Extreme Heat

Monday - July 25

Wayward Israel

Hosea 2:1-12

Hos. 2:1—Say ye unto your brethren, Ammi; and to your sisters, Ruhamah.

Sabihin ninyo sa inyong mga kapatid, Ammi; at sa iyong mga kapatid na babae, Ruhamah.

Here we see that the names of the two children of chapter 1 are again mentioned, but the first two letters of each name have been dropped:

Dito makikita natin na ang mga pangalan ng dalawang anak sa unang (1) kabanata ay muling binanggit, ngunit ang unang dalawang titik ng bawat pangalan ay inialis:

Lo-ruhamah has become Ruhamah, and Lo-Ammi has become Ammi. Now the fact that these are the brother and sister of Jezreel, bears out the truth that the one whom the Lord commands to speak to them, is Jezreel, the first-born of the three. He is to deliver the message to his brethren, Ammi and Ruhamah.

Si Lo-ruhamah ay naging Ruhamah, at si Lo-Ammi ay naging Ammi. Ngayon ang katotohanan na sila ang mga kapatid na lalaki at kapatid na babae ni Jezreel, ay nagpapakita na ang isa na inuutusan ng Panginoon na magsalita sa kanila, ay si Jezreel, ang panganay sa tatlo. Siya ang maghahatid ng mensahe sa kanyang mga kapatid, sina Ammi at Ruhamah.

Now, what is it all about? —It is not too difficult to see. The one to whom God speaks, Jezreel, represents a prophet. His brother and sister, Ammi and Ruhamah, can only represent the church membership, both male and female. In actuality Jezreel must deliver God's message to them. And here is the message:

Ngayon, ano ang lahat ng ito? —Hindi ito masyadong mahirap makita. Ang isa na kinakausap ng Diyos, si Jezreel, ay kumakatawan sa isang propeta. Ang kanyang kapatid na lalaki at babae, sina Ammi at Ruhamah, ay maaari lamang kumatawan sa mga miyembro ng simbahan, kapwa lalaki at babae. Sa katunayan, ang Jezreel ay dapat maghatid ng mensahe ng Diyos sa kanila. At narito ang mensahe:

Verse 2—Plead with your mother, plead: for she is not My wife, neither am I her husband: let her therefore put away her whoredom out of her sight, and her adulteries from between her breasts.

Makipagtalo ka sa iyong ina, makipagtalo ka: sapagka't hindi ko siya asawa, ni ako'y kaniyang asawa: alisin nga niya ang kaniyang pakikiapid sa kaniyang paningin, at ang kaniyang mga pangangalunya sa pagitan ng kaniyang mga dibdib.

The fact that God Himself calls the prophet Hosea's visionary wife His own wife, reveals that she represents the church, that Hosea represents God, and that while Jezreel represents the mouthpiece of God, Ammi and Ruhamah represent the church membership. In childhood (Hosea 1), they represent the Old Testament church, the Hebrews, but in their youth, having their names altered, (Hosea 2), they represent the New Testament church, the Christians.

Ang katotohanan na tinawag mismo ng Diyos ang asawa ng propetang si Oseas sa pangitain na Kanyang sariling asawa, ay nagpapakita na siya ay kumakatawan sa simbahan, na si Oseas ay kumakatawan sa Diyos, at habang ang Jezreel ay kumakatawan sa tagapagsalita ng Diyos, sina Ammi at Ruhamah ay kumakatawan naman sa mga miyembro ng simbahan. Sa pagkabata (Oseas 1), kinakatawan nila ang simbahan ng Lumang Tipan, ang mga Hebreo, ngunit sa kanilang kabataan, nang binago ang kanilang mga pangalan, (Oseas 2), kinakatawan nila ang simbahan ng Bagong Tipan, ang mga Kristiyano.

