Death in a Sinful World
Liksyon 2, Ikaapat na Semestre Oktubre 1-7, 2022
Ibahagi ang Liksyong ito
Sabbath Afternoon - October 1
Memory Text:
“Wherefore, as by one man sin entered into the world, and death by sin; and so death passed upon all men, for that all have sinned:” KJV — Romans 5:12
“Kaya, kung paano na sa pamamagitan ng isang tao ay pumasok ang kasalanan sa sanglibutan, at ang kamataya'y sa pamamagitan ng kasalanan; at sa ganito'y ang kamatayan ay naranasan ng lahat ng mga tao, sapagka't ang lahat ay nangagkasala.” KJV — Romans 5:12
“The heart of God never yearned toward His earthly children with deeper love and more compassionate tenderness than now. There never was a time when God was ready and waiting to do more for His people than now. And He will instruct and save all who choose to be saved in His appointed way. Those who are spiritual can discern spiritual things and see tokens of the presence and work of God everywhere. Satan, by his skillful and wicked strategy, led our first parents from the Garden of Eden—from their innocence and purity into sin and unspeakable wretchedness. He has not ceased to destroy; all the forces which he can command are diligently employed by him in these last days to compass the ruin of souls. He seizes every artifice that he can use to deceive, perplex, and confuse the people of God.” 3T 455.2
“Ang puso ng Diyos ay hindi kailanman nanabik sa Kanyang mga anak sa lupa na may mas malalim na pagmamahal at higit na habag kaysa ngayon. Walang panahon higit ngayon na ang Diyos ay handang gumawa ng maraming bagay para sa Kanyang bayan. At Kanyang tuturuan at ililigtas ang lahat ng pipili na maligtas sa Kanyang itinakda na paraan. Yaong mga nasa espiritu ay nakakikilala sa mga espirituwal na bagay at nakikita ang mga tanda ng presensya at gawain ng Diyos sa lahat ng dako. Si Satanas, sa pamamagitan ng kanyang mahusay at masamang stratehiya, ay tumukso sa ating mga unang magulang mula sa Halamanan ng Eden—mula sa kanilang kadalisayan tungo sa kasalanan at pagkapahamak. Hindi siya tumigil sa pagwasak; lahat ng puwersang maari niyang magamit ay kaniyang ginagamit sa mga huling araw na ito upang ipagpatuloy ang pagkawasak ng mga kaluluwa. Kinukuha niya ang bawat katha na magagamit niya para linlangin, guluhin, at lituhin ang bayan ng Diyos.” 3T 455.2
Sunday - October 2
Statements in Tension
Genesis 2:16, 17; 3:1-4
Why would God have needed to warn Adam and Eve if they couldn’t freely choose? Putting yourself in the position of Eve, why might the words in Genesis 3:1-4 have sounded convincing?
Bakit kailangan pang balaan ng Diyos sina Adan at Eva kung hindi sila malayang makakapili? Kung ilalagay mo ang iyong sarili sa posisyon ni Eva, paanong ang mga salita sa Genesis 3:1-4 ay makakaakit?
“Like the angels, the dwellers in Eden had been placed upon probation; their happy estate could be retained only on condition of fidelity to the Creator's law. They could obey and live, or disobey and perish. God had made them the recipients of rich blessings; but should they disregard His will, He who spared not the angels that sinned, could not spare them; transgression would forfeit His gifts and bring upon them misery and ruin. PP 53.1
“Tulad ng mga anghel, ang mga naninirahan sa Eden ay inilagay sa probasyon; ang kanilang masayang kalagayan ay mapananatili lamang sa kondisyon ng katapatan sa batas ng Lumikha. Maaari silang sumunod at mabuhay, o sumuway at mapahamak. Itinalaga sila ng Diyos upang tumanggap ng masaganang pagpapala; ngunit kung ipagwalang-bahala nila ang Kanyang kalooban, Siya na hindi nagpapatawad sa mga anghel na nagkasala, ay hindi makapagpatawad sa kanila; ang paglabag ay magdudulot ng kawalan ng Kanyang mga kaloob at magdadala sa kanila ng paghihirap at kapahamakan. PP 53.1
“In order to accomplish his work unperceived, Satan chose to employ as his medium the serpent—a disguise well adapted for his purpose of deception. The serpent was then one of the wisest and most beautiful creatures on the earth. It had wings, and while flying through the air presented an appearance of dazzling brightness, having the color and brilliancy of burnished gold... PP 53.4
“Upang maisakatuparan ang kanyang gawain nang hindi napapansin, pinili ni Satanas na gamitin ang ahas—bilang isang pagbabalatkayo na angkop sa kanyang layunin ng panlilinlang. Ang ahas noon ay isa sa pinakamatalino at pinakamagandang nilalang sa lupa. Ito ay may mga pakpak, at habang lumilipad sa himpapawid ay nagpakita ng isang anyo ng nakasisilaw na ningning, na may kulay at kinang ng pinaningning na ginto... PP 53.4
“The angels had cautioned Eve to beware of separating herself from her husband while occupied in their daily labor in the garden; with him she would be in less danger from temptation than if she were alone. But absorbed in her pleasing task, she unconsciously wandered from his side…Unmindful of the angels’ caution, she soon found herself gazing with mingled curiosity and admiration upon the forbidden tree. The fruit was very beautiful, and she questioned with herself why God had withheld it from them. Now was the tempter's opportunity. As if he were able to discern the workings of her mind, he addressed her…Had she been addressed by a being like the angels, her fears would have been excited; but she had no thought that the fascinating serpent could become the medium of the fallen foe.” PP 53.5
“Pinaalalahanan ng mga anghel si Eva na mag-ingat na mahiwalay sa kanyang asawa habang abala sa kanilang pang-araw-araw na gawain sa hardin; sapagka’t mas mababa ang panganib sa tukso kaysa sa kung siya ay nag-iisa. Ngunit dahil sa kanyang kasiya-siyang gawain, hindi niya namamalayan na napalayo siya sa kanyang tabi... Hindi naalaala ang bilin ng mga anghel, hindi nagtagal ay nasumpungan niya ang kanyang sarili na may halong kuryusidad at paghanga sa ipinagbabawal na puno. Napakaganda ng prutas, at napatanong siya sa sarili kung bakit ipinagkait ito ng Diyos sa kanila. Ngayon na ang pagkakataon ng manunukso. Para bang naunawaan niya ang takbo ng kanyang isipan, hinarap niya ito...Kung siya ay kinausap sa anyo ng anghel, ang takot ay darating sa kaniya ngunit hindi niya inakala na ang kaakit-akit na ahas ay maaaring maging ‘medium’ ng nahulog na kaaway.” PP 53.5
Satan, we are told, was not the only sinner in Heaven, for with him were cast out of Heaven a third of the angelic host (Rev. 12:4). These were cast out of Heaven because they gave heed to the words of Lucifer, to a man in Heaven, rather than giving heed to the word of God. This was the angels’ downfall. Lucifer himself fell when he aspired to be as God.
Gaya ng ating pagkabatid, hindi lamang si Satanas ang makasalanan sa Langit dahil kasama niyang pinalayas mula sa Langit ang ikatlong bahagi ng hukbo ng mga anghel (Apoc. 12:4). Ang mga ito ay pinalayas sa Langit dahil sila ay nakinig sa mga salita ni Lucifer, sa isang tao sa Langit, sa halip na makinig sa salita ng Diyos. Ito ang pagbagsak ng mga anghel. Si Lucifer mismo ay nahulog nang siya ay naghangad na maging tulad ng Diyos.
