Rebellion in a Perfect Universe
Liksyon 1, Unang Semestre Septyembre 24-30, 2022
Ibahagi ang Liksyong ito
Sabbath Afternoon - September 24
Memory Text:
“How art thou fallen from heaven, O Lucifer, son of the morning! how art thou cut down to the ground, which didst weaken the nations!” KJV — Isaiah 14:12
“Ano't nahulog ka mula sa langit, Oh tala sa umaga, anak ng umaga! paanong ikaw ay lumagpak sa lupa, ikaw na siyang nagpahina sa mga bansa!” KJV — Isaiah 14:12
“It is impossible to explain the origin of sin, or to give a reason for its existence. It is an intruder, for whose existence no reason can be given. It is mysterious, unaccountable; to excuse it, is to defend it. Could it be excused, could a cause be shown for its existence, it would cease to be sin. Our only definition of sin is that given in the word of God; it is ‘the transgression of the law.’” 4SP 316.2
“Imposibleng ipaliwanag ang pinagmulan ng kasalanan, o magbigay ng dahilan para sa pagkakaroon nito. Ito ay nanghihimasok at ang pagkakaroon nito ay walang maibibigay na dahilan. Ito ay mahiwaga, hindi mapanagot; ang pagbibigay katuwiran dito ay isang pagtatanggol dito. Kung ito’y ipagpaumanhin, kung may maipakitang dahilan para sa pagkakaroon nito, ito ay hindi na nga magiging kasalanan. Ang tanging kahulugan natin ng kasalanan ay ang ibinigay sa salita ng Diyos; na ito ay 'paglabag sa batas.'” 4SP 316.2
Sunday - September 25
Creation, an Expression of Love
1 John 4:8, 16
What can the certainty that “God is love” tell us about the nature of His creative activities?
Ano ang masasabi sa atin ng katiyakan na “ang Diyos ay pag-ibig” tungkol sa likas na katangian ng Kanyang malikhaing mga gawain?
In His own image God created Adam, and gave him sovereign "dominion over the fish of the sea, and over the fowl of the air, and over the cattle, and over all the earth, and over every creeping thing that creepeth upon the earth." Gen. 1:26.
Sa Kanyang sariling larawan, nilikha ng Diyos si Adan, at binigyan siya ng soberanong "pamamahala sa mga isda sa dagat, at sa mga ibon sa himpapawid, at sa mga baka, at sa buong lupa, at sa bawa't umuusad na umuusad sa ibabaw ng lupa. ." Gen. 1:26.
Accordingly, as He made Adam the king of earth's first dominion, and all living creatures the subjects thereof, Adam's natural ability to rule them, and their natural submission to him, show that all creation, man and beast, fowl and creeping things, were divinely influenced or endowed--inspired. So when Adam reviewed the whole animal creation as it passed before him, he spent no time in studying the nature of the creatures in order to identify them, but instantaneously gave every species its name; they, in turn, immediately recognized him as their king--gave submission to him. This Super-intelligency (such as is vouchsafed in Matthew 10:19) clearly shows that all creation was influenced by a power above and beyond its own. In short, both Adam's and the animals' understanding came by Inspiration.
Alinsunod dito, habang ginawa Niya si Adan na hari ng unang kapamahalaan ng lupa, at lahat ng nabubuhay na nilalang na nasasakupan nito, ang likas na kakayahan ni Adan na pamunuan sila, at ang kanilang likas na pagpapasakop sa kanya, ay nagpapakita na ang lahat ng nilikha, tao at hayop, ibon at gumagapang na bagay, ay naimpluwensyahan ng Diyos. Kaya't nang suriin ni Adan ang buong nilikha ng mga hayop habang ito ay dumaan sa harap niya, hindi siya gumugol ng oras sa pag-aaral ng kalikasan ng mga nilalang upang makilala ang mga ito, ngunit agad na binigyan ng pangalan ang bawat uri ng hayop; sila naman, agad na nakilala siya bilang kanilang hari—at nagpasakop sa kanya. Ang Super-intelligency na ito (tulad ng pinatunayan sa Mateo 10:19) ay malinaw na nagpapakita na ang lahat ng nilikha ay naiimpluwensyahan ng isang kapangyarihang higit sa sarili nito. Sa madaling salita, ang pang-unawa ni Adan at ng mga hayop ay dumating sa pamamagitan ng Inspirasyon.
“I look at these flowers, and every time I see them I think of Eden. They are an expression of God's love for us. Thus He gives us in this world a little taste of Eden. He wants us to delight in the beautiful things of His creation, and to see in them an expression of what He will do for us.” 2SM 356.2
“Tinitingnan ko ang mga bulaklak na ito, at sa tuwing nakikita ko ang mga ito naiisip ko ang Eden. Ang mga ito ay pagpapahayag ng pag-ibig ng Diyos sa atin. Binibigyan nga Niya tayo sa mundong ito ng halimbawa ng ganda ng Eden. Nais Niyang malugod tayo sa magagandang bagay ng Kanyang nilikha, at makita sa mga ito ang mga bagay na gagawin Niya para sa atin.” 2SM 356.2
“The whole natural world is designed to be an interpreter of the things of God. To Adam and Eve in their Eden home, nature was full of the knowledge of God, teeming with divine instruction. To their attentive ears it was vocal with the voice of wisdom. Wisdom spoke to the eye and was received into the heart, for they communed with God in His created works. As soon as the holy pair transgressed the law of the Most High, the brightness from the face of God departed from the face of nature. Nature is now marred and defiled by sin. But God's object lessons are not obliterated; even now, rightly studied and interpreted, she speaks of her Creator.... The children and youth, all classes of students, need the lessons to be derived from this source. In itself the beauty of nature leads the soul away from sin and worldly attractions, and toward purity, peace, and God.” Counsels to Parents, Teachers, and Students, 185, 186.
“Ang buong mundo ay idinisenyo upang maging isang tagapagpahayag ng mga bagay ukol sa Diyos. Para kina Adan at Eva sa kanilang tahanan sa Eden, ang kalikasan ay puno ng kaalaman tungkol sa Diyos at mga banal na pagtuturo. Sa kanilang mga pandinig ito ay nagtataglay ng tinig ng karunungan. Ang karunungan ay nangusap sa mata at tinanggap sa puso dahil sila ay nakikipagugnayan sa Diyos sa pamamagitan ng Kanyang mga nilikha. Sa sandaling ang banal na mag-asawa ay lumabag sa utos ng Kataas-taasan, ang ningning mula sa mukha ng Diyos ay inalis mula sa mukha ng kalikasan. Ang kalikasan ay nadungisan ng kasalanan. Ngunit ang mga aral ng Diyos ay hindi napapawi; kahit ngayon, tama ito ay pinag-aaralan at binibigyang-kahulugan, at ito ay nagsasalita tungkol sa kanyang Tagapaglikha.... Ang mga bata at kabataan, lahat ng klase ng mga mag-aaral, ay nangangailangan ng mga aral na hango sa pinagmulang ito. Ang kagandahan ng kalikasan ay nakaaakay sa kaluluwa palayo sa kasalanan at makamundong mga atraksyon, at tungo sa kadalisayan, kapayapaan, at Diyos.” Counsels to Parents, Teachers, and Students, 185, 186.
“The constant contact with the mystery of life and the loveliness of nature, as well as the tenderness called forth in ministering to these beautiful objects of God's creation, tends to quicken the mind and refine and elevate the character; and the lessons taught prepare the worker to deal more successfully with other minds Education, 111, 112.
“Ang patuloy na pakikipag-ugnayan sa misteryo ng buhay at ang kagandahan ng kalikasan, gayundin ang kahinahunan na nahihikayat sa paglilingkod sa magagandang bagay na ito ng nilikha ng Diyos ay nagdudulot ng sigla sa isipan at kadalisayan sa pagkatao; at ang mga aral na itinuro ay naghahanda sa manggagawa na mas matagumpay na makitungo sa ibang mga kaisipan. Education, 111, 112.