Now that the laity, at the command of God are through a prophet to plead with the church, therefore, the reformation here called forth is sponsored by Inspiration and carried out by the laity. It is the long expected revival and reformation to the Laodiceans, and hence a layman's movement called forth by the revived Spirit of Prophecy.

Ngayon na ang mga miyembro, sa utos ng Diyos na ipinarating sa pamamagitan ng isang propeta ay dapat na makiusap sa iglesia, samakatuwid, ang repormasyon na pinapanawagan dito ay itinataguyod ng Inspirasyon at isasagawa ng mga miyembro. Ito ay ang matagal na inaasahang pagbabagong-buhay at repormasyon sa mga Laodicean, at samakatuwid ay isang kilusan ng mga karaniwang miyembro na tinawag mula sa muling binuhay na Espiritu ng Propesiya.

From this prophecy, you see, the Denomination is by God Himself charged with "whoredom," with having illicit connections with the world. This lewdness she must give up if she is to obtain favor with God.

Mula sa propesiya na ito, makikita na ang Denominasyon ay inakusahan mismo ng Diyos na "nagpapatutot”, sa pagkakaroon niya ng bawal na koneksyon sa mundo. Ang kahalayan na ito ay dapat niyang talikuran kung nais niyang magtamo ng kabutihan sa Diyos.

These are not man's words, you understand, but God's. And should we not be grateful that He is doing everything He can to save us? The church must repent, says the Lord:

Ito ay hindi mga salita ng tao, naiintindihan mo, ngunit sa Diyos. At hindi ba tayo dapat magpasalamat na ginagawa Niya ang lahat ng Kanyang makakaya para iligtas tayo? Ang iglesia ay dapat magsisi, sabi ng Panginoon:

Verse 3—Lest I strip her naked, and set her as in the day that she was born, and make her as a wilderness, and set her like a dry land, and slay her with thirst.

Baka siya'y hubaran ko, at ilagay ko siyang gaya noong araw na siya'y ipanganak, at gawin siyang parang ilang, at ilagay siyang parang tuyong lupa, at patayin siya sa uhaw.

The Denomination often boasts of gain in mem¬bership (children), but God charges that those whom she brings in are illegitimate children! And how could it be otherwise if the church herself is corrupted with the world? What else could her converts be? What would free them from the worldly influences, if she (the ministry), is herself tainted with the practices of the world? Indeed her converts cannot be lawful children.

Ang Denominasyon ay madalas na ipinagmamalaki ang nagiging paglago ng bilang ng mga ¬miyembro (mga anak), ngunit inaakusahan ng Diyos na ang mga dinadala niya ay mga anak sa labas! At paano nga ito hindi mangyayari kung ang iglesia mismo ay nadudungisan ng mundo? Ano pa kaya ang kanyang mga kumbertido? Ano ang magpapalaya sa kanila mula sa makamundong impluwensya, kung siya (ang ministeryo), ay mismong nabahiran ng mga gawain ng mundo? Tunay na ang kanyang mga nagbalik-loob ay hindi maaaring maging legal na mga anak.

Verse 5—For their mother hath played the harlot: she that conceived them hath done shamefully: for she said, I will go after my lovers, that give me my bread and my water, my wool and my flax, mine oil and my drink.

Sapagka't ang kanilang ina ay nagpatutot: siya na naglihi sa kanila ay gumawa ng kahiya-hiya: sapagka't kaniyang sinabi, Ako'y susunod sa aking mga mangingibig, na nagbibigay sa akin ng aking tinapay at ng aking tubig, ng aking lana at ng aking lino, ng aking langis at ng aking inumin. .

The church has gone after the world because she mistakenly thinks that her support comes from worldlings, from her "lovers."

Ang iglesia ay sumusunod sa mundo dahil sa mali niyang kaisipan na ang kanyang suporta ay nagmumula sa mga makamundo, mula sa kanyang "mga mangingibig."

Verse 6—Therefore, behold, I will hedge up thy way with thorns, and make a wall, that she shall not find her paths.