These two sins – trust in man, and desire to exalt self – are still the leading sin elements now here on earth. This was Eve’s stumbling block and to many even today it is still the stumbling block. No, appetite alone was not the cause of Eve’s downfall. The serpent did not say, “Thou shouldst eat of this fruit for it is wonderful, more delicious than any other fruit in the garden of God.” But he said: “God doth know that in the day ye eat thereof, then your eyes shall be opened, and ye shall be as gods, knowing good and evil.” Gen. 3:5.
Ang dalawang kasalanang ito – ang pagtitiwala sa tao at pagnanais na itaas ang sarili - ay siya pa ring mga nangungunang elemento ng kasalanan ngayon dito sa lupa. Ito ang naging katitisuran ni Eva at sa marami hanggang ngayon. Hindi, hindi lang gana sa pagkain ang dahilan ng pagbagsak ni Eva. Hindi sinabi ng ahas, “ Kainin mo ang bungang ito sapagkat ito ay kamangha-mangha, mas masarap kaysa sa anumang prutas sa hardin ng Diyos.” Ngunit sinabi niya: “Alam ng Diyos na sa araw na kayo ay kumain niyaon, kung magkagayo'y madidilat ang inyong mga mata, at kayo ay bilang mga diyos , na nakakaalam ng mabuti at masama.” Gen. 3:5.
Monday - October 3
Deceived by the Serpent
Genesis 3:1-7
What criteria did Eve use to choose between God’s word and that of the serpent?
Anong pamantayan ang ginamit ni Eva upang pumili sa pagitan ng salita ng Diyos at ng ahas?
“The angels warned them to be on their guard against the devices of Satan, for his efforts to ensnare them would be unwearied. While they were obedient to God the evil one could not harm them; for, if need be, every angel in heaven would be sent to their help. If they steadfastly repelled his first insinuations, they would be as secure as the heavenly messengers. But should they once yield to temptation, their nature would become so depraved that in themselves they would have no power and no disposition to resist Satan. PP 53.2
“Ang mga anghel ay nagbabala sa kanila na maging maingat laban sa mga gawa ni Satanas dahil ang kanyang mga pagsisikap na makasilo ay hindi mawawala. Habang sila ay sumusunod sa Diyos, ang masama ay hindi maaaring makapinsala sa kanila; sapagkat, kung kinakailangan, bawat anghel sa langit ay ipapadala sa kanilang tulong. Kung matatag nilang itinataboy ang kanyang mga unang tukso, sila ay magiging kasing-tiwasay gaya ng makalangit na mga sugo. Ngunit sa oras na sila ay magpatangay sa tukso, ang kanilang kalikasan ay magiging napakasama na sa kanilang sarili ay wala silang kapangyarihan at walang disposisyon na labanan si Satanas. PP 53.2
“The tree of knowledge had been made a test of their obedience and their love to God. The Lord had seen fit to lay upon them but one prohibition as to the use of all that was in the garden; but if they should disregard His will in this particular, they would incur the guilt of transgression... PP 53.3
“Ang puno ng kaalaman ay ginawang pagsubok sa kanilang pagsunod at pagmamahal sa Diyos. Nakita ng Panginoon na nararapat na ipataw sa kanila na gamitin ang lahat sa hardin maliban sa bagay na ito.; ngunit kung ipagwawalang-bahala nila ang Kanyang kalooban, sila ay magkakaroon ng kasalanan ng paglabag... PP 53.3
“The knowledge which God did not want our first parents to have was a knowledge of guilt. And when they accepted the assertions of Satan, which were false, disobedience and transgression were introduced into our world. This disobedience to God's express command, this belief of Satan's lie, opened the floodgates of woe upon the world.”—The Review and Herald, April 5, 1898. 2MCP 562.1
“Ang kaalaman ng pagkakasala ay ang kaalaman na hindi ninais na ipaalam ng Diyos sa ating mga unang magulang. At nang tanggapin nila ang mga pahayag ni Satanas, na hindi totoo, ang pagsuway at paglabag ay naipakilala sa ating mundo. Ang pagsuway na ito sa malinaw na utos ng Diyos, ang paniniwalang ito sa kasinungalingan ni Satanas, ay nagbukas ng mga pintuan ng baha ng kaabahan sa sanlibutan.”— The Review and Herald, Abril 5, 1898 . 2MCP 562.1
The fruit, of course, appealed to her, but she was tempted by the idea of having the opportunity to be exalted to the throne of God, to be exalted to the same position to which Lucifer himself aspired. Lucifer must have honestly believed that he would be as God if the angels in Heaven and the men on earth would but take orders from him.
Ang bunga ay nakaaakit nga sa kanya, ngunit siya ay natukso sa ideya ng pagkakaroon ng pagkakataong mapataas sa trono ng Diyos, upang mapataas sa parehong posisyon kung saan si Lucifer mismo ay naghangad. Maaaring tapat na naniniwala si Lucifer na siya ay magiging tulad ng Diyos kung ang mga anghel sa Langit at ang mga tao sa lupa ay sumunod sa kanya.
And so we see that the Devil deceived Eve on the same grounds he deceived himself and his angels, the only difference being that he caused Eve to eat of the fruit which he himself and his angels would not eat. Consequently, Eve sinned against her physical being, too, by taking into it something that was not created for food, and consequently she died. But Satan and his angels still live.
At nakikita natin na nilinlang ng Diyablo si Eva sa parehong paraan na nilinlang niya ang kanyang sarili at ang kanyang mga anghel, ang pinagkaiba lang ay pinakain niya si Eva ng prutas na hindi niya kinakain at ng kanyang mga anghel. Dahil dito, si Eva ay nagkasala rin laban sa kanyang pisikal na pagkatao, sa pamamagitan ng pagkuha dito ng isang bagay na hindi nilikha para sa pagkain, at dahil dito siya ay namatay. Ngunit si Satanas at ang kanyang mga anghel ay nabubuhay pa rin.
This same stumbling block, the desire to exalt self, has predominated throughout the ages, and it predominates today…For example, in the days of the Exodus Movement, there were Korah, Dathan, and Abiram who aspired to the office of Moses and Aaron as Lucifer aspired to the throne of God, the highest offices they could have longed for. And did not Lucifer fall because of wanting to be above all others for nothing more than to exalt self? And was not the same true of the fall of Korah, Dathan and Abiram?
Ang katitisuran ding ito, ang pagnanais na itaas ang sarili, ay nangingibabaw sa lahat ng panahon, at nangingibabaw ito ngayon...Halimbawa, sa panahon ng ‘Exodus Movement’, mayroong Korah, Datan , at Abiram na naghangad sa tungkulin nina Moises at Aaron. habang hinahangad ni Lucifer ang trono ng Diyos, ang pinakamataas na katungkulan na sana'y kanilang inasam. At hindi ba nahulog si Lucifer dahil sa pagnanais na maging higit sa lahat para dakilain ang sarili? At hindi ba ganoon din ang nangyari sa pagbagsak nina Korah, Datan at Abiram ?
Tuesday - October 4
You Will Not Die
Genesis 3:4
What are the many ways this lie has been repeated through the ages?
Ano ang maraming paraan na naulit ang kasinungalingang ito sa mga nakaraang panahon?