“The same power that upholds nature is working also in man. The same great laws that guide alike the star and the atom control human life. The laws that govern the heart's action, regulating the flow of the current of life to the body, are the laws of the mighty Intelligence that has the jurisdiction of the soul. From Him all life proceeds. Only in harmony with Him can be found its true sphere of action. For all the objects of His creation the condition is the same—a life sustained by receiving the life of God, a life exercised in harmony with the Creator's will. To transgress His law, physical, mental, or moral, is to place one's self out of harmony with the universe, to introduce discord, anarchy, ruin.” Education, 99, 100.
"Ang parehong kapangyarihan na nagtataguyod sa kalikasan ay gumagana din sa tao. Ang parehong mga dakilang batas na parehong gumagabay sa bituin at sa ‘atom’ ay kumokontrol din sa buhay ng tao. Ang mga batas na namamahala sa pagkilos ng puso, na kumokontrol sa daloy ng buhay sa katawan, ay ang mga batas ng makapangyarihang Katalinuhan na may hurisdiksyon sa kaluluwa. Dahil sa Kanya ang lahat ng buhay ay nagpapatuloy. Tanging yaong mga naaayon sa Kanya ang makakatagpo nito. Ang lahat ng bagay na Kanyang nilikha ay nasa parehong kondisyon—ang buhay ay napapanatili sa pamamagitan ng pagtanggap ng buhay ng Diyos, isang buhay naaayon sa kalooban ng Lumikha. Ang paglabag sa Kanyang batas, pisikal, mental, o moral, ay isang pagsalungat sa sansinukob at ang hindi pagkakasundo, anarkiya at pagkawasak ay nakakapasok.” Education, 99, 100.
Monday - September 26
Free Will, the Basis for Love
1 John 4:7-16
What does this passage tell us about free will as a condition to cultivating love?
Ano ang sinasabi sa atin ng talatang ito tungkol sa malayang pagpapasya bilang isang kondisyon sa paglinang ng pag-ibig?
You recognize this description [Ezekiel 28:12-19] as being that of Lucifer; yet the prophecy is addressed to the prince of Tyrus just as Isaiah 14 associated the king of Babylon with Lucifer. By this we are to understand that both "Tyrus" and "Babylon" are instigated by Satan and are set up to do on earth the identical wicked work that Satan did originally in heaven. But we are here told that Satan's defeat in these endeavors will be complete and shameful.
Mauunawaan na ang paglalarawan sa [ Ezekiel 28:12-19 ] ay tumutukoy kay Lucifer; bagaman ang propesiya ay itinuro sa prinsipe ng Tirus tulad ng paguugnay ng Isaias 14 sa hari ng Babylon kay Lucifer. Sa pamamagitan nito ay mauunawaan natin na kapuwa ang "Tyrus" at "Babylon" ay inuudyok ni Satanas at itinakda upang gawin sa lupa ang kaparehong masamang gawain na ginawa ni Satanas noong una sa langit. Ngunit dito sinabi sa atin na ang pagkatalo ni Satanas sa mga pagsisikap na ito ay magiging ganap at kahiya-hiya.
“To many minds the origin of sin and the reason for its existence are a source of great perplexity. They see the work of evil, with its terrible results of woe and desolation, and they question how all this can exist under the sovereignty of One who is infinite in wisdom, in power, and in love. Here is a mystery of which they find no explanation. And in their uncertainty and doubt they are blinded to truths plainly revealed in God's word and essential to salvation. There are those who, in their inquiries concerning the existence of sin, endeavor to search into that which God has never revealed; hence they find no solution of their difficulties; and such as are actuated by a disposition to doubt and cavil seize upon this as an excuse for rejecting the words of Holy Writ. Others, however, fail of a satisfactory understanding of the great problem of evil, from the fact that tradition and misinterpretation have obscured the teaching of the Bible concerning the character of God, the nature of His government, and the principles of His dealing with sin. GC 492.1
“Sa maraming isipan ang pinagmulan ng kasalanan at ang dahilan ng pagkakaroon nito ay nagdudulot ng malaking kaguluhan. Nakikita nila ang gawain ng kasamaan, kasama ang kakila-kilabot na mga resulta nito ng kapighatian at pagkawasak, at kanilang kinukuwestiyon kung paano ang lahat ng ito ay maaaring umiral sa ilalim ng soberanya ng Isang walang katapusan sa karunungan, sa kapangyarihan, at sa pag-ibig. Narito ang isang misteryo na hindi nila mahanapan ng paliwanag. At sa kanilang kawalan ng katiyakan at pag-aalinlangan ay nabulag sila sa mga katotohanang malinaw na inihayag sa salita ng Diyos at mahalaga sa kaligtasan. May mga taong, sa kanilang mga pagtatanong hinggil sa pagkakaroon ng kasalanan, ay nagsisikap na saliksikin ang hindi pa naipahayag ng Diyos; kaya wala silang mahanap na solusyon sa kanilang mga paghihirap; at ang mga yaong pinakilos ng isang disposisyon sa pagdududa at pamumula ay inaagaw ito bilang isang dahilan para sa pagtanggi sa mga salita ng Banal na Kasulatan. Ang iba, gayunpaman, ay nabigo sa pag-unawa sa malaking problema ukol sa kasamaan, ang katotohanan na ang mga tradisyon at maling interpretasyon ay nagpadilim sa pagtuturo ng Bibliya tungkol sa karakter ng Diyos, ang kalikasan ng Kanyang pamahalaan, at ang mga prinsipyo ng Kanyang pakikitungo sa kasalanan. . GC 492.1
“It is impossible to explain the origin of sin so as to give a reason for its existence. Yet enough may be understood concerning both the origin and the final disposition of sin to make fully manifest the justice and benevolence of God in all His dealings with evil. Nothing is more plainly taught in Scripture than that God was in no wise responsible for the entrance of sin; that there was no arbitrary withdrawal of divine grace, no deficiency in the divine government, that gave occasion for the uprising of rebellion. Sin is an intruder, for whose presence no reason can be given. It is mysterious, unaccountable; to excuse it is to defend it. Could excuse for it be found, or cause be shown for its existence, it would cease to be sin. Our only definition of sin is that given in the word of God; it is “the transgression of the law;” it is the outworking of a principle at war with the great law of love which is the foundation of the divine government. GC 492.2
“Imposibleng ipaliwanag ang pinagmulan ng kasalanan upang makapagbigay ng dahilan sa pag-iral nito. Ngunit may sapat na kaunawaan tungkol sa pinagmulan at huling disposisyon ng kasalanan upang ganap na maipakita ang katarungan at kabutihan ng Diyos sa lahat ng Kanyang pakikitungo sa kasamaan. Wala nang mas malinaw na itinuro sa Banal na Kasulatan sa pagpapatunay na ang Diyos ay walang pananagutan sa pagpasok ng kasalanan; na walang di-makatwirang pag-alis ng banal na biyaya, walang pagkukulang sa banal na pamahalaan, na nagbigay ng pagkakataon para sa pag-aalsa ng paghihimagsik. Ang kasalanan ay mapanghimasok, kung saan walang maibibigay na dahilan sa presensya nito. Ito ay mahiwaga, hindi mapanagot; ang pagpapaumanhin dito ay isang pagtatanggol dito. Kung ito’y ipagpaumanhin, kung may maipakitang dahilan para sa pagkakaroon nito, ito ay hindi na nga magiging kasalanan. Ang tanging kahulugan natin ng kasalanan ay ang ibinigay sa salita ng Diyos; na ito ay 'paglabag sa batas’ ito ay ang pagsasakatuparan ng isang prinsipyong nakikipagdigma sa dakilang batas ng pag-ibig na siyang pundasyon ng banal na pamahalaan. GC 492.2
Tuesday - September 27
Mysterious Ingratitude
Ezekiel 28:12-19
What can we learn from this passage about the mysterious origin of sin?
Anong malawak na kahihinatnan ang naidulot ng pagmamataas ni Lucifer sa langit sa sansinukob at sa mundong ito?
We understand that Satan’s name before he sinned was Lucifer, and that he sinned before Eve sinned, that he was impersonated in the serpent that deceived Eve. We shall therefore consider the sin in heaven before we further consider sin on earth.