Kaya't, narito, aking babarangan ang iyong daan ng mga tinik, at gagawa ako ng isang pader, upang hindi niya matagpuan ang kaniyang mga landas.

Here we see that the church proposes, but that God disposes; her plans do not work out as expected—she loses her way as does a ship without chart or compass drifting at sea.

Dito makikita natin na ang iglesia ay nagmumungkahi, ngunit ang Diyos ang nagtatakwil; ang kaniyang mga plano ay hindi magaganap gaya ng inaasahan—naliligaw siya gaya ng barkong walang giya na nagpapaanod-anod sa dagat.

Verse 7—And she shall follow after her lovers, but she shall not overtake them; and she shall seek them, but shall not find them: then shall she say, I will go and return to my first husband; for then was it better with me than now.

At hahabulin niya ang kanyang mga mangingibig, ngunit hindi niya sila maaabutan; at hahanapin niya sila, ngunit hindi niya masusumpungan: kung magkagayo'y sasabihin niya, Ako'y yayaon at babalik sa aking unang asawa; sapagkat noon ay mas mabuti sa akin kaysa ngayon.

Again we see that trials and adverse circumstances are for our good, for thus is the church brought to her right senses.

Muli nating nakikita na ang mga pagsubok at masamang kalagayan ay para sa ating ikabubuti, dahil sa gayon ang iglesia ay magbabalik sa kanyang tamang katinuan.

Verses 8-12—For she did not know that I gave her corn, and wine, and oil, and multiplied her silver and gold, which they prepared for Baal. Therefore will I return, and take away My corn in the time thereof, and My wine in the season thereof, and will recover My wool and My flax given to cover her nakedness. And now will I discover her lewdness in the sight of her lovers, and none shall deliver her out of Mine hand. I will also cause all her mirth to cease, her feast days, her new moons, and her Sabbaths, and all her solemn feasts. And I will destroy her vines and her fig trees, whereof she hath said, These are my rewards that my lovers have given me: and I will make then a forest, and the beasts of the field shall eat them.

Sapagka't hindi niya nalalaman na aking ibinigay sa kaniya ang trigo, at alak, at langis, at pinarami ko ang kaniyang pilak at ginto, na kanilang inihanda para kay Baal. Kaya't ako'y babalik, at aking aalisin ang aking trigo sa kapanahunan niyaon, at ang Aking alak sa kapanahunan niyaon, at aking babawiin ang Aking lana at ang Aking lino na ibinigay upang takpan ang kaniyang kahubaran. At ngayo'y aking ihahayag ang kaniyang kahalayan sa paningin ng kaniyang mga mangingibig, at walang magliligtas sa kaniya sa aking kamay. Patitigilin ko rin ang lahat niyang kasayahan, ang kanyang mga kapistahan, ang kanyang mga bagong buwan, at ang kanyang mga Sabbath, at ang lahat ng kanyang mga takdang kapistahan. At aking sisirain ang kaniyang mga baging at ang kaniyang mga puno ng igos, na kaniyang sinabi, Ito ang aking mga ganti na ibinigay sa akin ng aking mga mangingibig: at ako nga'y gagawa ng isang gubat, at ang mga hayop sa parang ay kakainin.

From these verses we see that it was just such a departure from God that caused the church in her early Christian era to lose her path and all her possessions, including her feast days, her new moons, her Sabbaths, and all her solemn feasts.

Mula sa mga talatang ito ay makikita natin na ang naging paglayong ito sa Diyos ang naging sanhi ng pagkawala ng landas ng iglesia sa unang panahon ng Kristyano at lahat ng kanyang ari-arian, kabilang ang kanyang mga araw ng kapistahan, ang kanyang mga bagong buwan, ang kanyang mga Sabbath, at ang lahat ng kanyang mga solemne na kapistahan.