“The doctrine of man's consciousness in death, especially the belief that spirits of the dead return to minister to the living, has prepared the way for modern spiritualism…Here is a channel regarded as sacred, through which Satan works for the accomplishment of his purposes. The fallen angels who do his bidding appear as messengers from the spirit world. While professing to bring the living into communication with the dead, the prince of evil exercises his bewitching influence upon their minds. GC 551.2
“ Ang doktrina na may kamalayan pa ang taong namatay, lalo na ang paniniwala na ang mga espiritu ng mga patay ay bumabalik upang maglingkod sa mga buhay, ay naghanda ng daan para sa modernong espiritismo… . Ang mga nahulog na anghel na gumagawa ng kanyang utos ay lumilitaw bilang mga mensahero mula sa daigdig ng mga espiritu. Habang nagpapanggap na dinadala ang buhay sa pakikipag-usap sa mga patay, ang prinsipe ng kasamaan ay nagsasagawa ng kanyang nakakabighaning impluwensya sa kanilang mga isipan. GC 551.2
“He has power to bring before men the appearance of their departed friends. The counterfeit is perfect; the familiar look, the words, the tone, are reproduced with marvelous distinctness. Many are comforted with the assurance that their loved ones are enjoying the bliss of heaven, and without suspicion of danger, they give ear “to seducing spirits, and doctrines of devils.” GC 552.1
“May kapangyarihan siyang dalhin sa harap ng mga tao ang hitsura ng kanilang mga yumaong kaibigan. Ang huwad na ito ay perpekto; ang pamilyar na hitsura, ang mga salita, ang tono, ay muling ginawa nang kahangahanga. Marami ang naaaliw sa pagaakala na ang kanilang mga mahal sa buhay ay nagtatamasa ng kaligayahan ng langit, at walang paghihinala sa panganib na sila ay nakikinig “sa mga espiritung mapang-akit, at mga doktrina ng mga diyablo.” GC 552.1
“When they have been led to believe that the dead actually return to communicate with them, Satan causes those to appear who went into the grave unprepared. They claim to be happy in heaven and even to occupy exalted positions there, and thus the error is widely taught that no difference is made between the righteous and the wicked. The pretended visitants from the world of spirits sometimes utter cautions and warnings which prove to be correct. Then, as confidence is gained, they present doctrines that directly undermine faith in the Scriptures. With an appearance of deep interest in the well-being of their friends on earth, they insinuate the most dangerous errors. The fact that they state some truths, and are able at times to foretell future events, gives to their statements an appearance of reliability; and their false teachings are accepted by the multitudes as readily, and believed as implicitly, as if they were the most sacred truths of the Bible. The law of God is set aside, the Spirit of grace despised, the blood of the covenant counted an unholy thing. The spirits deny the deity of Christ and place even the Creator on a level with themselves. Thus under a new disguise the great rebel still carries on his warfare against God, begun in heaven and for nearly six thousand years continued upon the earth.” GC 552.2
“Kapag sila ay napaniwala na ang mga patay ay talagang nagbabalik upang makipag-usap sa kanila, pinalalabas ni Satanas yaong mga pumasok sa libingan nang hindi nakahanda. Inaangkin nila na sila ay maligaya sa langit at maging sila ay may mataas na posisyon doon, at sa gayon ang kamalian ay malawak na itinuro na walang pagkakaiba sa pagitan ng matuwid at masama. Ang mga nagpapanggap na bisita mula sa mundo ng espiritu kung minsan ay nagbibigkas ng babala na nagkakatotoo. Pagkatapos, habang nagkakaroon sila ng kumpiyansa, naghaharap sila ng mga doktrina na tuwirang kumakalaban sa pananampalataya sa Kasulatan. Sa isang balatkayo ng pagaalala sa kapakanan ng kanilang mga kaibigan sa lupa, ipinapahiwatig nila ang pinaka-mapanganib na mga pagkakamali. Ang katotohanan na sila ay naghahayag ng totoo at kung minsan ay nahuhulaan ang mga mangyayari sa hinaharap ay nagbibigay sa kanilang mga pahayag na tila maaasahan; at ang kanilang mga huwad na turo ay tinatanggap ng maraming tao, at pinaniniwalaan nang buo, na parang sila ang pinakasagradong mga katotohanan ng Bibliya. Ang batas ng Diyos ay isinantabi, ang Espiritu ng biyaya ay hinamak, ang dugo ng tipan ay ibinilang na isang bagay na hindi banal. Itinatanggi ng mga espiritu ang pagka-Diyos ni Kristo at inilalagay maging ang Lumikha sa isang antas sa kanilang sarili. Kaya sa ilalim ng isang bagong pagbabalatkayo ang dakilang rebelde ay nagpapatuloy pa rin sa kanyang pakikidigma laban sa Diyos, na nagsimula sa langit at sa loob ng halos anim na libong taon ay nagpatuloy sa lupa.” GC 552.2
“As spiritualism more closely imitates the nominal Christianity of the day, it has greater power to deceive and ensnare. Satan himself is converted, after the modern order of things. He will appear in the character of an angel of light. Through the agency of spiritualism, miracles will be wrought, the sick will be healed, and many undeniable wonders will be performed. And as the spirits will profess faith in the Bible, and manifest respect for the institutions of the church, their work will be accepted as a manifestation of divine power.” GC 588.2
“Habang patuloy na ginagaya ng espiritismo ang nominal na Kristiyanismo ngayon, ito ay may higit na kapangyarihang manlinlang at mangsilo. Si Satanas mismo ay napagbagong loob, ayon sa makabagong kaayusan ng mga bagay. Siya ay lilitaw sa katangian ng isang anghel ng liwanag. Sa pamamagitan ng ahensiya ng espiritismo, ang mga himala ay gagawin, ang mga maysakit ay gagaling, at maraming hindi maikakailang mga kababalaghan ang gagawin. At habang ang mga espiritu ay nagpapahayag ng pananampalataya sa Bibliya, at nagpapakita ng paggalang sa mga institusyon ng simbahan, ang kanilang gawain ay tatanggapin bilang isang pagpapakita ng banal na kapangyarihan.” GC 588.2
Gen. 2:7 – “And the Lord God formed man of the dust of the ground, and breathed into his nostrils the breath of life; and man became a living soul.”
Gen. 2:7 – “At nilalang ng Panginoong Dios ang tao sa alabok ng lupa, at hiningahan ang kaniyang mga butas ng ilong ng hininga ng buhay; at ang tao ay naging kaluluwang may buhay.”
In this scripture we are told that God formed man out of the dust of the ground. Then the breath of life was breathed into his nostrils, and thus he became a living soul, that the breath and the body together are what make the soul. The process of development is the same as is the process of ice making – low temperature and water make ice just as the body and the breath make the soul. Hence when the breath leaves the body, man no longer is a living soul – no, no more than the ice is ice after it goes back to water. Man obviously has no existing soul after the breath leaves his body, for the body and the breath together make the soul.
Sa banal na kasulatang ito sinabi sa atin na inanyuan ng Diyos ang tao mula sa alabok ng lupa. Pagkatapos ang hininga ng buhay ay inihinga sa butas ng kaniyang mga ilong, at sa gayon siya ay naging isang buhay na kaluluwa, na ang hininga at ang katawan na magkasama ay siyang gumagawa ng kaluluwa. Ang proseso ng pag-unlad ay kapareho ng proseso ng paggawa ng yelo – ang mababang temperatura at tubig ay gumagawa ng yelo kung paanong ang katawan at hininga ay gumagawa ng kaluluwa. Kaya't kapag ang hininga ay umalis sa katawan, ang tao ay hindi na isang buhay na kaluluwa – hindi na nga, gayundin ang yelo pagkatapos itong bumalik sa tubig. Ang tao ay malinaw na walang umiiral na kaluluwa pagkatapos ng hininga ay umalis sa kanyang katawan, dahil ang katawan at ang hininga na magkasama ay gumagawa ng kaluluwa.