Nauunawaan natin na ang pangalan ni Satanas bago siya nagkasala ay Lucifer, at nagkasala siya bago nagkasala si Eva, na siya ay ginaya sa ahas na nanlinlang kay Eva. Kung gayon, isasaalang-alang natin ang kasalanan sa langit bago natin isaalang-alang ang kasalanan sa lupa.
Satan, we are told, was not the only sinner in Heaven, for with him were cast out of Heaven a third of the angelic host (Rev. 12:4). These were cast out of Heaven because they gave heed to the words of Lucifer, to a man in Heaven, rather than giving heed to the word of God. This was the angels’ downfall. Lucifer himself fell when he aspired to be as God.
Si Satanas, ang sabi sa atin, ay hindi lamang ang makasalanan sa Langit, dahil kasama niyang pinalayas mula sa Langit ang ikatlong bahagi ng hukbo ng mga anghel (Apoc. 12:4). Ang mga ito ay pinalayas sa Langit dahil sila ay nakinig sa mga salita ni Lucifer, sa isang tao sa Langit, sa halip na makinig sa salita ng Diyos. Ito ang pagbagsak ng mga anghel. Si Lucifer mismo ay nahulog nang siya ay naghangad na maging bilang Diyos.
These two sins – trust in man, and desire to exalt self – are still the leading sin elements now here on earth. This was Eve’s stumbling block and to many even today it is still the stumbling block. No, appetite alone was not the cause of Eve’s downfall. The serpent did not say, “Thou shouldst eat of this fruit for it is wonderful, more delicious than any other fruit in the garden of God.” But he said: “God doth know that in the day ye eat thereof, then your eyes shall be opened, and ye shall be as gods, knowing good and evil.” Gen. 3:5.
Ang dalawang kasalanang ito - pagtitiwala sa tao at pagnanais na itaas ang sarili – ang siya pa ring nangungunang mga elemento ng kasalanan ngayon dito sa lupa. Ito ang naging katitisuran ni Eva at sa marami hanggang ngayon ay ito pa rin ang katitisuran. Hindi, hindi lang gana sa pagkain ang dahilan ng pagbagsak ni Eva. Hindi sinabi ng ahas, “Kainin mo ang bungang ito sapagkat ito ay kamangha-mangha, mas masarap kaysa sa anumang prutas sa hardin ng Diyos.” Ngunit sinabi niya: “Sapagka't talastas ng Dios na sa araw na kayo'y kumain niyaon ay madidilat nga ang inyong mga mata, at kayo'y magiging parang Dios, na nakakakilala ng mabuti at masama.Gen. 3:5.
The fruit, of course, appealed to her, but she was tempted by the idea of having the opportunity to be exalted to the throne of God, to be exalted to the same position to which Lucifer himself aspired. Lucifer must have honestly believed that he would be as God if the angels in Heaven and the men on earth would but take orders from him.
Ang bunga ay tunay ding nakaakit sa kanya, ngunit siya ay natukso ng ideya ng pagkakaroon ng pagkakataong mapataas sa trono ng Diyos, upang mapataas sa parehong posisyon na mismong hinangad ni Lucifer. Malamang na tapat na naniniwala si Lucifer na siya ay magiging tulad ng Diyos kung ang mga anghel sa Langit at ang mga tao sa lupa ay sumunod sa kaniyang mg autos.
And so we see that the Devil deceived Eve on the same grounds he deceived himself and his angels, the only difference being that he caused Eve to eat of the fruit which he himself and his angels would not eat. Consequently, Eve sinned against her physical being, too, by taking into it something that was not created for food, and consequently she died. But Satan and his angels still live.
At kaya nakita natin na nilinlang ng Diyablo si Eva sa parehong dahilan na nilinlang niya ang kanyang sarili at ang kanyang mga anghel, ang pinagkaiba lang ay pinakain niya si Eva ng prutas na hindi niya kinakain at ng kanyang mga anghel. Dahil dito, si Eva ay nagkasala rin laban sa kanyang pisikal na pagkatao, sa pamamagitan ng pagkuha dito ng isang bagay na hindi nilikha para sa pagkain, at dahil dito siya ay namatay. Ngunit si Satanas at ang kanyang mga anghel ay nabubuhay pa rin.
“Pride in his own glory nourished the desire for supremacy. The high honors conferred upon Lucifer were not appreciated as the gift of God and called forth no gratitude to the Creator. He gloried in his brightness and exaltation, and aspired to be equal with God. He was beloved and reverenced by the heavenly host. Angels delighted to execute his commands, and he was clothed with wisdom and glory above them all. Yet the Son of God was the acknowledged Sovereign of heaven, one in power and authority with the Father. In all the counsels of God, Christ was a participant, while Lucifer was not permitted thus to enter into the divine purposes. “Why,” questioned this mighty angel, ‘should Christ have the supremacy? Why is He thus honored above Lucifer?’” GC 495.1
“Ang kapalaluan sa kanyang sariling kaluwalhatian ay nagpalakas sa pagnanais para sa pangingibabaw. Ang matataas na parangal na iginawad kay Lucifer ay hindi pinahahalagahan bilang kaloob ng Diyos at hindi nagpahayag ng pasasalamat sa Lumikha. Nagpuri siya sa kanyang ningning at kadakilaan, at naghangad na maging kapantay ng Diyos. Siya ay minamahal at iginagalang ng makalangit na hukbo. Ang mga anghel ay nalulugod na isagawa ang kanyang mga utos, at siya ay nabihisan ng karunungan at kaluwalhatian na higit sa lahat. Ngunit ang Anak ng Diyos ang kinikilalang Soberano ng langit, isa sa kapangyarihan at awtoridad kasama ng Ama. Sa lahat ng mga payo ng Diyos, si Cristo ay isang kalahok, habang si Lucifer ay hindi pinahintulutang pumasok sa mga banal na layunin. “Bakit,” tanong ng makapangyarihang anghel na ito, 'dapat bang si Cristo ang may kapangyarihan? Bakit Siya pinarangalan nang higit kay Lucifer?'” GC 495.1
Wednesday - September 28
The Price of Pride
Isaiah 14:12-15
What far-reaching consequences did Lucifer’s pride while in heaven bring to the universe and to this world?
Ano ang itinuturo ng kabanatang ito tungkol sa paglaganap ng paghihimagsik sa langit hanggang sa lupa?
We understand that Satan’s name before he sinned was Lucifer, and that he sinned before Eve sinned, that he was impersonated in the serpent that deceived Eve. We shall therefore consider the sin in heaven before we further consider sin on earth.
Nauunawaan natin na ang pangalan ni Satanas bago siya nagkasala ay Lucifer, at nagkasala siya bago nagkasala si Eva, na siya ay ginaya sa ahas na nanlinlang kay Eva. Kung gayon, isasaalang-alang natin ang kasalanan sa langit bago natin isaalang-alang ang kasalanan sa lupa.
Satan, we are told, was not the only sinner in Heaven, for with him were cast out of Heaven a third of the angelic host (Rev. 12:4). These were cast out of Heaven because they gave heed to the words of Lucifer, to a man in Heaven, rather than giving heed to the word of God. This was the angels’ downfall. Lucifer himself fell when he aspired to be as God.
Si Satanas, ang sabi sa atin, ay hindi lamang ang makasalanan sa Langit, dahil kasama niyang pinalayas mula sa Langit ang ikatlong bahagi ng hukbo ng mga anghel (Apoc. 12:4). Ang mga ito ay pinalayas sa Langit dahil sila ay nakinig sa mga salita ni Lucifer, sa isang tao sa Langit, sa halip na makinig sa salita ng Diyos. Ito ang pagbagsak ng mga anghel. Si Lucifer mismo ay nahulog nang siya ay naghangad na maging bilang Diyos.
These two sins – trust in man, and desire to exalt self – are still the leading sin elements now here on earth. This was Eve’s stumbling block and to many even today it is still the stumbling block. No, appetite alone was not the cause of Eve’s downfall. The serpent did not say, “Thou shouldst eat of this fruit for it is wonderful, more delicious than any other fruit in the garden of God.” But he said: “God doth know that in the day ye eat thereof, then your eyes shall be opened, and ye shall be as gods, knowing good and evil.” Gen. 3:5.
