilarawan sa mga talatang ito ay malinaw na hindi ang iglesya sa kanyang kalagayang Laodicea – “hindi mainit o malamig man,” at malapit nang isuka (Apoc. 3:16 )…