“I know” says the wise man, “that, whatsoever God doeth, it shall be for ever: nothing can be put to it, nor any thing taken from it: and God doeth it, that men should fear before him.” Eccl. 3:14.
“Batid ko” ang sabi ng matalinong tao, “na, anomang gawin ng Diyos, ito ay magiging magpakailanman : walang mailalagay doon, o anumang bagay na makukuha rito: at ginagawa ito ng Diyos, upang ang mga tao ay matakot sa harap niya.” Eccl. 3:14.
Eccl. 9:5, 6 – “For the living know that they shall die: but the dead know not any thing, neither have they any more a reward; for the memory of them is forgotten. Also their love, and their hatred, and their envy, is now perished; neither have they any more a portion for ever in any thing that is done under the sun.”
Eccl. 9:5, 6 – Sapagka't nalalaman ng mga buhay, na sila'y mangamamatay: nguni't hindi nalalaman ng patay ang anomang bagay ni mayroon pa man silang kagantihan; sapagka't ang alaala sa kanila ay nakalimutan. 6Maging ang kanilang pagibig, gaya ng kanilang pagtatanim at ng kanilang pananaghili ay nawala ngayon; na wala man silang anomang bahagi pa na magpakailan man sa anomang bagay na nagawa sa ilalim ng araw.
Eccl. 3:18-21 – “I said in mine heart concerning the estate of the sons of men, that God might manifest them, and that they might see that they themselves are beasts. For that which befalleth the sons of men befalleth beasts; even one thing befalleth them: as the one dieth, so dieth the other; yea, they have all one breath; so that a man hath no preeminence above a beast: for all is vanity. All go unto one place; all are of the dust, and all turn to dust again. Who knoweth the spirit of man that goeth upward, and the spirit of the beast that goeth downward to the earth?”
Eccl. 3:18-21 – Sinabi ko sa puso ko, Dahil sa mga anak ng mga tao, upang subukin sila ng Dios, at upang kanilang makita na sila'y mga hayop lamang. Sapagka't ang nangyayari sa mga anak ng mga tao ay nangyayari sa mga hayop: sa makatuwid baga'y isang bagay ang nangyari sa kanila: kung paanong namamatay ang hayop, gayon namamatay ang tao; oo, silang lahat ay may isang hininga; at ang tao ay wala ng karangalang higit sa hayop: sapagka't lahat ay walang kabuluhan. Lahat ay nagsisiyaon sa isang dako; lahat ay buhat sa alabok, at lahat ay nangauuwi sa alabok uli. Sinong nakakaalam ng diwa ng tao kung napaiilanglang, at ng diwa ng hayop kung napaiibaba sa lupa?
Inspiration you see, first tells us how man was created and what he is like, then It asks point-blank: “Who knoweth the spirit of man that goeth upward, and the spirit of the beast that goeth downward to the earth?” – The only answer that can be given is that no one knows but God. And since He has told us that the body and soul together, not apart, make the soul, then it is plain that a dead man has no soul, that the body returns to dust, and the breath returns to breath, to wind. Moreover, whatever befalls the beast the same befalls the man. They both have one breath, declares Inspiration, and the one has no preeminence above the other.
Sa inspirasyon makikita – unang nagsasabi sa atin kung paano nilikha ang tao at kung ano siya, pagkatapos Ito ay nagtanong: “Sino ang nakakaalam ng espiritu ng tao na pumapaitaas, at ng espiritu ng hayop na bumababa sa lupa?” – Ang tanging sagot na maibibigay ay walang nakakaalam kundi ang Diyos. At dahil sinabi Niya sa atin na ang katawan at kaluluwa na magkasama, hindi magkahiwalay, ay gumagawa ng kaluluwa, kung gayon ito ay malinaw na ang isang patay na tao ay wala ng kaluluwa, na ang katawan ay bumalik sa alabok, at ang hininga ay bumalik sa hininga, sa hangin. Bukod dito, anuman ang mangyari sa hayop ay ganoon din ang mangyayari sa tao. Pareho silang may iisang hininga, pahayag ng Inspirasyon, at ang isa ay walang kadakilaan kaysa sa isa.
This is what God says about the soul, and we should believe Him rather than fool ourselves with uninspired theories of men who presumptuously say that the soul never dies, although God says, “The soul that sinneth, it shall die.” Ezek. 18:4. Hence, when man dies, his soul vanishes as does ice when the temperature rises above freezing.
Ito ang sinasabi ng Diyos tungkol sa kaluluwa, at dapat tayong maniwala sa Kanya sa halip na lokohin ang ating mga sarili gamit ang hindi inspiradong mga teorya ng mga tao na buong pagmamataas na nagsasabing ang kaluluwa ay hindi namamatay, bagama't sinabi ng Diyos, “Ang kaluluwa na nagkakasala , ito ay mamamatay.” Ezek. 18:4. Kaya naman, kapag ang tao ay namatay, ang kanyang kaluluwa ay naglalaho gaya ng yelo kapag ang temperatura ay tumaas nang higit sa ‘freezing point’.
Wednesday - October 5
Consequences of Sin
Genesis 3:7-19; Romans 5:12
What were the main consequences of sin?
Ano ang mga pangunahing bunga ng kasalanan?
“It was not the will of God that the sinless pair should know aught of evil. He had freely given them the good, and had withheld the evil. But, contrary to His command, they had eaten of the forbidden tree, and now they would continue to eat of it—they would have the knowledge of evil—all the days of their life. From that time the race would be afflicted by Satan's temptations. Instead of the happy labor heretofore appointed them, anxiety and toil were to be their lot. They would be subject to disappointment, grief, and pain, and finally to death. PP 59.3
“Hindi kalooban ng Diyos na ang walang kasalanang mag-asawa ay makaalam ng anuman sa kasamaan. Malayang ibinigay Niya sa kanila ang mabuti, at pinigil ang kasamaan. Ngunit, salungat sa Kanyang utos, kumain sila ng ipinagbabawal na puno, at ngayon ay patuloy silang kakain nito—magkakaroon sila ng kaalaman ng kasamaan—sa lahat ng araw ng kanilang buhay. Mula sa panahong iyon ang lahi ay pahihirapan ng mga tukso ni Satanas. Sa halip na ang masayang paggawa noon ay itinakda sa kanila, pagkabalisa at pagpapagal ang kanilang kapalaran. Sila ay sasailalim sa pagkabigo, dalamhati, at sakit, at sa wakas ay kamatayan. PP 59.3
“Under the curse of sin all nature was to witness to man of the character and results of rebellion against God. When God made man He made him rule over the earth and all living creatures. So long as Adam remained loyal to Heaven, all nature was in subjection to him. But when he rebelled against the divine law, the inferior creatures were in rebellion against his rule. Thus the Lord, in His great mercy, would show men the sacredness of His law, and lead them, by their own experience, to see the danger of setting it aside, even in the slightest degree. PP 59.4
“Sa ilalim ng sumpa ng kasalanan ang lahat ng kalikasan ay sasaksi sa tao ukol sa katangian at mga resulta ng paghihimagsik laban sa Diyos. Nang likhain ng Diyos ang tao ay ginawa Niya siyang mamuno sa lupa at sa lahat ng nabubuhay na nilalang. Hangga't nananatiling tapat si Adan sa Langit, ang lahat ng kalikasan ay nagpapasakop sa kanya. Ngunit nang maghimagsik siya laban sa banal na kautusan, ang mga mababang nilalang ay naghimagsik laban sa kanyang pamamahala. Sa gayon ang Panginoon, sa Kanyang dakilang awa, ay magpapakita sa mga tao ng kabanalan ng Kanyang kautusan, at aakayin sila, sa pamamagitan ng kanilang sariling karanasan, upang makita ang panganib ng pagwawalang bahala dito kahit na sa kaunting antas. PP 59.4
“And the life of toil and care which was henceforth to be man's lot was appointed in love. It was a discipline rendered needful by his sin, to place a check upon the indulgence of appetite and passion, to develop habits of self-control. It was a part of God's great plan of man's recovery from the ruin and degradation of sin.” PP 60.1
“At ang buhay ng pagpapagal at pag-aalaga na mula ngayon ay magiging kapalaran ng tao ay itinalaga sa pag-ibig. Ito ay isang disiplina na ginawang kailangan sa pamamagitan ng kanyang kasalanan, upang gabayan ang indulhensiya ng gana at pagnanasa, upang bumuo ng mga gawi ng pagpipigil sa sarili. Ito ay bahagi ng dakilang plano ng Diyos sa pagbangon ng tao mula sa pagkasira at pagbaba dahil sa kasalanan.” PP 60.1
Gen. 3:17 – “And unto Adam He said, Because thou hast hearkened unto the voice of thy wife, and hast eaten of the tree, of which I commanded thee, saying, Thou shalt not eat of it: cursed is the ground for thy sake; in sorrow shalt thou eat of it all the days of thy life.”