This is exactly what happened when the "Dark Ages" of religion began. The Pagans in whose clutches the church fell were no more to blame for the church's going into darkness than were the Chaldeans of destroying Judah and her temple. The real blame falls on the church herself. And this should be a lasting lesson to each of us, that we should never again have illicit connection with the world, should never depart from the Lord.

Ganito nga ang nangyari noong nagsimula ang "Dark Ages" ng relihiyon. Ang mga Pagano na kung saan ang iglesia ay nahulog ay hindi na dapat sisihin sa pagpunta sa iglesia sa kadiliman kaysa sa mga Caldean ng pagsira sa Juda at sa kanyang templo. Ang tunay na kasalanan ay nasa iglesia mismo. At ito ay dapat na isang pangmatagalang aral sa bawat isa sa atin, na hindi na tayo dapat muling magkaroon ng bawal na kaugnayan sa mundo, hindi na dapat humiwalay sa Panginoon.

Now, let us read what other experiences the church was to go through:

Ngayon, basahin natin kung ano ang iba pang mga karanasan na dapat pagdaanan ng simbahan:

Verses 13,14—And I will visit upon her the days of Baalim, wherein she burned incense to them, and she decked herself with her earrings and her jewels, and she went after her lovers, and forgat Me, saith the Lord. Therefore, behold, I will allure her, and bring her into the wilderness, and speak comfortably unto her.

At aking dadalawin sa kaniya ang mga araw ni Baalim, na kaniyang pinagsunogan ng kamangyan sa kanila, at kaniyang ginayakan ang kaniyang sarili ng kaniyang mga hikaw at ng kaniyang mga hiyas, at kaniyang sinundan ang kaniyang mga mangingibig, at nilimot niya ako, sabi ng Panginoon. Kaya't, narito, aking hihikayatin siya, at dadalhin ko siya sa ilang, at magsasalita akong may kaaliwan sa kaniya.

Notice that the Lord visits the church not when she is in good spiritual standing with Him, but when she is in her greatest idolatry. Indeed, He could not visit her at a more opportune time, because only when she is in greatest darkness can she possibly discern light. And her condition, you know, can never improve unless He should call on her. Thus it was in John the Baptist's day, also when the Protestant reformation came, and thus it is today. God knows how to save. Saving is His chief concern.

Pansinin na ang Panginoon ay bibisita sa iglesia hindi kapag siya ay nasa mabuting espirituwal na katayuan sa Kanya, ngunit kapag siya ay nasa kanyang pinakadakilang idolatriya. Sa katunayan, hindi Niya siya maaaring bisitahin sa isang mas angkop na oras, dahil kapag siya ay nasa pinakamatinding kadiliman lamang niya maaaring makilala ang liwanag. At ang kanyang kalagayan ay hindi kailanman maaaring bumuti maliban kung Siya ay tumawag sa kanya. Ganito ang nangyari sa panahon ni Juan Bautista, gayundin nang dumating ang Protestanteng repormasyon, at gayon din ngayon. Alam ng Diyos kung paano magligtas. Ang pagliligtas ang Kanyang pangunahing alalahanin.

"God requires certain things of His people; if they say, I will not give up my heart to do this thing, the Lord lets them go on in their supposed wise judgment without heavenly wisdom, until this scripture [lsa. 28:13] is fulfilled. You are not to say, I will follow the Lord's guidance up to a certain point that is in harmony with my judgment, and then hold fast to your own ideas, refusing to be molded after the Lord's similitude. Let the question be asked, Is this the will of the Lord? not, Is this the opinion or judgment of _________?" —Testimonies to Ministers, p. 419.