Ang dalawang kasalanang ito - pagtitiwala sa tao at pagnanais na itaas ang sarili – ang siya pa ring nangungunang mga elemento ng kasalanan ngayon dito sa lupa. Ito ang naging katitisuran ni Eva at sa marami hanggang ngayon ay ito pa rin ang katitisuran. Hindi, hindi lang gana sa pagkain ang dahilan ng pagbagsak ni Eva. Hindi sinabi ng ahas, “Kainin mo ang bungang ito sapagkat ito ay kamangha-mangha, mas masarap kaysa sa anumang prutas sa hardin ng Diyos.” Ngunit sinabi niya: “Sapagka't talastas ng Dios na sa araw na kayo'y kumain niyaon ay madidilat nga ang inyong mga mata, at kayo'y magiging parang Dios, na nakakakilala ng mabuti at masama.Gen. 3:5.
The fruit, of course, appealed to her, but she was tempted by the idea of having the opportunity to be exalted to the throne of God, to be exalted to the same position to which Lucifer himself aspired. Lucifer must have honestly believed that he would be as God if the angels in Heaven and the men on earth would but take orders from him.
Ang bunga ay tunay ding nakaakit sa kanya, ngunit siya ay natukso ng ideya ng pagkakaroon ng pagkakataong mapataas sa trono ng Diyos, upang mapataas sa parehong posisyon na mismong hinangad ni Lucifer. Malamang na tapat na naniniwala si Lucifer na siya ay magiging tulad ng Diyos kung ang mga anghel sa Langit at ang mga tao sa lupa ay sumunod sa kaniyang mg autos.
And so we see that the Devil deceived Eve on the same grounds he deceived himself and his angels, the only difference being that he caused Eve to eat of the fruit which he himself and his angels would not eat. Consequently, Eve sinned against her physical being, too, by taking into it something that was not created for food, and consequently she died. But Satan and his angels still live.
At kaya nakita natin na nilinlang ng Diyablo si Eva sa parehong dahilan na nilinlang niya ang kanyang sarili at ang kanyang mga anghel, ang pinagkaiba lang ay pinakain niya si Eva ng prutas na hindi niya kinakain at ng kanyang mga anghel. Dahil dito, si Eva ay nagkasala rin laban sa kanyang pisikal na pagkatao, sa pamamagitan ng pagkuha dito ng isang bagay na hindi nilikha para sa pagkain, at dahil dito siya ay namatay. Ngunit si Satanas at ang kanyang mga anghel ay nabubuhay pa rin.
“Pride in his own glory nourished the desire for supremacy. The high honors conferred upon Lucifer were not appreciated as the gift of God and called forth no gratitude to the Creator. He gloried in his brightness and exaltation, and aspired to be equal with God. He was beloved and reverenced by the heavenly host. Angels delighted to execute his commands, and he was clothed with wisdom and glory above them all. Yet the Son of God was the acknowledged Sovereign of heaven, one in power and authority with the Father. In all the counsels of God, Christ was a participant, while Lucifer was not permitted thus to enter into the divine purposes. “Why,” questioned this mighty angel, ‘should Christ have the supremacy? Why is He thus honored above Lucifer?’” GC 495.1
“Ang kapalaluan sa kanyang sariling kaluwalhatian ay nagpalakas sa pagnanais para sa pangingibabaw. Ang matataas na parangal na iginawad kay Lucifer ay hindi pinahahalagahan bilang kaloob ng Diyos at hindi nagpahayag ng pasasalamat sa Lumikha. Nagpuri siya sa kanyang ningning at kadakilaan, at naghangad na maging kapantay ng Diyos. Siya ay minamahal at iginagalang ng makalangit na hukbo. Ang mga anghel ay nalulugod na isagawa ang kanyang mga utos, at siya ay nabihisan ng karunungan at kaluwalhatian na higit sa lahat. Ngunit ang Anak ng Diyos ang kinikilalang Soberano ng langit, isa sa kapangyarihan at awtoridad kasama ng Ama. Sa lahat ng mga payo ng Diyos, si Cristo ay isang kalahok, habang si Lucifer ay hindi pinahintulutang pumasok sa mga banal na layunin. “Bakit,” tanong ng makapangyarihang anghel na ito, 'dapat bang si Cristo ang may kapangyarihan? Bakit Siya pinarangalan nang higit kay Lucifer?'” GC 495.1
Thursday - September 29
The Spread of Unbelief
Revelation 12
What does this chapter teach about the spread of the rebellion in heaven to the earth?
Ano ang itinuturo ng kabanatang ito tungkol sa paglaganap ng paghihimagsik sa langit hanggang sa lupa?
“And his tail drew the third part of the stars of heaven, and did cast them to the earth: and the dragon stood before the woman which was ready to be delivered, for to devour her child as soon as it was born….
At kinaladkad ng kaniyang buntot ang ikatlong bahagi ng mga bituin sa langit, at ipinaghagis sa lupa: at lumagay ang dragon sa harapan ng babaing manganganak na, upang lamunin ang kaniyang anak pagkapanganak niya…
“And there was war in heaven: Michael and his angels fought against the dragon; and the dragon fought and his angels, And prevailed not; neither was their place found any more in heaven.
At nagkaroon ng pagbabaka sa langit: si Miguel at ang kaniyang mga anghel ay nakipagbaka sa dragon; at ang dragon at ang kaniyang mga anghel ay nakipagbaka; At hindi sila nanganalo, ni nasumpungan pa man ang kanilang dako sa langit
“And the great dragon was cast out, that old serpent, called the Devil, and Satan, which deceiveth the whole world: he was cast out into the earth, and his angels were cast out with him.
At inihagis ang malaking dragon, ang matandang ahas, ang tinatawag na Diablo at Satanas, ang dumadaya sa buong sanglibutan; siya'y inihagis sa lupa, at ang kaniyang mga anghel ay inihagis na kasama niya.
“And when the dragon saw that he was cast unto the earth, he persecuted the woman which brought forth the man child.” Verses 4, 7-9, 13.
At nang makita ng dragon na siya'y inihagis sa lupa, ay inusig niya ang babaing nanganak ng sanggol na lalake
Here are described two different “castings out.” Note that in the first instance, the dragon drew the angels with his tail. But, you wonder, why not with his claws? – Simply because such would falsely indicate that Satan defeated the Lord and consequently dragged out of heaven a third of the angels. But since he drew them with his tail, the true significance is clear – that a third part of the angels voluntarily followed him. They clung to his tail, so to speak, while he led the way. “They turned from the Father and from his Son, and united with the instigator of rebellion.” – Testimonies, Vol. 3, p. 115. The dragon persuaded the angels and they followed him from heaven to earth, whereupon he sought to devour Christ.
Dito ay inilalarawan ang dalawang magkaibang “paghagis.” Pansinin na sa unang pagkakataon, kinaladkad ng dragon ang mga anghel sa kanyang buntot . Ngunit, kung iyong pagtatakahan, bakit hindi sa kanyang mga kuko? – Simple, dahil magdudulot ito ng maling indikasyon na tila natalo si Cristo ni Satanas kaya kinaladkad palabas ng langit ang ikatlong bahagi ng mga anghel. Ngunit dahil kinaladkad niya ang mga ito gamit ang kanyang buntot, ang tunay na pahiwatig ay malinaw - na ang ikatlong bahagi ng mga anghel ay kusang sumunod sa kanya. Kumapit sila sa kanyang buntot, wika nga, habang siya ay nangunguna sa daan. “Sila ay tumalikod sa Ama at sa kanyang Anak, at nakipag-isa sa nag-uudyok ng paghihimagsik.” – Testimonies, Vol. 3, p. 115. Hinikayat ng dragon ang mga anghel at sumunod sila sa kanya mula sa langit hanggang sa lupa, kung saan hinangad niyang lamunin si Cristo.