Gen. 3:17 – At kay Adam ay sinabi, Sapagka't iyong dininig ang tinig ng iyong asawa, at kumain ka ng bunga ng punong kahoy na aking iniutos sa iyo na sinabi, Huwag kang kakain niyaon; sumpain ang lupa dahil sa iyo; kakain ka sa kaniya sa pamamagitan ng iyong pagpapagal sa lahat ng mga araw ng iyong buhay.”
After Adam fell into sin, what did the Lord say to him? – “Because thou hast hearkened unto the voice of thy wife, hast done what you ought not, and hast eaten of the fruit which I forbade you to eat, for this cause, cursed is the ground, not against you, but for your sake.”
Matapos mahulog si Adan sa kasalanan, ano ang sinabi ng Panginoon sa kanya? – “Dahil dininig mo ang tinig ng iyong asawa, ginawa mo ang hindi nararapat, at kumain ka ng bunga na ipinagbawal kong kainin mo, dahil dito, sumpain ang lupa , hindi laban sa iyo, ngunit para sa iyo.”
Error, being the opposite of Truth, would have said, “Blessed is the ground for thy sake.” And instead of saying, “In sorrow shalt thou eat all the days of thy life,” Error would have said, “In pleasure shalt thou eat of it all the days of thy life.” In other words, while God pronounces a curse, Satan under the same circumstances pronounces a blessing. So it is that the world, naturally being tuned to Satan’s speech, expects to live in pleasure all its days. Nevertheless, it is having plenty of sorrow. Plenty of it.
Ang pagkakamali, bilang kabaligtaran ng Katotohanan, ay magsasabi sana, “Mapalad ang lupa dahil sa iyo.” At sa halip na sabihing, “Sa kalungkutan kakain ka sa lahat ng mga araw ng iyong buhay," at sasabihin sana ng kamalian na, "Sa kasiyahan kakain ka niyaon sa lahat ng mga araw ng iyong buhay.” Sa madaling salita, habang binibigkas ng Diyos ang isang sumpa, si Satanas sa ilalim ng parehong mga kalagayan ay binibigkas ang isang pagpapala. Kaya nga ang sanlibutan, na nakikinig sa pananalita ni Satanas, ay umaasa na mamuhay sa kasiyahan sa lahat ng mga araw nito. Ngunit sa katunayan ay dadanas ng maraming kalungkutan.
Verse 18 – “Thorns also and thistles shall it bring forth to thee; and thou shalt eat the herb of the field.”
Talatang 18 –“Mga tinik din at dawag ang isisibol nito sa iyo; at kakainin mo ang damo sa parang.”
The Devil, of course, would have said, “Roses and flowers shall it bring unto thee.” And rather than commanding, “Thou shalt eat the herbs of the field,” he would have said “Thou shalt eat of everything you find in the field.” True, he does not say so in a book, but he does say it in the hearts of all living, and they zealously obey his voice.
Ang Diyablo, ay magsasabi, “Mga rosas at bulaklak ang dadalhin nito sa iyo.” At sa halip na mag-utos, “Kakainin mo ang mga halamang gamot ng parang,” sasabihin sana niya “Ikaw ay kakain ng lahat ng masumpungan sa parang." Totoo, hindi niya ito sinasabi sa isang aklat, ngunit sinasabi niya ito sa puso ng lahat ng nabubuhay, at masigasig nilang sinusunod ang kaniyang tinig.
Verse 19 – “In the sweat of thy face shalt thou eat bread, till thou return unto the ground; for out of it wast thou taken: for dust thou art, and unto dust shalt thou return.”
Talatang 19 – “Sa pawis ng iyong mukha ay kakain ka ng tinapay, hanggang sa bumalik ka sa lupa; sapagka't mula roon ay kinuha ka: sapagka't ikaw ay alabok, at sa alabok ka babalik."
Satan would have said: “In pleasure shalt thou eat bread until, in the process of evolution, thou become as God; for out of an insignificant atom wert thou taken, and unto a mighty God shalt thou evolve if thou continue on and on.
Kung kay Satanas ang kaniyang sasabihin ay: “Sa kasiyahan ay kakain ka ng tinapay hanggang sa pamamagitan ng ebolusyon, ikaw ay maging tulad ng Diyos; sapagkat mula sa isang maliit na atom ay kinuha ka, at tungo sa isang makapangyarihang Diyos ikaw ay magbabago kung ikaw ay magpapatuloy.
What did God say, though? – “In the sweat of thy face shalt thou eat thy bread all the days of thy life; that is, for your own sake you are now to have hardship in making a living, and you might just as well reconcile yourself to it.” Although such was not man’s lot before he sinned, it became his lot as soon as he was taken out of the Garden, as soon as he earned the curse.
Ngunit ano ang sinabi ng Diyos, bagaman? – “Sa pawis ng iyong mukha ay kakain ka ng iyong tinapay sa lahat ng mga araw ng iyong buhay; ibig sabihin, para sa iyong sariling kapakanan ay nahihirapan ka ngayon sa paghahanap-buhay, at maaari mo ring ipagkasundo ang iyong sarili dito.” Bagama't hindi ganoon ang kapalaran ng tao bago siya nagkasala, ito ang naging kapalaran niya sa sandaling siya ay inilabas sa Halamanan, sa sandaling natamo niya ang sumpa.
“But,” you ask, “why did God purpose that all of us should go through hardship and sorrow before we are taken back into Eden? If He is to take us back, why did He not do it in the beginning, in Adam’s days?” – The answer to all these questions is found in
“Ngunit,” maaaring iyong itanong mo, “bakit nilayon ng Diyos na lahat tayo ay dumaan sa kahirapan at kalungkutan bago tayo maibalik sa Eden? Kung ibabalik Niya tayo, bakit hindi Niya ito ginawa sa simula, noong panahon ni Adan?” – Ang sagot sa lahat ng tanong na ito ay matatagpuan sa …
Luke 15:11-13 – “And He said, A certain man had two sons: and the younger of them said to his father, Father, give me the portion of goods that falleth to me.And he divided unto them his living. And not many days after the younger son gathered all together, and took his journey into a far country, and there wasted his substance with riotous living.”