"Ang Diyos ay nangangailangan ng ilang mga bagay mula sa Kaniyang bayan; kung sasabihin nila, Hindi ko ibibigay ang aking puso na gawin ang bagay na ito, hinahayaan sila ng Panginoon na magpatuloy sa kanilang inaakalang matalinong paghatol na walang makalangit na karunungan, hanggang sa matupad ang banal na kasulatang ito sa [lsa. 28:13]. Huwag mong sabihing, susundin ko ang patnubay ng Panginoon hanggang sa isang tiyak na punto na naaayon sa aking paghatol, at pagkatapos ay manghawakan nang mahigpit sa iyong sariling mga ideya, na tumatangging hubugin ayon sa pagkakatulad ng Panginoon. Itanong nga ang bagaya na ito -- Ito ba ang kalooban ng Panginoon? At hindi, Ito ba ang opinyon o paghatol ng ----?" —Testimonies to Ministers, p. 419 .

Verse 15—And I will give her her vineyards from thence, and the valley of Achor for a door of hope: and she shall sing there, as in the days of her youth, and as in the day when she came up out of the land of Egypt.

At ibibigay ko sa kaniya ang kaniyang mga ubasan mula roon, at ang libis ng Achor na isang pintuan ng pag-asa: at doon siya aawit, gaya noong mga araw ng kaniyang kabataan, at gaya noong araw na siya'y umahon mula sa lupain ng Ehipto.

As a result of her vineyards' being restored, and also of her being given the valley of Achor for a door of hope, the church is to sing as in the days of her youth, as when she came up out of Egypt and lodged in the Promised Land. What could her vineyard be but her own land? And if the valley of Achor is for a door of hope to her, what can it be but what it was in Joshua's time—removal of the Achans of today from her midst (Hos. 2:15)? Indeed, this is her only hope—in fact, even more so than it was in the day of Israel's defeat at Ai, the gate to the Promised Land.

Dahil sa pagpapanumbalik ng kanyang mga ubasan, at sa pagbibigay sa kanya ng libis ng Achor bilang isang pintuan ng pag-asa, ang iglesia ay aawit gaya noong mga araw ng kanyang kabataan, gaya nang siya ay umahon mula sa Ehipto at tumira sa ang Lupang Pangako. Ano kaya ang kanyang ubasan kundi ang kanyang sariling lupain? At kung ang libis ng Achor ay isang pintuan ng pag-asa sa kanya, ano pa kaya ito kung hindi ang nangyari noong panahon ni Joshua—ang pag-alis ng mga Achan sa ngayon mula sa gitna niya (Hos. 2:15)? Sa katunayan, ito lamang ang kaniyang pag-asa—higit pa kaysa noong araw ng pagkatalo ng Israel sa Ai, ang pintuang-daan patungo sa Lupang Pangako.

"The class who do not feel grieved over their own spiritual declension, nor mourn over the sins of others, will be left without the seal of God. The Lord commissions His messengers, the men with slaughtering weapons in their hands: 'Go ye after him through the city, and smite; let not your eye spare, neither have ye pity; slay utterly old and young, both maids and little children, and women; but come not near any man upon whom is the mark; and begin at my sanctuary. Then they began at the ancient men which were before the house.'

"Ang klase na hindi nakadarama ng kalungkutan sa kanilang sariling espirituwal na pagkukulang, o nagdadalamhati sa mga kasalanan ng iba, ay maiiwan nang walang tatak ng Diyos. Inutusan ng Panginoon ang Kanyang mga mensahero, ang mga lalaking may mga sandata sa pagpatay sa kanilang mga kamay: “Magsiparoon kayo sa bayan na magsisunod sa kaniya, at manakit kayo:; huwag magpatawad ang inyong mata, o kayo man ay mahabag; Lipulin ninyong lubos ang matanda, ang binata at ang dalaga, at ang mga bata at ang mga babae; nguni't huwag lumapit sa sinomang lalake na tinandaan; at inyong pasimulan sa aking santuario. Nang magkagayo'y kanilang pinasimulan sa mga matandang lalake na nangasa harap ng bahay.” Eze 9:5-6