This incident of verse 4, the dragon drawing down the stars, preceded the incident of verse 9, the Lord casting down the dragon. The former took place before the Lord was born and the latter after His resurrection. This is made manifest in the following paragraphs:
Ang pangyayaring ito sa talata 4, ang dragon na kumukuha ng mga bituin, ay nauna bago ang pangyayari sa talata 9, ang Panginoon ay nagpabagsak sa dragon. Ang una ay naganap bago isinilang ang Panginoon at ang huli pagkatapos ng Kanyang muling pagkabuhay. Ito ay ipinahayag sa mga sumusunod na talata:
In the days of Job Satan still had access to heaven, for we are told that “…there was a day when the sons of God came to present themselves before the Lord, and Satan came also among them.And the Lord said unto Satan, Whence comest thou? Then Satan answered the Lord and said, From going to and fro in the earth, and from walking up and down in it.” Job 1:6, 7.
Sa mga araw ni Job si Satanas ay mayroon pa ring daan sa langit, dahil sinabi sa atin na “…may isang araw na ang mga anak ng Dios ay nagsiparoon upang humarap sa Panginoon, at si Satanas ay naparoon din sa gitna nila. At sinabi ng Panginoon kay Satanas, Saan ka nanggaling? Nang magkagayo'y sumagot si Satanas sa Panginoon, at nagsabi, Mula sa paroo't parito sa lupa, at mula sa paglalakad pataas at pababa doon." Job 1:6, 7 .
Satan, then, was not cast out of heaven immediately after he rebelled or even when he caused Adam and Eve to sin. Rather, it must have been after Job’s time. But to determine just when, we shall read Rev. 12:13: “And when the dragon saw that he was cast unto the earth, he persecuted the woman which brought forth the man child.” He therefore was cast out before he went to persecute the church. This he did at the “time there was a great persecution against the church which was at Jerusalem; and they were all scattered abroad throughout the regions of Judaea and Samaria, except the apostles.” Acts 8:1. This fact is again borne out by the Spirit of Prophecy:
Si Satanas, kung gayon, ay hindi kaagad na pinalayas mula sa langit pagkatapos niyang maghimagsik o kahit na ginawa niyang magkasala sina Adan at Eva. Sa halip, ito ay maaaring pagkatapos ng panahon ni Job. Ngunit upang matukoy kung kailan, mababasa natin ang Apoc. 12:13: “At nang makita ng dragon na siya ay itinapon sa lupa, ay inusig niya ang babae na nanganak ng batang lalaki.” Siya samakatuwid ay pinalayas bago siya pumunta upang usigin ang simbahan. Ginawa niya ito noong “panahong nagkaroon ng matinding pag-uusig laban sa simbahan na nasa Jerusalem; at silang lahat ay nakakalat sa mga rehiyon ng Judea at Samaria, maliban sa mga apostol.” Gawa 8:1. Ang katotohanang ito ay muling pinatunayan ng Espiritu ng Propesiya:
Triumphantly the Lord was caught up unto God and His throne. “…all are there to welcome the Redeemer. They are eager to celebrate His triumph and to glorify their King… He presents to God the wave-sheaf, those raised with Him as representatives of that great multitude who shall come forth from the grave at His second coming…. The voice of God is heard proclaiming that justice is satisfied. Satan is vanquished. Christ’s toiling, struggling ones on earth are ‘accepted in the Beloved.’ Before the heavenly angels and the representatives of unfallen worlds, they are declared justified.
Matagumpay na dinala ang Panginoon sa Diyos at sa Kanyang trono. “…nariyan ang lahat para salubungin ang Manunubos. Sabik silang ipagdiwang ang Kanyang tagumpay at luwalhatiin ang kanilang Hari… Inihaharap Niya sa Diyos ang bigkis, yaong mga ibinangon kasama Niya bilang mga kinatawan ng malaking pulutong na iyon na lalabas mula sa libingan sa Kanyang ikalawang pagparito.... Naririnig ang tinig ng Diyos na nagpapahayag na ang katarungan ay nasisiyahan. Si Satanas ay natalo. Ang pagpapagal ng Diyos at yaong mga nakibaka sa lupa ay 'tinatanggap sa Minamahal.' Sa harap ng makalangit na mga anghel at ng mga kinatawan ng mga hindi nahulog na mundo, sila ay ipinahayag na makatwiran.
“Satan saw that his disguise was torn away. His administration was laid open before the unfallen angels and before the heavenly universe. He had revealed himself as a murderer. By shedding the blood of the Son of God, he had uprooted himself from the sympathies of the heavenly beings. Henceforth his work was restricted. Whatever attitude he might assume, he could no longer await the angels as they came from the heavenly courts, and before them accuse Christ’s brethren of being clothed with the garments of blackness and the defilement of sin. The last link of sympathy between Satan and the heavenly world was broken.” – The Desire of Ages, pp. 833, 834, 761.
“Nakita ni Satanas na ang kanyang pagbabalatkayo ay nawasak. Ang Kanyang pangangasiwa ay inilatag sa harap ng mga hindi nahulog na anghel at sa harap ng makalangit na sansinukob. Inihayag niya ang kanyang sarili bilang isang mamamatay-tao. Sa pagbuhos ng dugo ng Anak ng Diyos, inalis niya ang kanyang sarili mula sa pakikiramay ng mga makalangit na nilalang. Mula noon ay pinaghihigpitan ang kanyang gawain. Anumang saloobin ang maaari niyang ipagpalagay, hindi na niya mahihintay pa ang mga anghel mula sa korte sa langit upang akusahan sa kanilang harapan ang mga kapatid ni Cristo na nakadamit ng mga kasuotan ng kadiliman at ng karumihan ng kasalanan. Ang huling ugnayan ng pakikiramay sa pagitan ni Satanas at ng makalangit na sanlibutan ay naputol.” – The Desire of Ages , pp. 833, 834, 761.
Indeed, realizing that he had brought an end to his ever again in heaven accusing the brethren, and knowing that his stay even on earth was to be very short,---SATAN DROPPED DOWN WITH GREAT WRATH.
Napagtanto nga niya na tinapos na ang kanyang muling pag-aakusa sa mga kapatid sa langit, at nabatid na ang kanyang pananatili maging sa lupa ay magiging napakaikli, --- LUMABAS SI SATANAS NA MAY MALAKING POOT.
After the dragon was cast down, John heard a loud voice saying in heaven:
Matapos ihulog ang dragon, narinig ni Juan ang isang malakas na tinig na nagsasabi sa langit:
“Now is come salvation, and strength, and the kingdom of our God, and the power of his Christ: for the accuser of our brethren is cast down, which accused them before our God day and night. And they overcame him by the blood of the Lamb, and by the word of their testimony; and they loved not their lives unto the death. Therefore rejoice, ye heavens, and ye that dwell in them. Woe to the inhabiters of the earth and of the sea! for the devil is come down unto you, having great wrath, because he knoweth that he hath but a short time.” Verses 10-12.
“At narinig ko ang isang malakas na tinig sa langit, na nagsasabi, Ngayo'y dumating ang kaligtasan, at ang kapangyarihan, at ang kaharian ng ating Dios, at ang kapamahalaan ng kaniyang Cristo: sapagka't inihagis na ang tagapagsumbong sa ating mga kapatid na siyang sa kanila'y nagsusumbong sa harapan ng ating Dios araw at gabi. At siya'y kanilang dinaig dahil sa dugo ng Cordero, at dahil sa salita ng kanilang patotoo, at hindi nila inibig ang kanilang buhay hanggang sa kamatayan. Kaya't mangagalak kayo, Oh mga langit at kayong nagsisitahan diyan. Sa aba ng lupa at ng dagat: sapagka't ang diablo'y bumaba sa inyo, na may malaking galit, sa pagkaalam niya na kaunting panahon na lamang mayroon siya.” Talata 10-12.
“Satan’s accusations against those who seek the Lord are not prompted by displeasure at their sins. He exults in their defective characters; for he knows that only through their transgression of God’s law can he obtain power over them.” – Prophets and Kings, pp. 585, 586.