Luke 15:11-13 – “At sinabi niya, May isang tao na may dalawang anak na lalake: At sinabi sa kaniyang ama ng bunso, Ama, ibigay mo sa akin ang bahagi ng iyong kayamanang nauukol sa akin. At binahagi niya sa kanila ang kaniyang pagkabuhay. At hindi nakaraan ang maraming araw, ay tinipong lahat ng anak na bunso ang ganang kaniya, at naglakbay sa isang malayong lupain; at doo'y inaksaya ang kaniyang kabuhayan sa palunging pamumuhay.”
The story is that there were two sons in the family. The older one chose to remain home, but the younger one chose to go away. And you know what happened shortly afterwards: The younger son wasted all his substance in riotous living.
Ang kuwento ay mayroong dalawang anak na lalaki sa pamilya. Pinili ng matanda na manatili sa bahay, ngunit pinili ng nakababata na umalis. At alam mo kung ano ang nangyari sa ilang sandali pagkatapos: Ang nakababatang anak na lalaki ay nag-aksaya ng lahat ng kanyang pag-aari sa magulo na pamumuhay.
I am sure that the father knew beforehand that his son was headed for hardship. He loved him and longed to spare the youth from shame, sorrow and hard trial that he was headed for. The very fact that on the boy’s return, the father met him while yet a long way off, and made a banquet for him, even after he had wasted his father’s substance and disgraced the family name, is evidence enough that the father loved the boy supremely. The boy was allowed to leave home only because nothing but experience of his own could ever demonstrate his folly, and prove the father’s love for him.
Tiyak na alam na ng ama noon pa man na ang kanyang anak ay patungo sa hirap. Minahal niya siya at nagnanais na iligtas ang kabataan mula sa kahihiyan, kalungkutan at mahirap na pagsubok na kanyang pagdaraanan. Ang mismong katotohanan na sa pagbabalik ng bata, nakilala siya ng ama habang malayo pa, at pinaghandaan siya ng isang piging, kahit na nasayang ang pag-aari ng kanyang ama at sinira ang pangalan ng pamilya, ay sapat na katibayan na mahal ng ama ang bata. higit sa lahat. Ang bata ay pinayagang umalis ng bahay lamang dahil walang iba kundi ang kanyang sariling karanasan ang maaaring magpakita ng kanyang kahangalan, at patunayan ang pagmamahal ng ama sa kanya.
What forced the boy to dislike home? – It was his desire to live riotously. No boy or girl under the same circumstances runs away from home except for the hope of gaining freedom and to practice riotous living, to do at will what the carnal heart longs to do.
Ano ang nagtulak sa batang lalaki na hindi magustuhan ang tahanan? – Iyon ay ang kanyang pagnanais na mamuhay nang magulo. Walang batang lalaki o babae sa ilalim ng parehong mga kalagayan ang tumatakas sa tahanan maliban sa pag-asa na magkaroon ng kalayaan at magsagawa ng marahas na pamumuhay, upang gawin kung ano ang gustong gawin ng laman ng puso.
There may be a great deal of temporary fun in prodigality but it only ends in humiliation and disrepute. If the prodigal were living in our day, what do you suppose he would do to start out on the highway of fun, to have a good time? – The first thing he would do for sure would be to buy, if possible, an automobile, fine clothes, a diamond ring, a sparkling stickpin, and a wrist watch. Oh, yes, he would not neglect to put a flower in his lapel and a silk handkerchief in his pocket. There may be nothing wrong in having some of these things, but it certainly is not commendable or even good taste to adorn oneself with everything that can be put on. It is, to say the least, ridiculous to deck oneself in peacock fashion.
Maaaring may pansamantalang saya sa pagiging alibugha ngunit nagtatapos lamang ito sa kahihiyan at kasiraan. Kung ang alibugha ay nabubuhay sa ating panahon, ano sa palagay mo ang gagawin niya para magsaya? – Ang unang bagay na tiyak na gagawin niya ay ang pagbili, kung maaari, ng isang sasakyan, magagandang damit, isang singsing na brilyante, isang kumikinang na stickpin, at isang wrist watch. O, oo, hindi niya pababayaan na maglagay ng bulaklak sa kanyang lapel at isang panyo na seda sa kanyang bulsa. Maaaring walang masama sa pagkakaroon ng ilan sa mga bagay na ito, ngunit tiyak na hindi kapuri-puri o kahit na magandang tignan na palamutihan ang sarili ng lahat ng bagay na maaaring isuot. Ito sa madaling sabi ay tinatawag na ‘peacock fashion’.
And whom would the wayward boy take for rides? – The girls, of course. And where would they go? – Not where the preachers go, and not to church, either.
At sino ang isasakay ng suwail na batang lalaki? - Ang mga babae, siyempre. At saan sila pupunta? – Hindi kung saan pumunta ang mga mangangaral, at hindi rin sa simbahan.
Verse 14 – “And when he had spent all, there arose a mighty famine in that land; and he began to be in want.”
Talatang 14 – “At nang maubos niya ang lahat, nagkaroon ng matinding taggutom sa lupaing iyon; at siya ay nagsimulang magkulang.”
If you spend all you have and all you earn, you too, will sooner or later have famine. Providence brought the famine in order to bring the boy to “himself,” to his senses. Indeed, no boy runs away from home when he is himself; and, conversely, neither does he return home understandingly before he comes to himself. Thus he learns his lesson, but at what a cost! At what a cost!
Kung gagastusin mo ang lahat ng mayroon ka at lahat ng iyong kinikita, ikaw din, sa malao't madali ay makakaranas ng taggutom. Dinala ng Probidensya ang taggutom upang dalhin ang bata sa "kanyang sarili," sa kanyang mga pandama. Sa katunayan, walang batang lalaki ang tumatakas sa bahay kung siya ay nasa sarili nya; at, sa kabaligtaran, hindi rin siya umuuwi nang may pag-unawa bago niya napagtanto ang kanyang sarili. Sa gayon ay natututo siya ng kanyang aral, ngunit sa anong halaga! Sa anong halaga!
Verses 15, 16 – “And he went and joined himself to a citizen of that country; and he sent him into his fields to feed swine. And he would fain have filled his belly with the husks that the swine did eat: and no man gave unto him.”
Mga Talatang 15, 16 – “At siya'y yumaon at nakisama sa isang mamamayan ng lupaing yaon; at ipinadala niya siya sa kaniyang mga bukid upang magpakain ng mga baboy. At ibig niyang mabusog ang kaniyang tiyan ng mga balat na kinakain ng mga baboy: at walang taong nagbigay sa kaniya.”
The prodigal obtained a job all right, but it did not “fill the bill,” he was still in want.
Nakakuha ng trabaho ang alibughang anak, ngunit hindi nito “napunan ang bayarin,” nagkulang pa rin sa kaniya.
Verses 17-19 – “And when he came to himself, he said, How many hired servants of my father’s have bread enough and to spare, and I perish with hunger! I will arise and go to my father, and will say unto him, Father, I have sinned against heaven, and before thee, and am no more worthy to be called thy son: make me as one of they hired servants.”
Mga Talatang 17-19 – “At nang siya'y magkaisip, sinabi niya, Gaano karaming upahang alipin ng aking ama ang may sapat na tinapay at natitira, at ako'y namamatay sa gutom! Ako'y babangon at paroroon sa aking ama, at sasabihin ko sa kaniya, Ama, ako'y nagkasala laban sa langit, at sa harap mo, at hindi na ako karapatdapat na tawaging anak mo: gawin mo akong gaya ng isa sa kanilang mga alilang upahan."