"Here we see that the church—the Lord's sanctuary—was the first to feel the stroke of the wrath of God. The ancient men, those to whom God had given great light, and who had stood as guardians of the spiritual interests of the people, had betrayed their trust. They had taken the position that we need not look for miracles and the marked manifestation of God's power as in former days. Times have changed. These words strengthen their unbelief, and they say, The Lord will not do good, neither will He do evil. He is too merciful to visit His people in judgment. Thus peace and safety is the cry from men who will never again lift up their voice like a trumpet to show God's people their transgressions and the house of Jacob their sins. These dumb dogs, that would not bark, are the ones who feel the just vengeance of an offended God. Men, maidens, and little children, all perish together." —Testimonies, Vol. 5, p. 211.

"Dito makikita natin na ang iglesia—ang santuwaryo ng Panginoon—ang unang makakaranas ng hagupit ng poot ng Diyos. Ang mga matatandang lalaki, na pinagkalooban ng mga dakilang liwanag at tumayong gabay sa espiritwal na interes ng bayan ay nagtaksil sa kanilang pagtitiwala. Kinuha nila ang posisyon na hindi na natin kailangang maghanap ng mga himala at ang tandang pagpapakita ng kapangyarihan ng Diyos tulad ng noong unang panahon. Nagbago ang mga panahon. Ang mga salitang ito ay nagpapatibay sa kanilang kawalan ng pananampalataya, at sinasabi nila, Ang Panginoo'y hindi gagawa ng mabuti, ni gagawa man siya ng masama. Siya ay masyadong maawain upang dalawin ang Kanyang bayan sa paghatol. Kaya ang kapayapaan at kaligtasan ay ang sigaw mula sa mga tao na hindi na muling magtataas ng kanilang tinig na parang trumpeta upang ipakita sa bayan ng Diyos ang kanilang mga pagsalangsang at sa sambahayan ni Jacob ang kanilang mga kasalanan. Ang mga piping asong ito, na hindi tumatahol, ay siyang nakadarama ng makatarungang paghihiganti ng isang nasaktang Diyos. Ang mga lalaki, mga dalaga, at maliliit na bata, lahat ay namamatay nang magkakasama." — Testimonies, Vol. 5, p. 211.

Verse 16—And it shall be at that day, saith the Lord, that thou shalt call Me Ishi; and shalt call Me no more Baali.

At mangyayari sa araw na yaon, sabi ng Panginoon, na tatawagin mo akong Ishi; at hindi na ako tatawaging Baali.

So it is that after the hypocrites and sinners are taken out of the way, the church shall no longer call the Saviour Baali (Lord), but she shall call him Ishi (Husband). The significance is that then He will truly be her husband, whereas now He is to her as it were only some great personality.

Kaya't pagkatapos na alisin ang mga mapagkunwari at makasalanan, hindi na tatawagin ng iglesia ang Tagapagligtas na Baali (Panginoon), ngunit tatawagin niya itong Ishi (Asawa). Nangangahulugan na Siya ay tunay na magiging asawa niya, samantalang Siya ngayon ay para sa kanya na parang isang dakilang personalidad lamang.

Verse 18—And in that day will I make a covenant for them with the beasts of the field, and with the fowls of heaven, and with the creeping things of the ground: and I will break the bow and the sword and the battle out of the earth, and will make them to lie down safely.

At sa araw na yaon ay makikipagtipan ako sa kanila sa mga hayop sa parang, at sa mga ibon sa himpapawid, at sa mga umuusad sa lupa: at aking babaliin ang busog at ang tabak at ang pakikipagbaka. ng lupa, at pahihigain silang tiwasay.

Here is peace, the only peace that one can have today if he so desires. This is peace overflowing with safety. The saints, after the sinners have been removed from among them, need not fear beasts, fowls or creeping things of the ground, neither gun nor sword; they shall lie down in confidence and assurance that nothing shall hurt them, for He "Whose fan is in His hand, . . . will throughly purge His floor, and gather His wheat into the garner; but He will burn up the chaff with unquenchable fire." Matt. 3:12.