“Ang mga akusasyon ni Satanas laban sa mga nagsasaliksik sa Panginoon ay hindi naudyukan ng sama ng loob sa kanilang mga kasalanan. Siya ay nagagalak sa kanilang mga may depektong karakter; sapagkat alam niya na sa pamamagitan lamang ng kanilang paglabag sa batas ng Diyos ay makakamit niya ang kapangyarihan sa kanila.” – Prophets and Kings, pp. 585, 586.
Satan, we see, encourages the sinner to unconsciously commit transgression, and thus to secure his condemnation, not necessarily on earth, but in heaven. Before the righteous Judge, Satan accuses the transgressor of “being clothed with the garments of blackness and the defilement of sin.” But when the Spirit of God prompts reproof, It reveals sin and rebukes the sinner through His church.
Nakikita natin na si Satanas ay humikikayat sa mga makasalanan upang makalabag ng hindi sinasadya at sa gayon ay tiyakin ang kanyang kahatulan, hindi man sa lupa, kundi sa langit. Sa harap ng matuwid na Hukom, inaakusahan ni Satanas ang lumalabag na "nararamtan ng mga kasuutan ng kadiliman at ng karumihan ng kasalanan." Ngunit kapag ang Espiritu ng Diyos ay nag-udyok ng pagsaway, Ito ay naghahayag ng kasalanan at sinasaway ang makasalanan sa pamamagitan ng Kanyang iglesia.
God’s people should ever be on the alert for the voice of the Spirit of Christ, as well as be on guard to discern the spirit of Satan. When the two clash, the one strives for obedience to God’s Word, while the other excuses the sin and sympathizes with the sinner. In this latter subtle way Satan often gains ground and wins the sinner to his ranks, for the sinner naturally loves his sin. The faithful, though, overcome him “by the blood of the Lamb, and by the word of their testimony.” They love “not their lives unto the death.” Rev. 12:11.
Ang bayan ng Diyos ay dapat laging maging alerto para sa tinig ng Espiritu ni Kristo, gayundin maging maingat upang makilala ang espiritu ni Satanas. Kapag ang dalawa ay nag-aaway, ang isa ay nagsusumikap para sa pagsunod sa Salita ng Diyos, habang ang isa ay nagdadahilan sa kasalanan at nakikiramay sa makasalanan. Sa huling tusong paraan na ito ay madalas na nakakamit ni Satanas ang lupa at napapanalunan ang makasalanan sa kanyang hanay, dahil likas na mahal ng makasalanan ang kanyang kasalanan. Gayunman, dinaig siya ng mga tapat “sa pamamagitan ng dugo ng Kordero, at sa pamamagitan ng salita ng kanilang patotoo.” Iniibig nila “hindi ang kanilang buhay hanggang sa kamatayan.” Apoc. 12:11
“And to the woman were given two wings of a great eagle, that she might fly into the wilderness, Into her place, where she is nourished for a time, and times and half a time, from the face of the serpent.” Verse 14.
"At sa babae'y ibinigay ang dalawang pakpak ng agilang malaki, upang ilipad sa ilang mula sa harap ng ahas hanggang sa kaniyang tahanan, na pinagkandilihan sa kaniyang isang panahon, at mga panahon, at kalahati ng isang panahon.Talata 14.
Since a wilderness is just the opposite of a vineyard, the statement “that she might fly into the wilderness” emphatically implies that she must have left the vineyard. And that is precisely what she did: Shortly after the resurrection, the church (the woman) left the holy land (the vineyard) and went to the land of the Gentiles (the wilderness).
Yamang ang ilang ay kabaligtaran lamang ng isang ubasan, ang pananalitang “na siya ay maaaring lumipad sa ilang” ay mariing nagpapahiwatig na malamang na siya ay umalis sa ubasan. At iyon mismo ang ginawa niya: Di-nagtagal pagkatapos ng pagkabuhay na mag-uli, ang iglesia (ang babae) ay umalis sa banal na lupain (ang ubasan) at pumunta sa lupain ng mga Gentil (ang ilang).
Besides these historical facts, we have also the Biblical meaning of vineyard: “The vineyard of the Lord of hosts is the house of Israel, and the men of Judah His pleasant plant.” Isa. 5:7.
Bukod sa makasaysayang mga katotohanang ito, mayroon din tayong Biblikal na kahulugan ng ubasan: “Ang ubasan ng Panginoon ng mga hukbo ay ang sambahayan ni Israel, at ang mga lalaki ng Juda ay Kanyang kaaya-ayang halaman.” Isa. 5:7
Unquestionably, therefore, the wilderness, where the woman was nourished for the time being, is the land of the Gentiles. And the woman’s having to flee from the face of the serpent in her homeland, shows that the dragon had made the holy land his headquarters. Not satisfied with this, though, he even followed her into the wilderness.
Hindi mapag-aalinlanganan, kung gayon, ang ilang, kung saan ang babae ay pinangangalagaan pansamantala, ay ang lupain ng mga Gentil. At ang pagtakas ng babae mula sa mukha ng ahas sa kanyang sariling bayan, ay nagpapakita na ginawa ng dragon ang banal na lupain bilang kanyang punong tanggapan. Gayunpaman, hindi nasiyahan dito, sinundan pa niya siya sa ilang.
“And the serpent cast out of his mouth water as a flood after the woman, that he might cause her to be carried away of the flood.” Verse 15.
“At ang ahas ay nagbuga sa kaniyang bibig ng tubig na parang baha sa likuran ng babae, upang siya ay madala ng baha.” Verse 15.
In the hope of destroying the woman, the serpent at first persecuted her. Failing, though, to reach his goal, he suddenly reversed his tactics. He ceased the persecution and began instead to befriend her. But at what cost to the woman! Cunningly he cast water as a flood after her, seeming to put forth a mighty effort to refresh her, when in actuality it was a mighty effort thereby to destroy her.
Sa pag-asang mapuksa ang babae, inusig siya ng ahas noong una. Gayunpaman, nabigo siya sa layuning ito, bigla niyang binaligtad ang kanyang mga taktika. Itinigil niya ang pag-uusig at sa halip ay nagsimula siyang kaibiganin ito. Ngunit sa anong kabayaran ng babae! Naging tuso siya at nagbuhos ng tubig bilang baha pagkatapos niya, na tila nagsusumikap palakasin siya ngunit sa katunayan ito ay isang malakas na pagsisikap upang sirain siya.
The figurative words of Inspiration explain that the compulsory Christianizing of the Gentiles and the pouring of them into the church during the fourth century of the Christian era, was not in reality a friendly act. Rather it was like a devastating torrent to drown the saving power of Christianity. In other words, Inspiration predicted the period in which the dragon clothed Pagan politicians in a garb of Christianity and then led them to compel the non-Christian pagans to join the church, that they might thus paganize her rather than she Christianize them.
Ang mga matalinghagang salita ng Inspirasyon ay nagpapaliwanag na ang sapilitang pag-Kristiyano ng mga Hentil at ang pagbuhos sa kanila sa iglesia noong ika-apat na siglo ng panahon ng Kristiyano, ay sa katotohanan ay hindi isang mapagkaibigang gawain. Bagkus ito ay parang isang mapangwasak na agos upang lunurin ang nagliligtas na kapangyarihan ng Kristiyanismo. Sa madaling salita, hinulaan ng Inspirasyon ang panahon kung saan binihisan ng dragon ang mga Pagano na pulitiko sa isang kasuotan ng Kristiyanismo at pagkatapos ay pinangunahan sila na pilitin ang mga di-Kristiyanong pagano na sumapi sa simbahan, upang sa gayon ay maimpluwensyahan sila ng paganismo sa halip na kristiyanismo.
In confirmation, we quote a partial description from Mr. Gibbon’s work: “By the edicts of tolera-tion, he [Constantine] removed the temporal disadvantages which had hitherto retarded the progress of Christianity; and its active and numerous ministers received a free permission, a liberal encouragement, to recommend the salutary truths of revelation by ev-ery argument which could affect the reason or piety of mankind. The exact balance of the two religions [Christian and Pagan] continued but a moment....The cities which signalized a forward zeal by the voluntary destruction of their temples [the Pagans’] were distinguished by municipal privileges, and re-warded with popular donatives... The salvation of the common people was purchased at an easy rate, if it be true that, in one year, twelve thousand men were baptized at Rome, besides a proportionable number of women and children, and that a white gar-ment with twenty pieces of gold, had been promised by the emperor to every convert.” This was “a law of Constantine, which gave freedom to all the slaves who should embrace Christianity.” –Gibbon’s Rome,Vol. 2, pp. 273, 274.