He finally discovered that he had been playing the fool, and so he began to reason with himself about going back home, saying, “Just think how many servants are in my father’s house and they all have plenty. Why should I perish with hunger? But, what shall I say when I get there?” Having come to himself, he felt, of course, that he must say just the right thing, the thing that would commend him to Heaven as well as to earth.
Sa wakas ay napagtanto niya na siya ay mangmang at kaya nagsimula siyang mangatuwiran sa kanyang sarili tungkol sa pag-uwi, na nagsasabing, “Isipin mo na lang kung gaano karaming mga alipin ang nasa bahay ng aking ama at silang lahat ay marami. Bakit ako mamamatay sa gutom? Pero, ano ang sasabihin ko pagdating ko doon?" Nang maisip niya, siyempre, nadama niya na dapat niyang sabihin ang tamang bagay, ang bagay na magpapapuri sa kanya sa Langit gayundin sa lupa.
Had that boy taken his father’s counsel in the first place, he would not have had to be humiliated. And what a humiliation! And what a lesson, too, not only for the young, but for the old also. Yes, there are thousands, young and old alike, who learn great lessons, but they often pay a tremendous price only because they are ever listening to the “humbug” of the Devil. Why are they so easily carried away with his allurements? – Only because his attractive bait appeals to man’s selfish and sinful nature.
Kung nakinig lamang ang batang iyon sa payo ng kanyang ama sa simula pa lang, hindi na sana siya dapat mapahiya. At anong kahihiyan! At anong leksyon nga ito, hindi lamang para sa mga bata, ngunit para sa mga matatanda din. Oo, mayroong libu-libo, bata man o matanda, na natututo ng magagandang aral, ngunit kadalasan ay nagbabayad sila ng napakalaking halaga dahil lamang sila ay nakikinig sa bulong ng Diyablo. Bakit ang dali nilang nadadala sa kanyang mga pang-akit? – Dahil lamang ang kanyang kaakit-akit na pain ay umaakit sa pagiging makasarili at makasalanan ng tao.
The prodigal’s humiliation awaits all the young who do not profit by the counsel of the older, and all the older who do not profit by the counsel of the Lord. This is one of the laws of God which no one has ever been able to dodge.
Ang kahihiyan ng alibughang ito ay naghihintay sa lahat ng kabataan na hindi nakikinabang sa payo ng nakatatanda, at sa lahat ng matatandang hindi nakikinabang sa payo ng Panginoon. Ito ay isa sa mga batas ng Diyos na hindi kailanman nagawang iwasan ng sinuman.
The prodigal’s experience now answers the questions, Why did God remove Adam out of the Garden? Since God has to forgive him some day anyway, why did He not forgive him shortly after his fall and take him back to Eden? Why could not all mankind have been thus saved from going through misery and death before going back to Eden?
Sinasagot na ngayon ng karanasan ng alibughang anak na ito ang tanong, Bakit inalis ng Diyos si Adan sa Halamanan? Dahil kailangan pa rin siyang patawarin ng Diyos balang-araw, bakit hindi Niya siya pinatawad pagkatapos ng kanyang pagkahulog at dinala siya pabalik sa Eden? Bakit hindi kaya ang lahat ng sangkatauhan ay nailigtas sa pagdaan sa paghihirap at kamatayan bago bumalik sa Eden?
Had God allowed Adam and Eve to remain in the Garden after they had sinned and continued to have access to the “tree of life,” He would have thereby perpetuated their sinful lives in their sinful state. What a terrible thing that would have been – sinners having to live for ever and ever! And had He spared them and their descendants from going through hardships and death, they could no more have come to realize what life of sin is, no, no more than could the prodigal before going through licentiousness, bankruptcy, hard labor and poverty.
Kung pahintulutan ng Diyos sina Adan at Eva na manatili sa Halamanan pagkatapos nilang magkasala at patuloy na magkaroon ng ‘access’ sa “puno ng buhay,” sa gayon ay ipinagpatuloy Niya ang kanilang makasalanang buhay sa kanilang makasalanang kalagayan. Anong kakila-kilabot na bagay ang nangyari - ang mga makasalanan ay kailangang mabuhay magpakailanman! At kung iniligtas Niya sila at ang kanilang mga kaapu-apuhan mula sa pagdaan ng mga paghihirap at kamatayan, hindi na sana nila napagtanto kung ano ang buhay ng kasalanan, hindi, hindi higit sa alibughang bago dumaan sa kahalayan, kahirapan, mabigat na paggawa at kadukhaan.
“But,” you say, “If the Lord could not have brought Adam and Eve into the Garden before first passing through death and the resurrection, did He have to curse the ground and cause them to earn their bread by the sweat of their brow?” And why did He have to cause them to eat their bread in sorrow for 6,000 years? – Because all who are ever to enter the Kingdom, get back into Eden, must first come to themselves as did the prodigal, for all must be brought to realize that everything away from the Garden is nothing more than swine’s husks.
“Ngunit,” kung sasabihin mo, “Kung hindi maaaring dalhin ng Panginoon sina Adan at Eva sa Halamanan bago unang dumaan sa kamatayan at pagkabuhay na mag-uli, kailangan ba Niyang sumpain ang lupa at hayaan silang kumita ng kanilang tinapay sa pamamagitan ng pawis ng kanilang noo. ?” At bakit kinailangan silang kumain ng kanilang tinapay sa kalungkutan sa loob ng 6,000 taon? – Sapagkat ang lahat ng papasok sa Kaharian, babalik sa Eden, ay dapat munang mamulat sa kanilang mga sarili tulad ng ginawa ng alibughang anak, sapagkat ang lahat ay dapat na mapagtanto na ang lahat ng bagay na malayo sa Halamanan ay walang iba kundi mga balat ng baboy.
Because work is essential and because sinners by nature dislike work, the thorns and thistles were created to compel them to go to work for a living. If we leave the obnoxious weeds in the ground, and spend our time having fun, they will choke out the crops, and we, like the prodigal, will have famine. Thus, no work, no eat. God Who knows what is best for us has made it that we earn our living the hard way, to work all day long with but little rest.
Dahil mahalaga ang paggawa at dahil likas na ayaw ng mga makasalanan na gumawa, nilikha ang mga tinik at dawag upang pilitin silang magtrabaho para maghanap-buhay. Kung iiwan natin ang masasamang damo sa lupa, at gugulin ang ating oras sa kasiyahan, sasakalin nila ang mga pananim, at tayo, tulad ng alibughang anak ay makakaranas ng taggutom. Kaya, walang trabaho, walang kain. Ang Diyos na nakaaalam kung ano ang pinakamabuti para sa atin ay itinalaga na kumita tayo sa mahirap na paraan, upang magtrabaho buong araw na may kaunting pahinga.
Those who come to themselves, to them work is pleasure. Only fools hate work.
Ang mga bumabalik sa kanilang sarili, sa kanila ang trabaho ay kasiyahan. Tanging ang mga hangal ay nasusuklam sa trabaho.
Thursday - October 6
The First Gospel
Genesis 3:15, 16
Read 2 Corinthians 5:21 and Hebrews 9:28. What do these texts teach about what was first revealed in Eden?
Basahin ang 2 Corinto 5:21 at Hebreo 9:28 . Ano ang itinuturo ng mga tekstong ito tungkol sa unang nahayag sa Eden?