Narito ang kapayapaan, ang tanging kapayapaan na maaaring magkaroon ang isang tao ngayon kung nanaisin niya. Ito ay kapayapaang naguumapaw sa kaligtasan. Ang mga banal, pagkatapos na maalis ang mga makasalanan mula sa kanila, ay hindi kailangang matakot sa mga hayop, ibon o gumagapang na bagay sa lupa, ni baril o tabak; sila ay hihiga nang may pagtitiwala at katiyakang walang makakasakit sa kanila, sapagkat Siya “Na ang pamaypay ay nasa Kanyang kamay, . . . apoy." Matt. 3:12.

Verses 19-21—And I will betroth thee unto Me forever; yea, I will betroth thee unto Me in righteousness, and in judgment, and in loving-kindness, and in mercies. I will even betroth thee unto Me in faithfulness: and thou shalt know the Lord. And it shall come to pass in that day, I will hear, saith the Lord, I will hear the heavens, and they shall hear the earth.

At ikaw ay aking ikakasal sa Akin magpakailanman; oo, ikakaslan kita sa Akin sa katuwiran, at sa kahatulan, at sa kagandahang-loob, at sa mga kaawaan. Ako nga ay magiging asawa mo sa Akin sa pagtatapat: at iyong makikilala ang Panginoon. At mangyayari sa araw na yaon, aking didinggin, sabi ng Panginoon, aking didinggin ang langit, at kanilang didinggin ang lupa.

In saying that the Lord will hear the heavens, and the heavens the earth, Inspiration actually says that when these things take place on earth, the Lord is to be in the midst of His people, that He is to speak from earth and His subjects in heaven shall hear Him.

Sa pagsasabing diringgin ng Panginoon ang langit, at ang langit sa lupa, talagang sinasabi ng Inspirasyon na kapag nangyari ang mga bagay na ito sa lupa, ang Panginoon ay nasa gitna ng Kanyang bayan, na Siya ay magsasalita mula sa lupa at ang Kanyang lingkod sa langit ay maririnig Siya.

Verse 22—And the earth shall hear the corn, and the wine, and the oil; and they shall hear Jezreel.

At maririnig ng lupa ang trigo, at ang alak, at ang langis; at kanilang maririnig ang Jezreel.

To hear the corn, the wine, and the oil is to hear them speak, and since real corn, wine, and oil cannot speak, they must be figurative of spiritual food and drink—figurative of the mighty message in the great and dreadful day of the Lord. And by the fact that the people of the earth shall hear Jezreel, the mouthpiece of God, it is made clear that the call, "Come out of her, My people, that ye be not partakers of her sins, and that ye receive not of her plagues" (Rev. 18:4), will accomplish its appointed work. Those who come out, go into the aforementioned place of safety. And those who do not hear Jezreel shall perish as did the Jews who rejected the prophets in their day.

Ang marinig ang mais, ang alak, at ang langis ay ang marinig silang magsalita, at dahil ang tunay na mais, alak, at langis ay hindi makapagsalita, sila ay sumasagisag sa espirituwal na pagkain at inumin—tumutukoy sa makapangyarihang mensahe sa dakila at kakila-kilabot na araw ng Panginoon. At sa katotohanang maririnig ng mga tao sa lupa ang Jezreel, ang tagapagsalita ng Diyos, nilinaw na ang panawagang, “Lumabas kayo sa kanya, aking bayan, upang huwag kayong makibahagi sa kanyang mga kasalanan, at huwag ninyong tanggapin ng kaniyang mga salot” (Apoc. 18:4), ay gagawa sa kaniyang itinakdang gawain. Ang mga lalabas, pumunta sa nabanggit na lugar ng kaligtasan. At yaong mga hindi nakikinig sa Jezreel ay mamamatay gaya ng mga Hudyo na tumanggi sa mga propeta sa kanilang panahon.