Bilang kumpirmasyon, sinipi namin ang isang bahagyang paglalarawan mula sa akda ni G. Gibbon: “Sa pamamagitan ng mga utos ng pagpapaubaya, inalis niya [Constantine] ang mga temporal na kawalan na hanggang ngayon ay humadlang sa pag-unlad ng Kristiyanismo; at ang aktibo at maraming ministro nito ay nakatanggap ng libreng pahintulot, isang liberal na panghihikayat, na irekomenda ang mga katotohanan ng paghahayag sa pamamagitan ng bawat argumento na maaaring makaapekto sa katwiran o kabanalan ng sangkatauhan. Ang eksaktong balanse ng dalawang relihiyon [Kristiyano at Pagano] ay nagpatuloy lamang ng ilang sandali....Ang mga lungsod na nagpahiwatig ng pasulong na kasigasigan sa pamamagitan ng boluntaryong pagsira ng kanilang mga templo [ang mga Pagano] ay nakilala sa pamamagitan ng mga pribilehiyo ng munisipyo, at binigyan ng gantimpala ng tanyag na mga pagbibigay donasyon... Ang kaligtasan ng mga karaniwang tao ay binili sa isang murang halaga, kung ito ay totoo na, sa isang taon, labindalawang libong lalaki ang nabautismuhan sa Roma, bukod pa sa isang proporsyonal na bilang ng mga kababaihan at mga bata, at na isang puting damit na may lamang dalawampung pirasong ginto ay ipinangako ng emperador sa bawat nagbalik-loob.” Ito ay “isang batas ni Constantine, na nagbigay ng kalayaan sa lahat ng alipin na dapat yumakap sa Kristiyanismo.” –Gibbon's Rome,Vol. 2, pp. 273, 274
“And the earth helped the woman, and the earth opened her mouth, and swallowed up the flood which the dragon cast out of his mouth.” Verse 16.
“At tinulungan ng lupa ang babae, at ibinuka ng lupa ang kaniyang bibig, at nilamon ang baha na ibinuka ng dragon sa kaniyang bibig.” Verse 16.
The “earth,” God’s mighty weapon, is finally to help the woman. It is to swallow up the “flood”; that is, the same Divine means which, according to the parable, takes away the tares and burns them, likewise takes away all who have joined the church but who are still pagan at heart. And what happens then? – The Scriptures supply the answer:
Ang “lupa,” ang makapangyarihang sandata ng Diyos, ay sa wakas ay tutulong sa babae. Ito ay upang lamunin ang "baha"; ibig sabihin, ang parehong Banal na paraan na ayon sa talinghaga ay nag-aalis ng mga pangsirang damo at nagsusunog sa kanila, gayundin ang nag-aalis ng lahat ng sumapi sa iglesia ngunit mga pagano pa rin ang puso. At ano ang mangyayari pagkatapos? – Ang Kasulatan ay nagbibigay ng sagot:
“The dragon was wroth with the woman, and went to make war with the remnant of her seed, which keep the commandments of God, and have the testimony of Jesus Christ.” Verse 17.
“Nagalit ang dragon sa babae, at humayo upang makipagdigma sa nalabi sa kanyang binhi, na tumutupad ng mga utos ng Diyos, at may patotoo tungkol kay Jesu-Cristo.” Talata 17
The term “remnant” discloses that her seed is divided into two parts: The one is taken, the other is left. Nehemiah, for example, explains: “The remnant that are left of the captivity there in the province are in great affliction and reproach.” Neh. 1:3. A “remnant” always represents one part of the whole, either large or small.
Ang terminong "nalabi" ay nagbubunyag na ang kanyang binhi ay nahahati sa dalawang bahagi: Ang isa ay kinuha, ang isa ay naiwan. Si Nehemias, halimbawa, ay nagpaliwanag: “Ang nalabi na naiwan sa pagkabihag doon sa lalawigan, ay nasa malaking kapighatian at kakutyaan.” Neh. 1:3. Ang "nalabi" ay palaging kumakatawan sa isang bahagi ng kabuuan, malaki man o maliit.
And notice that the dragon wars, not against a remnant of the “flood,” but against the remnant of her seed. Christ being the woman’s only child, her seed are therefore the Christians, those who are born into the church through the Spirit of Christ. Accordingly, the act of taking the first fruits to Mount Sion (Rev. 14:1) brings about a condition which makes a remnant of those who are still left among the Gentiles. In this instance, therefore, they, the second fruits, are the remnant.
At pansinin na ang dragon ay nakipagdigma, hindi laban sa isang nalabi ng “ baha ,” kundi laban sa labi ng kanyang binhi . Si Cristo bilang kaisa-isang anak ng babae, ang kanyang binhi samakatuwid ay ang mga Kristiyano, yaong mga ipinanganak sa iglesia sa pamamagitan ng Espiritu ni Cristo. Alinsunod dito, ang pagdadala ng mga unang bunga sa Bundok Sion (Apoc. 14:1) ay nagdudulot ng kondisyon na ang nalabi ay yaong nanatili na umalis sa mula sa mga Hentil. Sa pagkakataong ito, samakatuwid, ang nalabi ay ang pangalawang bunga.
Let it be remembered that it is after the earth swallows the flood that the dragon is to be wroth with the woman, and “to make war with the remnant of her seed [not with her personally], which keep the commandments of God and have the testimony of Jesus Christ.” Rev. 12:16 17. Clearly, then, there is no escaping the conclusion that the doing away with Satan’s flood is doubtless the purifying of the church, the destroying of those who have joined the church through the aid of the serpent. This purifying is the very thing that enables the church as a body to keep the commandments of God and also to have the testimony of Jesus Christ, the living Spirit of Prophecy (Rev. 19:10), in her midst. This is her only hope, her only strength, her only deliverance. In this light, Inspiration now puts new life into the words –
Tandaan na pagkatapos nilamon ng lupa ang baha, ang dragon ay nagalit sa babae, at “upang makipagdigma sa nalabi sa kanyang binhi [hindi sa kanya personal], na sumusunod sa mga utos ng Diyos at may patotoo ni Jesu-Kristo.” Apoc. 12:16 17. Maliwanag, kung gayon, hindi makakatakas sa konklusyon na ang pagpuksa sa baha ni Satanas ay walang alinlangan na paglilinis ng iglesia, ang pagsira sa mga sumapi sa iglesia sa tulong ng ahas. Ang pagdadalisay na ito ang mismong bagay na nagbibigay-daan sa iglesia bilang isang katawan na sundin ang mga utos ng Diyos at magkaroon din ng patotoo kay Jesucristo, ang buhay na Espiritu ng Propesiya (Apoc. 19:10), sa kanyang gitna. Ito ang tanging pag-asa niya, ang tanging lakas niya, ang tanging paglaya niya. Sa ganitong liwanag, inilalagay na ngayon ng Inspirasyon ang bagong buhay sa mga salita -
“Awake, awake; put on thy strength, O Zion; put on thy beautiful garments, O Jerusalem, the holy city: for henceforth there shall no more come into thee the uncircumcised and the unclean.” Isa. 52:1.
“Gumising, gising; isuot mo ang iyong lakas, O Sion; isuot mo ang iyong magagandang kasuotan, O Jerusalem, ang banal na lungsod: sapagka't mula ngayon ay hindi na papasok sa iyo ang hindi tuli at ang marumi.” Isa. 52:1.
The church’s purification, therefore, will not bring the millennial time of peace. Indeed not but it will bring the end of the wicked in the church, and with it Satan’s greatest wrath against the remnant, against those who, while still among the Gentiles, dare thereafter to take their stand on the Lord’s side. They shall, nevertheless, be delivered if they, as it were risk their lives – if they take their stand on the Lord’s side and thereby put their names in the “book.” Dan. 12:1.