“To man the first intimation of redemption was communicated in the sentence pronounced upon Satan in the garden. The Lord declared, “I will put enmity between thee and the woman, and between thy seed and her seed; it shall bruise thy head, and thou shalt bruise his heel.” Genesis 3:15. This sentence, uttered in the hearing of our first parents, was to them a promise. While it foretold war between man and Satan, it declared that the power of the great adversary would finally be broken. Adam and Eve stood as criminals before the righteous Judge, awaiting the sentence which transgression had incurred; but before they heard of the life of toil and sorrow which must be their portion, or of the decree that they must return to dust, they listened to words that could not fail to give them hope. Though they must suffer from the power of their mighty foe, they could look forward to final victory.” PP 65.4
“Sa tao ang unang pagpapakilala ng pagtubos ay ipinahayag sa pangungusap na binigkas kay Satanas sa hardin. Ipinahayag ng Panginoon, “Maglalagay ako ng alitan sa pagitan mo at ng babae, at sa pagitan ng iyong binhi at ng kaniyang binhi; dudurog nito ang iyong ulo, at dudurog mo ang kaniyang sakong.” Genesis 3:15 . Ang pangungusap na ito, na binigkas sa pagdinig ng ating unang mga magulang, ay isang pangako sa kanila. Habang inihula nito ang digmaan sa pagitan ng tao at ni Satanas, ipinahayag nito na sa wakas ay mawawasak ang kapangyarihan ng dakilang kaaway. Si Adan at Eva ay tumayo bilang mga kriminal sa harap ng matuwid na Hukom, naghihintay ng hatol na natamo ng paglabag; ngunit bago nila marinig ang tungkol sa buhay ng pagpapagal at kalungkutan na dapat nilang bahagi, o ng utos na dapat silang bumalik sa alabok, nakinig sila sa mga salita na hindi mabibigong magbigay sa kanila ng pag-asa. Bagama't kailangan nilang magdusa mula sa kapangyarihan ng kanilang makapangyarihang kaaway, maaari silang umasa sa huling tagumpay." PP 65.4
We cannot possibly misunderstand what woman God meant in this scripture [Gen. 3:15], for there was only one woman -- Eve -- then in the earth. In the presence of Adam and Eve and the serpent, God spoke these words predicting the future outcome of Eve's seed and the serpent. Eve's children were to have their heel bruised by the serpent, the Devil. And in return, the children of Eve, the human family, were to bruise the Devil's head, the serpent's head. Now you know that even if one's leg were to be amputated, one can live on; but when one is decapitated his life immediately ends. God predicted here that there was to be enmity between good and evil all through time. And though the serpent would wound the human family, yet the descendants of Adam and Eve, were finally to bruise Satan's head. "But," you may say, "Christ is to do that." I do not wish to dispute your word, but actually it is Christ through the human family that is to accomplish it. For in Jeremiah 51:20 God Himself declares that Israel is to be His battle ax, His weapon of war; for with Israel will He break in pieces the nations. Then though it is to be accomplished by the will and direction of Christ, yet Christ will do it through His people. In this way His people who have been wounded by Satan, will finally bruise Satan's head.
Hindi natin posibleng ipagkamali na ang babaeng tinutukoy ng Diyos sa kasulatang ito [Gen. 3:15], sapagkat mayroon lamang isang babae -- si Eva -- noon sa lupa. Sa presensya nina Adan at Eva at ng ahas, sinabi ng Diyos ang mga salitang ito na hinuhulaan ang kahihinatnan ng binhi ni Eva at ng ahas. Ang mga anak ni Eva ay dapat na pasanin ang kanilang sakong ng ahas, ang Diyablo. At bilang kapalit, ang mga anak ni Eva, ang pamilya ng tao, ay dudurog sa ulo ng Diyablo, sa ulo ng ahas. Batid natin na kahit na putulin ang paa ng isang tao, mabubuhay siya; ngunit kapag ang isa ay pinugutan ng ulo ang kanyang buhay ay agad na nagtatapos. Inihula ng Diyos dito na magkakaroon ng alitan sa pagitan ng mabuti at masama sa lahat ng panahon. At kahit na saktan ng ahas ang pamilya ng tao, ang mga inapo nina Adan at Eva, sa wakas ay dudurog sa ulo ni Satanas. "Ngunit," maaari mong sabihin, "Ginawa iyan ni Kristo." Hindi ko nais na salungatin ang iyong salita, ngunit sa totoo ay si Kristo sa pamamagitan ng sangkatauhan ang siyang tutupad nito. Sapagkat sa Jeremias 51:20 ang Diyos Mismo ay nagpahayag na ang Israel ay magiging Kanyang palakol sa digmaan, Kanyang sandata ng digmaan; sapagka't sa pamamagitan ng Israel ay dudurugin niya ang mga bansa. At kahit na ito ay maisakatuparan sa pamamagitan ng kalooban at patnubay ni Kristo, gagawin ito ni Kristo sa pamamagitan ng Kanyang bayan. Sa ganitong paraan ang Kanyang bayan na nasugatan ni Satanas, sa wakas ay dudurog sa ulo ni Satanas.
Friday - October 7
Further Study
“When Satan heard that enmity should exist between himself and the woman, and between his seed and her seed, he knew that his work of depraving human nature would be interrupted; that by some means man would be enabled to resist his power. Yet as the plan of salvation was more fully unfolded, Satan rejoiced with his angels that, having caused man's fall, he could bring down the Son of God from His exalted position. He declared that his plans had thus far been successful upon the earth, and that when Christ should take upon Himself human nature, He also might be overcome, and thus the redemption of the fallen race might be prevented. PP 66.1
“Nang marinig ni Satanas na dapat umiral ang alitan sa pagitan niya at ng babae, at sa pagitan ng kanyang binhi at ng kanyang binhi, alam niya na ang kanyang gawain ng masasamang kalikasan ng tao ay maaantala; na sa ilang paraan ay magagawa ng tao na labanan ang kanyang kapangyarihan. Ngunit habang ang plano ng kaligtasan ay higit na nalalahad, si Satanas ay nagalak kasama ng kanyang mga anghel na, na naging sanhi ng pagkahulog ng tao, maibaba niya ang Anak ng Diyos mula sa Kanyang mataas na posisyon. Ipinahayag niya na ang kanyang mga plano ay hanggang ngayon ay matagumpay sa lupa, at na kapag si Kristo ay kinuha sa Kanyang sarili ang kalikasan ng tao, Siya rin ay maaaring madaig, at sa gayon ay mapipigilan ang pagtubos sa nahulog na lahi. PP 66.1
“Heavenly angels more fully opened to our first parents the plan that had been devised for their salvation. Adam and his companion were assured that notwithstanding their great sin, they were not to be abandoned to the control of Satan. The Son of God had offered to atone, with His own life, for their transgression. A period of probation would be granted them, and through repentance and faith in Christ they might again become the children of God.” PP 66.2
“Binuksan ng mga anghel sa langit sa ating unang mga magulang ang plano na ginawa para sa kanilang kaligtasan. Binigyang katiyakan sina Adan at ang kanyang kasama na sa kabila ng kanilang malaking kasalanan, hindi sila pababayaan sa kontrol ni Satanas. Ang Anak ng Diyos ay nag-alok na magbayad-sala, ng Kanyang sariling buhay para sa kanilang paglabag. Ang panahon ng pagsubok ay ipagkakaloob sa kanila, at sa pamamagitan ng pagsisisi at pananampalataya kay Cristo maaari silang muling maging mga anak ng Diyos.” PP 66.2