Ang paglilinis ng iglesia, samakatuwid, ay hindi magdadala ng milenyal na panahon ng kapayapaan. Tunay na hindi ngunit ito ang magdadala sa wakas ng masasama sa simbahan, at kasama nito ang pinakadakilang galit ni Satanas laban sa nalabi, laban sa mga tao na habang nasa gitna pa ng mga Gentil ay nangahas na manindigan sa panig ng Panginoon. Sila, gayunpaman, ay maliligtas kung sila ay manindigan sa panig ng Panginoon at sa gayon ay ilagay ang kanilang mga pangalan sa “aklat.” Dan. 12:1.
The dragon cannot war with the woman, the church that is made up of the first fruits, because at that time she is with the Lamb on Mt. Sion (Rev. 14:1), out of the dragon’s reach.
Ang dragon ay hindi maaaring makipagdigma sa babae, ang iglesya na binubuo ng mga unang bunga, dahil sa panahong iyon ay kasama niya ang Kordero sa Bundok Sion (Apoc. 14:1), na hindi maaabot ng dragon.
Friday - September 30
Further Study
“Before the entrance of evil there was peace and joy throughout the universe. All was in perfect harmony with the Creator's will. Love for God was supreme, love for one another impartial. Christ the Word, the Only Begotten of God, was one with the eternal Father,—one in nature, in character, and in purpose,—the only being in all the universe that could enter into all the counsels and purposes of God. By Christ the Father wrought in the creation of all heavenly beings. “By Him were all things created, that are in heaven, ... whether they be thrones, or dominions, or principalities, or powers” (Colossians 1:16); and to Christ, equally with the Father, all heaven gave allegiance. GC 493.1
“Bago ang pagpasok ng kasamaan ay nagkaroon ng kapayapaan at kagalakan sa buong sansinukob. Ang lahat ay ganap na naaayon sa kalooban ng Lumikha. Ang pag-ibig sa Diyos ay pinakamataas, ang pag-ibig sa isa't isa ay walang kinikilingan. Si Kristo na Salita, ang Bugtong na Anak ng Diyos, ay kaisa ng walang hanggang Ama,—isa sa kalikasan, sa pagkatao, at sa layunin,—ang tanging nilalang sa buong sansinukob na maaaring pumasok sa lahat ng mga payo at layunin ng Diyos. Sa pamamagitan ni Cristo ang Ama ay gumawa sa paglikha ng lahat ng makalangit na nilalang. “Sa pamamagitan Niya ay nilikha ang lahat ng mga bagay, na nasa langit, ... maging mga trono, o mga paghahari, o mga pamunuan, o mga kapangyarihan” ( Colosas 1:16 ); at kay Cristo, kapantay ng Ama, ang buong langit ay nagbigay ng katapatan. GC 493.1
“The law of love being the foundation of the government of God, the happiness of all created beings depended upon their perfect accord with its great principles of righteousness. God desires from all His creatures the service of love—homage that springs from an intelligent appreciation of His character. He takes no pleasure in a forced allegiance, and to all He grants freedom of will, that they may render Him voluntary service. GC 493.2
“Ang batas ng pag-ibig bilang saligan ng pamahalaan ng Diyos, ang kaligayahan ng lahat ng nilikhang nilalang ay nakasalalay sa kanilang perpektong pagsang-ayon sa mga dakilang alituntunin nito ng kabutihan. Ninanais ng Diyos mula sa lahat ng Kanyang mga nilalang ang paglilingkod sa pag-ibig—paggalang na nagmumula sa isang matalinong pagpapahalaga sa Kanyang pagkatao. Hindi Siya nalulugod sa isang sapilitang katapatan, at sa lahat ay binibigyan Niya ng kalayaan sa kalooban, upang sila ay makapagbigay sa Kanya ng kusang-loob na paglilingkod. GC 493.2
“But there was one that chose to pervert this freedom. Sin originated with him who, next to Christ, had been most honored of God and who stood highest in power and glory among the inhabitants of heaven. Before his fall, Lucifer was first of the covering cherubs, holy and undefiled. “Thus saith the Lord God; Thou sealest up the sum, full of wisdom, and perfect in beauty. Thou hast been in Eden the garden of God; every precious stone was thy covering.... Thou art the anointed cherub that covereth; and I have set thee so: thou wast upon the holy mountain of God; thou hast walked up and down in the midst of the stones of fire. Thou wast perfect in thy ways from the day that thou wast created, till iniquity was found in thee.” Ezekiel 28:12-15. GC 493.3
“Ngunit may isa na piniling baluktutin ang kalayaang ito. Ang kasalanan ay nagmula sa kanya na, kasunod ni Kristo, ay pinarangalan nang lubos ng Diyos at ang pinakamataas sa kapangyarihan at kaluwalhatian sa mga naninirahan sa langit. Bago siya bumagsak, si Lucifer ang una sa mga nakatakip na kerubin, banal at walang dungis. “Ganito ang sabi ng Panginoong Diyos; Iyong tinatakan ang kabuuan, puno ng karunungan, at sakdal sa kagandahan. Ikaw ay nasa Eden na halamanan ng Dios; bawat mahalagang bato ay iyong pantakip.... Ikaw ang pinahirang kerubin na tumatakip; at inilagay kita sa gayon: ikaw ay nasa banal na bundok ng Dios; ikaw ay lumakad nang paitaas at pababa sa gitna ng mga batong apoy. Ikaw ay sakdal sa iyong mga lakad mula sa araw na ikaw ay lalangin, hanggang sa ang kasamaan ay nasumpungan sa iyo.” Ezekiel 28:12-15 . GC 493.3
“Lucifer might have remained in favor with God, beloved and honored by all the angelic host, exercising his noble powers to bless others and to glorify his Maker. But, says the prophet, “Thine heart was lifted up because of thy beauty, thou hast corrupted thy wisdom by reason of thy brightness.” Verse 17. Little by little, Lucifer came to indulge a desire for self-exaltation. “Thou hast set thine heart as the heart of God.” “Thou hast said, ... I will exalt my throne above the stars of God: I will sit also upon the mount of the congregation....I will ascend above the heights of the clouds; I will be like the Most High.” Verse 6; Isaiah 14:13, 14. Instead of seeking to make God supreme in the affections and allegiance of His creatures, it was Lucifer's endeavor to win their service and homage to himself. And coveting the honor which the infinite Father had bestowed upon His Son, this prince of angels aspired to power which it was the prerogative of Christ alone to wield.” GC 494.1
“Maaari sanang manatili si Lucifer sa pabor ng Diyos, minamahal at pinarangalan ng lahat ng hukbo ng mga anghel, na ginagamit ang kanyang marangal na kapangyarihan upang pagpalain ang iba at para luwalhatiin ang kanyang Lumikha. Ngunit, sabi ng propeta, "Ang iyong puso ay nagmataas dahil sa iyong kagandahan, iyong sinira ang iyong karunungan dahil sa iyong ningning." Verse 17 . Unti-unti, dumating si Lucifer upang magpakasawa sa isang pagnanais para sa pagdakila sa sarili. "Iyong inilagay ang iyong puso bilang puso ng Diyos." “Iyong sinabi, ... aking itataas ang aking luklukan sa itaas ng mga bituin ng Dios: Ako'y uupo rin sa bundok ng kapisanan....ako'y aakyat sa itaas ng mga kaitaasan ng mga ulap; Ako ay magiging katulad ng Kataas-taasan.” Verse 6 ; Isaias 14:13, 14 . Sa halip na hangarin na gawing pinakamataas ang Diyos sa pagmamahal at katapatan ng Kanyang mga nilalang, ito ay ang pagsisikap ni Lucifer na makuha ang kanilang paglilingkod at pagpupugay sa kanyang sarili. At sa pag-iimbot ng karangalan na ipinagkaloob ng walang hanggang Ama sa Kanyang Anak, ang prinsipe ng mga anghel na ito ay naghangad ng kapangyarihan na tanging si Cristo lamang ang may karapatang humawak. ” GC 494.1